Age of Decay

„PrzeÂżyÂłem wÂłasnÂą ÂśmierĂŚ. SpotkaÂłem ÂśmierĂŚ. To byÂło podczas wiosennej nocy, wracaÂłem z rodzinÂą z targu. PrzejeÂżdÂżaliÂśmy przez las, nieÂświadomi... wyskoczyÂła z nienacka. ÂŚmierĂŚ mnie ugryzÂła, lecz ja jÂą odpĂŞdziÂłem, miaÂłem przy sobie widÂły. ObroniÂłem FelicjĂŞ i maÂłego Johana. Ale kiedy nadeszÂła kolejna peÂłnia... zrozumiaÂłem. StaÂłem siĂŞ ÂśmierciÂą. Mam futro, kÂły i miĂŞÂśnie, niczym bestia, ale nie jestem bestiÂą. WidzĂŞ wiĂŞcej, sÂłyszĂŞ wiĂŞcej, czujĂŞ wiĂŞcej, kaÂżdej nocy. JadÂło nie ma juÂż dla mnie smaku, sÂłoĂące nie przynosi nadziei. Jest tylko jedno ÂświatÂło i jedno jedzenie. KsiĂŞÂżyc i miĂŞso. Taak. NastĂŞpnej nocy zabiÂłem mÂłynarza Kenora. Jego serce byÂło tak smaczne, jego wrzask byÂł tak mi miÂły. MoÂże tym wÂłaÂśnie miaÂłem byĂŚ? ÂŚmierciÂą? Rankiem nie rozumiaÂłem, co siĂŞ staÂło, myÂślaÂłem Âże to sen. SpĂŞdziÂłem tak ostatni dzieĂą jako czÂłowiek. NastĂŞpnÂą noc spĂŞdziÂłem z FelicjÂą, jej pocaÂłunki sÂą takie sÂłodkie, objĂŞcie tak ciepÂłe... Lecz wtedy przemieniÂłem siĂŞ. Ona tego nie zrozumiaÂła, wrzeszczaÂła, wyzywaÂła od potworĂłw. WiĂŞc jÂą zabiÂłem. RozpÂłataÂłem jej gardÂło, ÂżuÂłem jej miĂŞso, tej samej nocy. Czujesz do mnie odrazĂŞ? Taak... wtedy teÂż czuÂłem. Jednak byÂłem zbyt gÂłodny, tak gÂłodny... Jedna kobieta nie zaspokoiÂła mojego gÂłodu. Johan znalazÂł mnie, jak koĂączyÂłem ucztĂŞ. PÂłakaÂł, gÂłupi, maÂły. StaraÂłam siĂŞ go pocieszyĂŚ, ale on dalej pÂłakaÂł. PÂłakaÂł tak gÂłoÂśno kiedy rozrywaÂłem mu czaszkĂŞ. Ale ucichÂł. ZrozumiaÂł, Âże musi byĂŚ moim poÂżywieniem. Kiedy nastaÂł poranek, wci¹¿ miaÂłem w ustach krew mojej Âżony i mojego dziecka. PÂłakaÂłem, wrzeszczaÂłem. UciekÂłem do lasu, wpadaÂłem na drzewa, kaleczyÂłem nogi o skaÂły. Nie wiem, jak dÂługo chodziÂłem w ob³êdzie, ale wiedziaÂłem, Âże muszĂŞ iœÌ. Tak byÂło aÂż do zmroku. Wtedy, spoÂśrĂłd zimnych skaÂł i ÂświatÂła ksiĂŞÂżyca, znĂłw go spotkaÂłem. ByÂł tak samo przeraÂżajÂący jak wtedy. Ale ja juÂż byÂłem juÂż inny, silniejszy. RzuciÂłem siĂŞ, chwyciÂłem go za gardÂło... i zmiaÂżdÂżyÂłem. ByÂł stary, teraz to wiem. Ale zrobiÂłem to. PokonaÂłem samÂą ÂśmierĂŚ. Jego miĂŞso byÂło obrzydliwe, stare, lecz byÂłem gÂłodny, taak. WrĂłciÂłem do wioski, tej samej nocy. Miejscowi zd¹¿yli juÂż dowiedzieĂŚ siĂŞ o mnie, czekali z zardzewiaÂłymi kosami i drewnianymi widÂłami, ÂżaÂłoÂśni... ZabiÂłem ich wszystkich. NastĂŞpnego ranka ciekÂła mi krew z setki ran, lecz ja staÂłem Âżywy, wÂśrĂłd ogryzionych ciaÂł. ZrozumiaÂłem, czym jestem. Tak ÂżyjĂŞ do dziÂś. Bogowie ci sprzyjajÂą, dziÂś juÂż zaspokoiÂłem g³ód. Taak. KiedyÂś wystarczyÂł jeden czÂłowiek. Teraz muszĂŞ dziesiĂŞciu, albo tyleÂż saren. JuÂż jadÂłem, masz szczĂŞÂście... idÂź. IdÂź i opowiedz wszystkim o swoim spotkaniu ze ÂśmierciÂą.” - Fragment z „DziennikĂłw Sahora Odkrywcy”
 
