Age of Decay

Ustawiliście się wszyscy w kolejce, która, jak się zaraz okazało, całkiem szybko traciła na długości. W końcu przyszła i kolej na Ciebie. Jakiś żołdak stał za długą, dębową na oko ladą, na której piętrzyły się góry oręża i wszelakiej maści przedmiotów, uznanych pewnie za niebezpieczne, i wpatrywał się w Ciebie wyczekująco. Wcześniej jednak rzekł :
-Pokażcie mi wszystko co macie, szeregowy.

Ten zabrał tylko nóż, pochodnię, hubkę i krzesiwo, po czym gestem kazał Ci odejść. Na boku zbierała się spora grupka Twoich. Między nimi dostrzegłeś samego kapitana.
-Zbiórka! Zbiórka, psy! Wszyscy z przydziałem do kapitana Jorgena mają natychmiast stawić się tutaj!-czułeś, że ten głos na długo zapadnie Ci w pamięć...

(uaktualnij KP)

Twój ulubiony kapitan krążył w te i wewte, zaś gdy to robił, nade wszystko przypominał Ci wielkiego, czerwonego wieprza, szukającego swej lochy, w tym wypadku będącej okazją do wyżycia się na kimś. Lecz co tu zrobić... Takie jest życie.
-Już mi do szeregu, matkojebcy!-powiedział, dając Ci dobitny dowód, jakie musi być życie. Inni Twoi towarzysze, wiedzeni rozkazem kapitana, już pospiesznie formowali szereg. Nikt się nie odezwał choćby jednym słowem.

-Wymarsz!-zarządził kapitan. Ruszyliście w stronę bramy koszar, poznałeś to po mijanych budynkach, a w szczególności po tym należącym do archiwum. Przed bramą przystanęliście na chwilę, gdy kapitan zamienił parę słów z jej strażnikiem, innym, niż tamten wyrostek, który wcześniej dał Ci formularz. Teraz wydawało Ci się, jakby to było całe wieki temu, w jakimś innym, odległym życiu... Wrota bramy otwarły się, wyszliście na zewnątrz, na suchy step. Słońce chyliło się ku zachodowi, nadal jednak potrafiło dać w kość. Przeszliście tak jeszcze z dziesięć metrów, po czym Jorgen dał znak do spoczynku.
-Słuchajcie, psy!-to określenie chyba nad wyraz przypadło mu do gustu.-Z tą chwilą wasze szkolenie rozpoczyna się... I nie sądźcie, że będzie to w miły dla was sposób! Nie spodziewaliście się chyba cukierków, hę? No, dosyć gadania. Trzy kółka wokół palisady! I to migusiem!

(Nie ma lipy! Nie ma opierdalania! :D)



(Pisz teraz w "Okolicach koszar")

Ten spojrzał na Ciebie zdziwiony:
-Kapitan Felix?-zmarszczył czoło. Po chwili jednak zreflektował się następującymi słowami:
-A, tak. Pewno tyś jest kolejny jego zwiadowca... Już daję, już daję, ale zapewniam cię, że nie posłuży ci on, to znaczy ów rynsztunek, zbyt długo, jeśli wiesz, co mam na myśli...-mężczyzna zniknął na chwilę w zbrojowni, zaś gdy wrócił, w rękach jego spoczywała lekka, skórzana zbroja, z wyrobu której słyną tiarrimskie garbarnie.
-Bowiem trudną ścieżkę obrałeś, lecz jak mawiał mój dziad, niechaj mu ziemia lekką będzie, "życie nabiera wartości dopiero w obliczu wroga". Jednak żeby udowodnić tą wartość, potrzeba Ci broni. Sam zdecyduj, którą wybierzesz. A może zechcesz ich kilka?-po tych słowach przyniósł następujący oręż i położył go na ladzie; znalazły się tam długie, zakrzywione sztylety, idealne do dobijania wroga, łuk, cisowy, na oko całkiem giętki oraz żelazny jatagan, ten z kolei doskonale się nada przy walce w zwarciu.

Zrobiłeś jak chciałeś, przy czym wziąłeś też strzały, o których tamten przypomniał sobie w ostatniej wręcz chwili. Zbroja była wygodna, nie za duża, nie za ciasna. Po prostu idealna. Nie krępowała też zbytnio ruchów przy chodzeniu, o czym dobitnie się przekonałeś, gdy wyruszyłeś na owe poszukiwania.
-Żegnaj więc. I oby los był dla ciebie łaskawy, zwiadowco...-rzucił żołdak na pożegnanie.

Otrzymujesz:
-Lekka zbroja skórzana (+1 do trudności zabicia, wygodna, solidnie wykonana)
-Jatagan (k5 punktów obrażeń, dobrze wyważony)
2x-Długi, zakrzywiony sztylet (k3 punktów obrażeń, idealny, aby dobić przeciwnika)
-Prosty, cisowy łuk (giętki jak struna, zasięg 30m)
-Kołczan pełen strzał (zawiera 30 zwykłych strzał o lotkach z gęsich piór i prostych, ołowianych grotach, zadających przy trafieniu k6 obrażeń)

(A co, masz jakieś uprzedzenia?)

(Uaktualnij KP!)

(No to wiesz, gdzie teraz pisać ;p)