Age of Decay

Na plac przed karczmą wszedł zakapturzony jegomość. Deszcz przecinał powietrze niczym małe sztylety, ale nieznajomego to nie ruszało. Szedł w stronę karczmy, podczas gdy wszyscy chowali się przed ulewą. Nawet psy wbiegały pomiędzy deski leżące na uliczkach aby nie zmoknąć. Ale jego to nie obchodziło. Szedł dalej. Poczuł zapach karczmy. Czuł, że jest już niedaleko. Między kostkami bruku woda płynęła małymi strumyczkami, jakby uciekając od niego. Po chwili stanął przed drzwiami. "Pod szczęśliwą monetą. Co za idiota wymyślił taką nazwę". I wszedł.

A tam ujrzałem ja motłoch z całego chyba miasta; niziołki, krasnoludy, ludzie, a nawet te plugawe elfy - po prostu wszyscy. Przecisnąłem się do lady i spod kaptura rzuciłem
-Dajcie mi kufel piwa, mości panie, i opowiedzcie co się w świecie dzieje. Mówiąc świat, mam na myśli tę mieścinę i jej ewentualne kłopoty.

-Tacy cwani jesteście, co?- szepnąłem. Szybkim susem dopadłem do ściany i wyrwałem z niej wiszącą pochodnię. W tym samym momencie składałem już myśli do rzucenia klątwy. "Śmierć rasistom" - to była moja jedyna myśl w tej chwili.

Znalazłeś jedno nieopodal i zrobiłeś jak chciałeś.

-Zostawić was w spokoju?! Ja? Was? To WY mnie lepiej, cholera, zostawcie. Straż!-ponowił swe wołania karczmarz, dobywając w międzyczasie wielkiego, zardzewiałego tasaka. Wzdrygnąłeś się na myśl, co by było, gdyby ten zdzielił Cię nim po głowie... Tymczasem część gości poczęła opuszczać lokal, przeczuwając nadchodzącą burdę.

(Uważaj na błędy ;))

Pochodnia zapłonęła żywym ogniem tak, jak chciałeś. Nie zdołałeś jednak rzucić zaklęcia, bowiem ledwie zacząłeś inkantację, a ten "ochłap" udowodnił, iż bezbronny nie jest, gdy ciął w ciebie wściekle owym tasakiem, chybiając o włos...
-Ty... Czarownik! Ludzie, to czarownik!-zawołał, nie kryjąc nawet przerażenia, jednak nikt go już nie słuchał, wszyscy bowiem uciekli dawno z karczmy. Byliście tu teraz tylko Ty, tamten Mroczny, karczmarz i dwóch jego osiłków, dobierających się do tego drugiego.

Przywołałeś moc, przez co lekko zakręciło Ci się w głowie, zaraz jednak zreflektowałeś się, i posłałeś klątwę we wroga. Ten jednak - jakimś cudem - oparł jej się. Wtedy poczułeś, jak potężna fala mrocznej energii uderza w Ciebie wraz z bólem, który niosła. Z trudem utrzymałeś się na nogach... Tymczasem Twój przeciwnik, miast zaatakować, wybiegł krzycząc na ulicę, za nim zaś jego osiłki, również śmiertelnie przerażone obecnością czarnoksiężnika, którym się okazałeś.

-8 PE!

Otrzymujesz 1 punkt obrażeń!

Aktualny stan życia: 10/11

(Uaktualnij KP!)

Popatrzyłem na nieznajomego. "Uratował mi dupę, fakt. Ale to człowiek... być może jakiś agent... zobaczymy."
-Witaj- powiedziałem wyciągając dłoń.- Thorn się zwę. Dzięki za uratowanie tyłka od tych rasistów. Przeklęte miejsce, chodźmy stąd.
Po tych słowach z ogromną siłą uderzyłem drzwi, zarzuciłem kaptur i czekałem aż mój towarzysz do mnie dołączy.

Wyszliście z karczmy, odprowadzani nieprzychylnym, wrogim wręcz wzrokiem tych, którzy zostali.

Ezio:
+1 PŻ!