Istnieje wiele teorii traktujÂących o naturze likantropii - mutacja, przekleĂąstwo, choroba. Zapisanie ich wszystkich to materiaÂł na niejednÂą ksiĂŞgĂŞ, ja jednak skupiĂŞ siĂŞ na czymÂś innym. Uczeni napisali jednÂą, ogĂłlnie akceptowalnÂą teoriĂŞ na temat powstawania likantropĂłw. CzÂłowiek musi zostaĂŚ ugryziony przez kogoÂś cierpiÂącego na te wynaturzenie. NastĂŞpnej nocy ukÂąszony zaznaje odwracalnej - jeszcze - mutacji ciaÂła. JeÂśli podczas niej poÂżre ludzkie miĂŞso, likantropia siĂŞ utrwala. Rozró¿niamy wiele ich typĂłw - wilkoÂłaki, dzikoÂłaki, niedÂźwiedzioÂłaki... ³¹czÂą w sobie cechy jednego z zwierzÂąt, najczĂŞÂściej futro, uzĂŞbienie i ksztaÂłt pyska, czasem jeszcze nogi i Âłapy. Reszta naleÂży do czÂłowieka, chociaÂż znacznie zwiĂŞksza siĂŞ tkanka miĂŞÂśniowa” - WykÂłady doktora Halsteina
 
„GadajÂą, Âże likantropy to duchy, przybywajÂące wraz z peÂłniÂą ksiĂŞÂżyca... Bzdury. SkÂąd wiem? PolujĂŞ na nie od dwudziestu lat, uÂśmierciÂłem ich wiĂŞcej, niÂż palcĂłw u nĂłg i rÂąk Twoich, twej babki, ojca i matki. Zabija je kaÂżda stal, lecz najbardziej interesujÂące rezultaty osiÂąga siĂŞ ze srebrem. Och, musiaÂłbyÂś usÂłyszeĂŚ skowyt bestii godzonej przez srebrnÂą kulĂŞ, to, jak zwija siĂŞ z bĂłlu, zanim odeÂślĂŞ jÂą w otchÂłaĂą... Okrutny? Ja? PrzejdÂź siĂŞ milĂŞ na poÂłudnie, chyba zastaniesz tam jeszcze koÂści tych, ktĂłrzy byli na tyle gÂłupi, by odrzuciĂŚ mojÂą pomoc i na tyle sÂłabi, by nie potrafiĂŚ siĂŞ przed tym obroniĂŚ... Ja tylko zabijam to, co zabija innych, rozumiemy siĂŞ?” - Rozmowa z Âłowca nagrĂłd Oelkiem - zapis skryby Mondana.

„FascynujÂące stworzenia, dzikie, mordercze i wiecznie gÂłodne. ZabĂłjcze, prawda, lecz Âżadna istota nie osiÂągnĂŞÂła tak doskonaÂłej modyfikalnoÂści ciaÂła i to jeszcze odwracalnej. WyobraÂź sobie, co by byÂło, gdybyÂśmy mogli to kontrolowaĂŚ...” – Adept magii Calderis „O mutacjach i mutantach”

Oto, czym bĂŞdzie dla nas likantropia:
+3 do trudnoÂści zabicia, obraÂżeĂą i przy testach krzepy
-nasza przemiana nastĂŞpuje niezaleÂżnie od woli, w Âświetle ksiĂŞÂżyca, zaÂś podczas peÂłni stajemy siĂŞ jeszcze bardziej agresywni
-trudniej nam bêdzie nawi¹zaÌ kontakt z innymi, cechowaÌ nas te¿ bêd¹ ró¿ne dziwne, charakterystyczne bardziej dla zwierz¹t ni¿ humanoidów zachowania, mo¿e siê te¿ zdarzyÌ, ¿e gdy ktoœ rozpozna w nas likantropa, zaatakuje
-wieczny g³ód - nasza postaÌ, gdy nie przemieniona, musi jeœÌ wiêcej, ni¿ dotychczas, szybciej wpada te¿ w g³ód, zaœ podczas przemiany, gdy tylko zauwa¿y siê jak¹œ istotê, wykonuje siê rzut na si³ê woli o wybranym stopniu trudnoœci na to, czy jej instynktownie nie zaatakuje
-srebro staje siê dla nas zabójcze, zarówno w czasie, jak i poza przemian¹, dlatego obra¿enia zadane nam jak¹œ srebrn¹ broni¹ posiadaj¹ mno¿nik x3
-widzimy odtÂąd doskonale w ciemnoÂściach
-zmiany na ciele i duchu (poza przemian¹, gdy¿ podczas niej przemieniamy siê w pó³ cz³owieka, pó³ zwierzê, takie, do jakiego upodabnia³ siê likantrop, który nas ugryz³): upodabniamy siê z czasem do zwierzêcia, w które przemieniamy siê w nocy, coraz bardziej i bardziej, aby w koùcu, po latach, ca³kowicie siê nim staÌ, nim, czyli oszala³¹, kieruj¹c¹ siê wy³¹cznie swym instynktem besti¹, która prêdzej czy póŸniej straci resztki swojego cz³owieczeùstwa (zmiany te tycz¹ siê równie¿ charakteru: w nim równie¿ upodabniamy siê do owego zwierzêcia)
-nie istniej¹ ¿adne klany likantropów, tak, jak to jest w przypadku wampirów, a wiêkszoœÌ z nich to samotnicy, czasem podró¿uj¹cy te¿ w parach lub w niewielkich 3, 4 osobowych grupach, zwanych "stadami"

WaÂżne: likantropem moÂżna siĂŞ staĂŚ dopiero PO rozpoczĂŞciu gry!