Age of Decay

Luniak:

Druid zaśmiał się tubalnie.
- W zamian? Ha ha ha, a to ci dopiero... Elf od elfa chce coś w zamian za pomoc! Zrazu widać, żeś ty tu prosto od ludzi przylazł, bo to oni takie piastują zwyczaje. W zamian, w zamian, w zamian... Nic, kompletnie nic mi do głowy nie przychodzi, jeśli chodzi o jakąkolwiek zapłatę. To naprawdę jest takie... nieelfie... No ale cóż... Sądząc po twych słowach pewno będziesz nalegał. Wiedz więc, że miłe mi będzie towarzystwo twoje, choćby na dzionek, może dwa, nie dłużej, a i przyda mi się dodatkowa para rąk, może nie jeśli chodzi o pracę i drew rąbanie, raczej w razie, gdyby nas co tu napadło, wiesz, od tej burzy, czy co... Oczywiście wiem, żeś nadal ranny, i jeszcze nie zdrów, ale wiesz, jeśli będziesz chciał zostać, to może się zdarzyć, że będziesz musiał i o własny tyłek walczyć, tym bardziej, że te burzowe stwory to nic, ostatnio zacząłem też wyczuwać z lasu jakieś dziwne przebłyski... mrocznej obecności. I tak, niepokoi mnie to, doprawdy. - dokończył niemal szeptem.

Moja postać:

Kończę mój posiłek i podchodzę do ogniska, wyciągając ręce w jego stronę i starając się ogrzać. Dziwny ten elf... cały czas milczy. Zupełnie, jakby mu rodzinę zabili... Hej, a może tak naprawdę się...? Kto wie, kto wie, niezbadane są ścieżki żywota. Uważaj, bo na twojej ścieżce ktoś ci ciągle podstawia nogę... - rzecze Matka w swym tradycyjnym, rzekłbyś, matczynym wręcz stylu.

Luniak:

- Nie wiem, rób co chcesz. - Druid wzruszył ramionami - Poproszę cię o pomoc jeśli zajdzie taka potrzeba, tymczasem po prostu porozglądaj się po okolicy, kto wie, może znajdziesz tu coś ciekawego? A jeśli znalazłbyś coś, co byłoby "ciekawe inaczej", natychmiast zgłoś to do mnie, wiesz, o co mi chodzi...

Moja postać:

- Pomóc? - pytam się go, wpierw się odwróciwszy. Matka milczy. Ja nie mam czasu na milczenie.

Luniak:

Spróbowałeś to znowu powtórzyć, i... nic. Jakby wszystko wokół wymarło. Może po prostu za dużo tej medytacji jak na jeden dzień?

Drag:

Nie ruszam się z miejsca, starając się jedynie ruszyć całą dyskusję.
- Skoro nie można już ci pomóc, to trudno. Ale może przynajmniej ty mi pomożesz. Nie, spokojnie. Chcę tylko znać drogę, drogę do Civril. Chcę też wiedzieć, kim byli ci, którzy nas wcześniej napadli. I kim wy jesteście... Ja wiem, że nie możecie mi tego wyjawiać. Ale chyba dość jestem już w to wszystko wplątany, żebym mógł wiedzieć. Po prostu... nie mogę tak odwrócić się i odejść, tak po prostu. Nie. Nie tak. I wiem, że nie pierwszy raz ich na oczy widzieliście. Czy to byli Mroczni? A może wampiry? No, mówże śmiało, nikomu przecie o tym nie powiem, bo niby kto miałby w to jeszcze uwierzyć?

Luniak:

W okolicy był las, dziki, dziewiczy, nieprzemierzony las, w którym tylko gdzieniegdzie ziały nieduże wyrwy, w których dostrzegłeś martwe już pnie. Pewnie drwal tu wprowadzał swój nieszczęsny fach w życie... Tymczasem słońce zawędrowało już daleko na nieboskłonie, kładąc na ziemi coraz to dłuższe cienie. Aż podskoczyłeś, gdy jeden z tych cieni okazał się widmem... no właśnie, czego? Musiałbyś się obrócić, żeby to zobaczyć.

Moja postać:

Wpatruję się przez chwilę, jak ogłupiały, w ten ognik, po chwili decydując się lekko poruszyć. Cały czas się weń wpatruję, patrząc na jego reakcję. A cóż to za dziwy? - rzecze Matka.
- Nie wiem, pewno magia... - odpowiadam jej na głos.

Luniak:

Ów cień okazał się niczym innym, jak... chwila, moment, to nie był cień! Oto po swojej prawej miałeś najprawdziwszego w świecie... ducha? Chyba coś do Ciebie mówił, lecz robił to na tyle cicho, że zdołałeś wychwycić jedynie słowa pokroju "morderstwo" i "tajemnica". Nie widziałeś go też zbyt dobrze...