Rzekłeś, co chciałeś, jednak Twój towarzysz nieoczekiwanie odszedł gdzieś w tłum, idąc, jak Ci się zdawało, w kierunku Dzielnicy Handlu i Rzemiosła. Nawet na Ciebie nie spojrzał... Tymczasem, gdy tak stałeś na tej zawszonej ulicy, coraz więcej ludzi poczęło zwracać na Ciebie uwagę. Pokazywano Cię palcami, słyszałeś ciche wyzwiska, ktoś nawet rzucił kamienia... Jakby tego było mało, dostrzegłeś dwóch całkiem dobrze uzbrojonych strażników miejskich, idących prosto w Twoją stronę!

Jakimś cudem zdołałeś się wymknąć i zniknąłeś w tłumie. Strażnicy nawet się nie obejrzeli...

Pierwszym, co rzuciło Ci się w oczy, był niemal całkowity brak gości. Karczmarz, ściskający w ręku jakiś stary, zardzewiały już tasak, wodził właśnie nieprzytomnym wzrokiem po swej opustoszałej spelunie. Coś tu się musiało zdarzyć. Ale... co?

Ten wpierw nie zwrócił na Ciebie uwagi, zaraz potem jednak otrząsnął się z tego dziwnego otępienia, i rzekł z trudem:
-Napadli... Nekromanty... Plugawe...

Karczmarz, wyraźnie czymś zafrasowany, przysiadł na stołku nieopodal.
- Był to akurat jeden z lepszych dni, czy raczej nocy, w karczmie, wiecie, panie, pełno gości, pełna kiesa, szczególnie, że na zewnątrz padał akurat deszcz obfity, toteż wszyscy chcieli się przed nim schronić. Wtedy wszedł Mroczny... Tak, widziałem go, nie kłamię! - dodał nieco histerycznym już głosem - Mroczny w Tiarrim! - teraz już prawie że krzyczał... - Spytał się mnie o coś, nie ważne, o co. Powiedziałem, żeby spadał, że tu nie ma miejsca na takich jak on. Wtedy on... Wtedy on się gdzieś wymknął, ani chybi, aby urok jaki na mnie rzucić, co też się zresztą nieco później stało, a to w momencie, gdy do karczmy wszedł jakiś typ spod ciemnej gwiazdy, pewno jakiś kamrat Mrocznego. Było ich dwóch, zaraz też zaczęli mruczeć jakieś przeklęte klątwy pod nosem, i wygrażać mi dobytą bronią! Czarna magia, tfu, tfu, wszystkich mi gości wystraszyli! Sam zresztą uciekać musiałem, jako, że tamci nie chcieli stąd wyjść, a co ja, biedny, mogłem zrobić wobec ich magii... Zawiadomiłem oczywiście Straż Miejską, jednak nim oni przybyli, po tamtych już ani śladu... Och, biada mi!-mężczyzna rozkleił się już na dobre.

Ten skrzywił się tylko od Twojego ciosu i wyjęczał bezradnie:
- Nie wiem... Przecież mnie już tu nie było, jak tamci uciekli...

- No, to nie jest moje jedyne zmartwienie... Na przykład, ktoś od dłuższego czasu podkrada mi zapasy z piwnic. Można by rzec, że to tylko szczury, jednak tamto wyglądało mi na robotę "fachowca", że tak powiem. Ostatnio zniknęło mi kilka worków z żywnością, choć zdarzyło się też, że ubyła cała beczka piwa. W dodatku Margaret, moja kucharka, widziała pewnej nocy jakąś ciemną, niską postać, kręcącą się po okolicy. Chcesz, możesz zrobić coś w tej sprawie, bo z pewnością ci to jakoś wynagrodzę...

- Że co? - w pierwszej chwili karczmarz nie zrozumiał - A, dobrze. Już daję. Tylko strzeż go jak własnego oka, albo osobiście ci jedno wyłupię... - podał Ci prosty, żelazny klucz, zawieszony na rzemyku.

Otrzymujesz:
-Klucz do piwnic (niewielki, żelazny klucz, pozwalający wejść do piwnic karczmy "Pod Szczęśliwą Monetą")

Otrzymawszy klucz, wychodzę z karczmy.

-Aaaach... piwo! Oto, czego mi trzeba.- powiedziałem, rozsiadając się na krześle. -Wydarzyło się coś ciekawego?? Coś pustawo tutaj- dodałem, rozglądając się po karczmie.

Położyłem złoto na ladzie i zabrałem się do popijania.
- Moźe w czymś pomóc?- spytałem.

Isthar:

Piwo było smaczne i, co najważniejsze, zimne. Karczmarz zabrał się do sprzątania okolicy.
- Niech pomyślę... A słyszeliście moźe o nawiedzonym domostwie? Straszy tam pono, moźe więc sprawdzicie, o co chodzi. Nie minie cię zapłata, bowiem wielu chce już z tym skończyć. W nocy upiorne wycia, jakie stamtąd dochodzą, nie dają spać praworządnym obywatelom, więc takźe i mnie. Musisz jednak wiedzieć, źe było juź kilku śmiałków, którzy podjęli się tego zadania. Żaden jednak nie przeźył choćby jednego dnia. Pamiętaj, ja tylko cię ostrzegam...

Varric:

- A, musicie pójść na tyły karczmy, najlepiej będzie, jak pójdziecie przez kuchnię. - wskazał Ci stare, odrapane drzwi na zaplecze karczmy.

Podchodzę do drzwi, otwieram je i wkraczam do kuchni. Rozglądam się po niej.

-Jak dojść do piwnicy karczmy? - pytam kucharkę.

Wychodzę z kuchni i kieruję się do piwnic. Otwieram drzwi kluczem i wchodzę.

Idę w kierunku błysku i patrzę między beczki.

Podnoszę kartkę i monety.
(Jaka jest pora dnia?)

Ostatnio edytowany przez Tarasek (2011-04-01 20:17:45)

Wychodzę z piwnicy i przy słonecznym świetle próbuję odczytać kartkę.

Chowam kartkę i wychodzę z karczmy.

Podchodzę jeszcze do lady i pytam:
-Jest tu gdzieś burdel??

Wychodzę z karczmy.

-Odwracam się do nich i powiedziałem półgłosem:
-Słyszałem to !

( Nie poprawiłeś w karcie tego, co wysłałem ci w PW, tak więc nie odpiszę ci  dopóki nie poprawisz karty postaci, nie powiedziałem też wcale, że ją akceptuję.

''a) Zanim zaczniesz grę, musisz stworzyć swoją kartę postaci (KP) i umieścić ją w dziale "Karty Postaci", następnie zaś trzeba poczekać aż mistrz gry ją zaakceptuje. Porady co do tworzenia KP znajdziesz w temacie "Jak stworzyć kartę postaci". )

Ostatnio edytowany przez Rkendor (2011-05-03 10:58:19)

Shaila:
- Oczywiście! - zakrzyknął wesoło karczmarz - mamy właśnie nowy ładunek prosto z południowych gorzelni! Wyśmienity ładunek! Wyśmienity trunek! - rzekł, po czym chwycił jedną ze szklanic i począł przelewać do niej złocisty trunek.
Dookoła Ciebie zaś toczyła się radosna biesiada. Jasna i schludna drewniana karczma zapełniona była stołami, stołkami i ławami, które pokrywało gwarne morze gości. Nie ma się co dziwić, że karczmarz aż promieniał ze szczęścia...
- Proszę - rzekł po chwili, podając Ci wypełnioną po brzegi szklanicę - dla pięknej damy, pierwszy kufel będzie za darmo!
Po czym oberżysta zakrzyknął do siedzących w kącie grajków:
- Bardowie! Grajcie co wesołego! A chyżo!

Rastu:
- Ja zmartwiony? Mało ludu? - zdziwił się oberżysta - właśnie dzisiaj ruch jest wielki, a ja zaś wesoły!
Po czym karczmarz zwrócił się w kierunku białowłosej kobiety, która właśnie podeszła w stronę lady.
Dookoła Ciebie hucznie bawiło się morze istot.

Ostatnio edytowany przez Rkendor (2011-05-03 20:34:23)

(Nie czaję, wcześniej było że ludu mało bo jakaś zadyma czy coś była. Ale nie będę wnikał, jest jak MG rozkaże)

-No, rzeczywiście! Musiałżem oślepnąć, żeby tyle ludu nie dostrzec i humoru twego, a szczególnie tak pięknej białowłosej istoty - powiedziałem z uśmiechem, patrząc to na karczmarza to na kobietę. Ludzka kobieta, a niższa od nizioła! "Rzeczywiście, rację mieli żem mutant!" zaśmiałem się do siebie w myślach po czym podsunąłem się trochę do kobiety, mówiąc:
-Na Krigisa, tak pięknej minstrelki me niziołowe oczy nie widziały! Ale, gdzie me maniery! Jestem Haim, Rastu Haim. Można się twego imienia wywiedzieć, pani?