Moja postać:

- Ech, cholera, pomóc, pomóc, dobry Ifris pomóc khazad, jeśli tylko chce... - czuję się trochę zakłopotany, gdyż do takich dziwów to ja nie jestem przyzwyczajony, o nie... Bo kto to widział w ogóle? Jakieś pojawiające się nagle, znikąd w środku lasu kule światła? No właśnie, kto? I czemu jestem to ja? Na to to już nijak odpowiedzieć sobie nie mogłem, choć oczywiście podejrzewałem, że to "sprawka" tamtego elfa, która sam umknął stąd jak jaka leśna zjawa. W międzyczasie czekam, aż ów Ifris zacznie mnie "prowadzić", mając tym samym nadzieję, że nie skończę gdzieś na jakimś zadupiu z poderżniętym gardłem... O tak, uważaj, uważaj na siebie i na tamtego... stwora. - mówi jeszcze Matka, a ja chowam ten ów list za pazuchę, i ruszam za "stworem".

(Ifris doobry muuzin z Poolskaa! :D)

(http://i2.pinger.pl/pgr344/318b6cea0022 … ck_you.gif - ale tak, siema :D.)

Wzdrygnąłem się. Czyli miałem to... w sobie? Znowu się wzdrygnąłem, po czym, starając się więcej o tym nie myśleć - bo co niby miałbym z tym zrobić? - zacząłem iść tam, gdzie trzeba. Zabierz to, zabierz to ode mnie! - krzyczy Matka.
- Spokojnie, ma raczej przyjazne zamiary... - staram się ją jakoś uspokoić, choć sam myśli mam z tym nie najlepsze...

Drag:
Szedłeś więc sobie przez las, wokół był tylko las... Oraz las. A także las. No, ptaki i różne zwierzęta też, ale one należą do lasu... Więc tylko i wyłącznie las...




Eluniar:
(-W niczym kurwa, miałem Cię przestraszyć, a ty co? No, to teraz kurwa dzwonię po ziomali i wjedziemy ci na chatę!-odpowiedział duch xD)

Zrobiło Ci się zimno i poczułeś się przerażony... Przed oczami zrobiło ci się ciemno, ogarnął cie zupełny mrok... Na szczęście to szybko minęło, a zjawa zniknęła... Wszystko było jak dawniej...

"Dziwne...może to tylko złudzenie?" Zamyślony idę patrolować dalej okolice.

"Dzika...nieokiełznana...cudowna...taka jest właśnie przyroda. Zachwycające...nawet pomimo pokrzyw..."
Rozkoszowałem się przyrodą. Zawsze lubił się chadzać po lesie kiedy był mały. W takich chwilach myślałem, że zło nie istnieje. Po pewnym czasie zatoczyłem koło, by zbyt daleko nie odejść od siedziby Druida. Chodząc tak, przyglądałem się moim ranom. Wyciągnąłem także miecz i sprawdziłem jego stan.

Drag:
Idziesz więc sobie i faktycznie, zauważasz różnorodność... Niebo, które czasem przebija się między gęsto splecionymi gałęziami zasnuwa się dosłownie na czarno... No kurwa. Jeszcze tylko tego brakowało. Zaczyna naprawdę ostro wiać, mimo że jesteś w lesie, w dodatku słychać burzę, szybko zaczyna padać deszcz przemieszany z gradem... Na łeb sypią Ci się w dodatku szyszki!

(Spojrzałem...)

Nic tam nie było, to chyba zwidy... Za to zaczyna się robić chłodno... Zauważasz też, że niebo zasnuło się ciemnymi, dosłownie czarnymi chmurami... To chyba nie jest normalne, takie natężenie dziwnych wydarzeń... Szybko też zaczyna mocno wiać, mimo że jesteś w lesie, gdzie to się raczej nie zdarza... Na łeb zaczęły sypać Ci się szyszki...
(I do reszty MG- przynajmniej 1 dziennie będę odpisywał, bo się burdel robi xD)

- Bogowie, chrońcie... - spoglądam z początku z bojaźnią na burzę, zaraz jednak potem uświadomiwszy sobie, jakie to niebezpieczeństwa ona ze sobą niesie. I cóż, odpowiednie wnioski z tego też wysnuwszy, natychmiast rzucam się w poszukiwaniu schronienia przed całym tym lodem i szyszką, co się z góry na mnie sypie... Jak te elfy mogą w ogóle tu żyć?! Toć to sam Durgemn jest już chyba mniej niebezpieczny od tego! - woła Matka.

"Cholera!!! Co to za anomalia!!!???" Dobiegając do Druida i widząc co robi, na pierwszy rzut oka sądzę, że zwariował. Jednakże widząc co się dzieje z jego domem od razu zrozumiałem jego intencje. "Chyba trzeba mu pomóc..." Dobiegam do niego szybko, po czym natychmiast pomagam mu wyciągając na zewnątrz przedmioty, żywność itp.