Srebrzankę zaintrygował nieco ów siedzący w rogu sali staruszek. Widać było, iż zgromadził wokół siebie całkiem pokaźna grupkę, więc zapewne miał do opowiedzenia coś ciekawego. Zanim jednak kobieta zdecydowała się podejść, jej wzrok wyłapał mimowolnie niewielki ruch z lewej strony, a gdy zwróciła twarz w tamtym kierunku, jej oczom ukazała się postać Niziołka. W miarę, gdy do niej mówił, na twarzy Shiali widniał coraz to pokaźniejszych rozmiarów, jednakże jednocześnie czysto grzecznościowy uśmiech.
- Wywiedzieć się można, Rastu. Mogę Pana zwać po prostu Rastu, prawda? - i nie czekając na odpowiedź kontynuowała. - Na imię mi Shiala, lecz wołają na mnie Srebrzanka. - odparła, opierając ciężar ciała o szynkwas i przyglądając się swemu rozmówcy bez skrępowania.

Shiala:

- ... - rzekłaś do niziołka, i oparłaś się o ladę. Ta skrzypnęła lekko, choć na tyle niezauważalnie, że dźwięk ten zaginął zaraz w ogólnym zgiełku, w którym dość trudno się wam rozmawiało.

Rastu:

Karczmarz nie od razu zareagował, w końcu jednak kiwnął głową, a Ty dostałeś, co chciałeś, czyli chłodną, zakurzoną butelkę, w której mile chlupotała zawartość, wręczoną Ci przez pachołka, którego wysłał do piwnicy po trunek, zanim zajął się pozostałą klientelą. Chłopak stał teraz przed Tobą, cały zasapany, i czekał z wyciągniętą ręką na zapłatę, pięć sztuk złota, jak powiedział z trudem. Po chwili wyjąkał też:
- To może kieliszeczek jaki by do tego przynieść?

Wsadziłem ręce do kieszeni i wymacałem szybko sześć najbardziej oberżniętych po brzegach monet, jakie mogłem znaleźć. Wreszcie, kiedy je wymacałem podałem je szybko pachołowi i nachyliłem się mu do ucha, szepcząc:
-Przynieś dwa kieliszki, ino migiem - po czym wróciłem do chwilowego kontemplowania butelki. Starłem kurz z denka  i starałem się przyjrzeć czy winko nie ma dodatków. Wreszcie złapałem ją w jedną rękę, i jako że byłem wyższy, od białowłosej, cóż za ironia losu, wspiąłem się na palce w poszukiwaniu wolnego stoliku. Jak już takowy zauważę, kieruję me kroki do niego.

Najwyraźniej zadowolona z faktu, że w tym chaosie udało jej się dojrzeć jakiś wolny stolik, Srebrzanka przyspieszonym krokiem ruszyła w jego kierunku, nie zważając już na towarzysza, który zapewne dołączy do niej w sowim czasie, a w tym przypadku po dogłębniejszych oględzinach butelki z trunkiem.

Ruszyłem chyżo za białowłosą, rozpychając się w tłumie łokciami. Mimowolnie wyobraziłem sobie siebie i białowłosą w scenie "troszeczkę" roznegliżowanej. To prawie kosztowało mnie winko, gdyż tak marząc potknąłem się o czyjś but. Zakląłem, ale ruszyłem mężnie dalej do stolika.

Dotarłszy do stolika, Srebrzanka usadowiła siedzenie na pobliskim krześle, odpinając zawczasu klamerkę paska do którego była przymocowana lutnia. Zaraz też troskliwie ułożyła instrument tuż obok swego prawego boku, opierając go o blat stołu. Rozsiadła się wygodnie, zakładając nogę na nogę i palcami lewej dłoni poczęła wybijać na własnym kolanie monotonny rytm. Jej spojrzenie powędrowało w stronę Rastu, gdyż była ciekawa co też go tak długo zatrzymuje.

Podniosłem się z istnym mordem w oczach i rzuciłem spojrzeniem dookoła, mówiąc:
-Który cham wyciąga nogę gdzie nie powinien? No, czekam na odważnego! - nie chciałem stracić w oczach damy, ba, może nawet zyskam... o ile nie podniesie się nord dwa razy wyższy od niego. W sumie rzeczy, nawet się bał. Wiedział, że głupio postąpił, ale, co się stało to się nie odstanie.

Shiala nadal brzdąkała na lutni, szarpnięciami strun wydobywając z instrumentu cichą, melancholijną melodię. Skupiła się jednak nie tylko na graniu, ale i na obserwacji zaistniałej sceny. ,,No proszę, satysfakcji mu się zachciało." przemknęło jej przez myśl i skłoniło ją to do ledwo widocznego, cynicznego uśmieszku. Przypatrywała się Rastu i temu drugiemu, sporo wyższemu drabowi. Miała wrażenie, że męski honor jest przyczyną co najmniej jednej trzeciej ilości bezsensownych burd. Choć szanse niziołka przedstawiały sobą stan raczej opłakany, to mimo wszystko Shiala poczuła teraz do niego swoistą dozę sympatii. Pomimo jawnej głupoty, choć motywowanej jakże szlachetnymi pobudkami honoru, , jaką wykazał się Rastu, Srebrzanka poprzysięgła sobie, że nie pozwoli, by tamten skurczysyn obił mu twarz. Cicha, łagodna muzyka umilkła nagle, brutalnie urwana. Kobieta przypatrywała się dalszemu rozwojowi wypadków, gotowa w każdej chwili zareagować.

Staję przed drzwiami karczmy, uśmiechając się pod nosem. Ach... bogate Tiarrim. Miasto możliwości. Otrzepuję swój podróżny, brązowy płaszcz od wszelkiego pyłu i zabrudzeń. Szlag niech trafi wszelki pył zalegający na drogach! Zwłaszcza osobie mego wzrostu, ten piekielny kurz się naprzykrza, hah. Spoglądam na szyld. Hmm... Szczęśliwa moneta. To chyba o niej gadali, jako o "najlepszej i najtańszej"... a i jeszcze dodać się winno "najlepiej poinformowanej", mam nadzieję. No nic, trzeba ruszyć swój gnomi tyłek. Wchodzę do karczmy, rozglądając się w tłumie.

Ach, nie przypuszczałem, że będzie mi tego brakowało... Kłopotów. Wspominam nudną i szarą drogę, wśród pyłu i deszczu. Hah, w tych miejscach zawsze coś się dzieje. Staram się zbliżyć nieco do ów rozgardiaszu, rozeznać w sytuacji. Oczywiście nie podchodzę zbyt blisko. Świętej pamięci mateczka nie podarowała mi takich barów, jak u tych tutaj rozjemców...

Vardok:

Tym, co zrazu rzuciło Ci się w oczy, były dwie, mierzące się wrogim wzrokiem istoty, jakiś pijany dryblas, i całkiem (jak na nizioła) wyrośnięty nizioł. Wokół nich zebrał się spory tłumek, w nieco większym oddaleniu dostrzegłeś również trzymającą lutnię, srebrnowłosą niewiastą. Pewnie tamci dwaj będą zaraz tu walczyć, ku kwaśnej minie karczmarza, który teraz tylko się temu przyglądał, a potem będzie musiał posprzątać cały burdel po tym powstały. W międzyczasie, a jakżeby inaczej, poszły w ruch zakłady. Mało kto jednak stawiał na niziołka...

Rastu:

Poszły w ruch zakłady, a na każde Twoje i jego słowo rozlegał się cichy szmer w tłumie.
- Takim mistrzem to ja se mogę tyłek podetrzeć... A zresztą, chyba zaraz zobaczymy, jak to z tym naprawdę jest, a co! - osiłek wyszczerzył się swoim sczerniałymi, dość już rzadkimi zębami (pewno przeżył niejedną już burdę), po czym rzucił się ni stąd ni zowąd w Twoją stronę, wymachując dziko pięściami... Nie trafił ani razu, w dodatku wyłożywszy się jak długi u Twoich stóp! Jak atakować, to tylko teraz!

Zaraz też podszedł do Ciebie jakiś koleś od tych całych zakładów, zanotował coś w swoim dzienniku, z nosem w którym chodził, i wyciągnął swą sękatą łapę po pieniądze.
- 10 sztuk złota, na niziołka, tak? - upewnił się jeszcze półgłosem, jako że wokół zapadła głucha cisza, gdy właśnie ów dryblas się jak długi wyłożył.