Tak więc znosiłem rzeczy, żywność, meble wszystko to co cenne. "Kto to widział? Coś się stało z tym lasem kiedy mnie nie było..." Kiedy dom, gwałtownie się przechylił i wypadłem, w panice starałem się zeskoczyć z gałęzi. "Kurde, co to za dom, że się łamie jak patyk????? " Jeżeli udało mi się spokojnie wylądować, to szybko szukam chronienia przed tym wszystkim.

Ostatnio edytowany przez Eluniar (2011-05-22 16:35:56)

Eluniar:
(eee... Ale ty wyleciałeś sobie już z platformy. Wisisz na gałęzi. Chcesz rysunek? Proszę:

Dragenor:
-Nie bardzo... Możliwe, że to jakiś duch lasu, który zmaterializował się w postaci ognika, czy coś... Eee... Czy ten wir, rzucający drzewami to też coś normalnego w górach?-gdy elf wypowiedział te słowa, spojrzałeś w bok i zauważyłeś coś przerażającego... Olbrzymi bury wir, który wyrywał drzewa z korzeniami i ciskał nimi na wszystkie strony, który podnosił z ziemi szyszki i inne rzeczy, a potem rozrzucał je naokoło z taką mocą, że przebijały się przez drzewa... W dodatku pędził prosto na was! (chociaż właściwie, to nadal pędzi...)

El:
Zeskoczyłeś i, żeby zamortyzować upadek, wykonałeś stylowy przewrót przez ramię. Przywaliłeś przy tym barkiem w jakiś korzeń, ale to chyba nic takiego, pewnie po prostu siniaka nabiłeś... Szukając schronienia zauważyłeś między korzeniami jednego z drzew coś jakby... Drzwi? Druid, zauważając że udajesz się w ich stronę krzyknął
-Zabierz tam coś chociaż!

Otrzymujesz rangę: zwinny skoczek (+1 zr przy skokach)

Złapałeś więc trochę klamotów, po czym popędziłeś w stronę kryjówki... Okazało się, że kryjówka to kryjące się we wnętrzu wiekowego dębu wejście do jakiegoś przestronnego tunelu, czy może jaskini? Zastanawiałeś się właśnie, czy wejść głębiej, gdy do środka wszedł druid, zamknął drzwi, po czym ruszył dziarsko do przodu.

Wszedłeś do środka. Okazało się, że to długi tunel, prowadzący do jaskini... No tak. Dwa w jednym, jak już coś robimy to idziemy na całość... Komnata była całkiem nieźle oświetlona, bogato zdobiona... Po prostu piękna! Wygląda po prostu jak pałac, chociaż, biorąc pod uwagę, że nigdy w pałacu nie byłeś, są to tylko przypuszczenia. Z zamyślenia szybko wyrwał cię druid:
-Po lewo, na końcu korytarza, jest łaźnia. Jak przed łaźnią skręcisz w lewo, to za trzecimi drzwiami po prawej masz pustą komnatę, w której możesz zostawić rzeczy i się wyspać... Ale póki co zostaw tylko rzeczy i pomóż mi znosić cały ten bajzel do środka... Bogowie, co za pogoda...

-Hmm...-Puchacz odwrócił się.-Kojarzy mi się z czymś nazwisko, ale nie pamiętam do kogo należało... Niestety. Bardzo mi przykro, jeżeli przypomni mi się to chętnie podzielę się swoją wiedzą...-Druid odwrócił się i poszedł do "korytarza mieszkalnego"... Jednak zamiast pójść do pokoju skręcił w jakieś drzwi po prawo... Usłyszałeś jakiś huk, jakby coś bardzo ciężkiego spadło na ziemię i właściwie w tym samym momencie usłyszałeś gromkie
-Kurwa!-No tak, nawet najspokojniejszemu druidowi mogą czasem puścić nerwy...

Pobiegłeś szybko do sali, w której znajdował się druid... Okazała się ona rodzajem salonu z kominkiem... Ogień huczał w nim aż miło, a po prawej druid podrygiwał na jednej nodze, jakby uczył się jakiegoś nowoczesnego tańca młodzieżowego, o którym słyszeli tylko ludzie z bogatych dzielnic Tiarrim... Za druidem zauważyłeś także szafę, która prawdopodobnie, przewracając się wywołała tyle hałasu...

Druid oparł się na tobie, gdy podszedłeś i zaczął masować nogę. Następnie skinął głową, podniósł szafę i zajął się robieniem porządku, ponieważ szafa okazała się regałem z książkami...

(-10PE)

-Co to?-spytał zaskoczony druid.

-Hmm... No, dziękuję... Przyda mi się przy przesuwaniu szafy-rzekł druid, cały czas trochę poirytowany całą serią nieprzyjemnych zajść... Właśnie, ciekawe co na dworze się dzieje?