- A i owszem, na niziołka. - odpowiedziała hardo i uśmiechnęła się niezbyt przyjemnie. Sięgnęła do sakiewki, umocowanej przy pasku i wyciągnęła stamtąd dziesięć złotych monet, które następnie podała ów kolesiowi.
- I wam radzę zrobić to samo, jeśli lubicie, by się was pieniądz trzymał. - dodała jeszcze, po czym nie patrząc już w jego stronę, oparła jeden z łokci o blat stołu, na powrót starając się śledzić poczynania "walczących".

Vardok: Między ciasno oplatającym przeciwników tłumem znajdowały się tu i tam prześwity. Zza nich dojrzałeś karczmarza, jak się zdawało bardzo rozeźlonego. Przysposobił się on właśnie w sporej wielkości tasak, którym rączo wymachiwać zaczął w powietrzu, próbując przecisnąć się przez oblepiony gośćmi szynkwas. Wśród panującego harmidru trudno było wychwycić treść jakiejś rozmowy, a nawet pojedyncze słowa.
Najwyraźniej dosłyszałeś dwóch pachołków, stojących tuż obok Ciebie. Odziani w zatęchłe skórzane odzienie, częściowo bezzębni, z rozwianymi grzywami, coś tam żywo deliberowali:
- Stawiam na tego tam wielkiego.
- A ja na tego tam, jak to się nazywali ci... no...
- Niziołkowie. Fangor, czegóż ty zawsze odwrotnie niż inni robisz.
- A wieszże, kto wygrał ostatnią burdę na jarmarku, tym co...
- ...I co z tego! Patrz, ten jak trzaśnie, to przydupas poleci na drugi koniec karczmy.
- Ale pijany!
- Animuszu mu to doda! Jak nic wygram kilka monet, a ty stracisz kretynie. Zaczynam wierzyć w to co mówili, jakobyś do studni dzieckiem będąc wpadł i to uderzając w sam środek jej dna tym swoim głupim łbem.
- Przegi...
Jegomościów zagłuszył czarnobrody otyły człek, który zataczał się razem z pękatym dzbańcem, roztrącając gęstą ciżbę.
- Rumu! Rumu! Na Granarda pięć... HEP... monet... - zasapał grubas.
Imię to powtarzało się wielokrotnie.
- Kończymy! Kończymy zakłady! - zakrzykiwał nieco już napastowany "koleś od zakładów".
Bitwa między dryblasem a niziołem rozpoczęła się już chyba na dobre.
Niziołek rozdawał teraz celne ciosy leżącemu Nordowi, acz znietrzeźwiała kupa mięśni, jaką ten ostatni stanowił, zaczęła powoli podnosić się z podłogi. Bijatyka nie była Ci zbyt dobrze widoczna, bowiem wysoki, capiący potem Allandorczyk częściowo przysłaniał Ci widok.

Rastu: Dookoła Ciebie nie znajdowało się nic, coby można podnieść. Stoły, kufle, wszystko zostało wyturlane, wyrzucone lub uszkodzone przez ucieszoną widowiskiem gawiedź, tworzącą wokół was ciasny krąg. Zamierzyłeś się więc na przeciwnika kopniakiem. W nerę chyba nie trafiłeś, bowiem tamten nawet nie zajęknął.
Ale po mordzie. Raz dostał, drugi raz, trzeci. Dryblasowi twarz poczerwieniała i spuchła, przypominając teraz, starego, poprzecinanego licznymi rysami buraka. Ryj miał jednak twardy, aż zabolały Cię pięści od tych uderzeń.
Mięśniak w końcu podniósł się nieco na swych gorylowatych łapach, po czym zadarł wściekły łeb w Twoją stronę. Kto by pomyślał, że przedstawiciel rasy ludzkiej może być wyposażony w tak znamienity atak alchemiczny. Rozeźlone nordczysko rozwarło mordę, a w Twą stronę spomiędzy czarniawych resztek jego uzębienia buchnęła całą swą mocą smrodliwa i straszliwa mieszanina zapachu piwa, czosnku i tylko Krigris wie co tam jeszcze... nie wspominając o plugawych obelgach, w jakich przodowali mieszkańcy mroźnej Północy. Z trudem powstrzymałeś wymioty...
A "Cham" począł właśnie zbierać swe siły, by unieść korpus i stanąć na nogi. W jego oczach widziałeś niepohamowaną rządzę mordu i zniszczenia. A barwny tłum śmiał się, przepychał, wył, pokazywał Was sobie palcami i dopijał zgromadzone w naczyniach alkohole. Grajkowie chyba zakończyli z rezygnacją swą melodię... Tylu istot, to by i banda głodnych orków nie przekrzyczała...

Shiala: Poczynania walczących były raz to raz zasłaniane przez morze podpitych stworzeń. Rastu radził sobie chyba niezgorzej, "nordowska" morda zdawała się już nieźle obitą. W oberży zaś kroiła się burda jak się patrzy. Drzwi do karczmy otworzyły się właśnie z łoskotem, a dwa wyrzucone wcześniej gnomy powróciły, dzierżąc w rękach pordzewiałe scyzoryki. Dwa osiłki znów musiały skoncentrować swą uwagę przeciwko natenczas pogodzonym furiatom, godnym przedstawicielom gnomskiego narodu.
Przy stoliku też się bezpiecznie wysiedzieć nie dało. Krasnal jakowyś, któremu natura podarowała rude brodzisko sięgające prawie że do ziemi, wylądował na Twoim stoliku, wypchnięty przez motłoch.
Lutnia odezwała się śpiewnie, ugodzona kantem wywracającego się stolika.

Ostatnio edytowany przez Rkendor (2011-05-09 14:36:24)

- No do jasnej cholery. - warknęła, natychmiast zrywając się z krzesła i łapiąc za gryf instrumentu, w celu uchronienia go od następnych, nieprzewidzianych sytuacji. Pobieżnie rzuciła okiem na lutnię, upewniając się, że ta nie doznała zbytniego uszczerbku, po czym na powrót zamocowała ją przy pasku na plecach. Przestąpiła leżącego na ziemi krasnoluda i zaczęła przeciskać się w stronę szynkwasu, klnąc przy tym we wszystkich znanych sobie językach.

Rastu: Posłałeś osiłkowi celnego, mocnego kopa, pod wpływem którego został on odrzucony w tył. Zorientowałeś się, że uderzenie rozwaliło mu nochal, z którego od razu pociekła obficie posoka, zalewając całą, skrzywioną w dziwacznych grymasach mordę. Istoty wokół Was darły się, wygrażały, próbując dawać rady swemu faworytowi. Oddaliłeś się kilka stóp i szybko ruszyłeś w kierunku Norda, acz ten już podniósł się chwiejnie na nogach, wspomagany przez swoich kamratów. Mgnienie biegu, i zderzyłeś się z nim. Odbiliście się od siebie, po czym obaj upadliście na ziemię, pod nogi rozkrzyczanego tłumu.

Przypadłość: powalenie.
( dopisz to do KP, i daj w swojej sygnaturze link do swojej karty postaci )


Shaila: Lutnia nie doznała żadnego większego uszczerbku. Zaczęłaś się przeciskać w stronę lady. Nie mogłaś już śledzić przebiegu starcia, zasłaniało je zbyt wiele istot. Wśród tego morza został uwięziony karczmarz, wymachujący teraz na oślep tasakiem. Szynkwas był więc pusty. Prawie pusty, bowiem dwóch opilców już się poczęło dobierać do ulokowanych tam butelek, i to chyba bez wiedzy oberżysty.


Vardok: Dookoła Ciebie panował chaos. Ryki za Tobą, ryki przed Tobą. Walczący właśnie wywalili się razem na podłogę. Tobie zaś ciężko przychodziło ustać na nogach. Raz za razem popychali Cię w tę i wewtę wysocy mieszkańcy tej krainy. Spokojny klimat, jaki panował w tej karczmie, bezpowrotnie przepadł.

Ostatnio edytowany przez Rkendor (2011-05-10 14:01:34)

Srebrzanka - jeśli tylko udało jej się dotrzeć w miarę bezpiecznie do lady - zaraz poczęła rozglądać się za jakimś w miarę bezpiecznym miejscem, w którym osobę o jej wzroście i jej sylwetce możliwie jak najtrudniej będzie stratować, tudzież popchnąć, przewrócić, czy co tam jeszcze. Zaraz też położyła dłonie na ladzie, podskakując i siadając na niej na moment. Potem spuściła nogi z drugiej strony i wylądowała na ziemi, w nadziei, że ta drewniana osłona spełni swoje zadanie. Starała się wyłowić poprzez tłum sylwetki walczących.

Ostatnio edytowany przez Shiala (2011-05-10 16:59:29)