Age of Decay

Obraz był zamazany, niewyraźny, zaraz jednak jął przybierać bardziej "ludzkie" kształty. Ołtarz
z czarnego kamienia... Dziwne, obsydianowe posążki w rogu komnaty... O tak, teraz to poznałeś. To musi być chram Czarnego Boga...

Niestety, nie miałeś nic na sobie, o czym dobitnie przekonałeś się, gdy poczułeś chłód tego miejsca. Zacząłeś rozglądać się uważniej wokoło. Pierwszym, co rzuciło Ci się w oczy, był fakt, że to, na czym leżałeś, nie było ołtarzem ofiarnym, jeno miejscem wskrzeszeń. Ty zaś leżałeś pośrodku sporej, obsydianowej płyty, której tafla zdawała się być gładka jak lustro. Nad nią górował sporych rozmiarów posąg Czarnego Boga, spoglądający swoimi niewidzącymi (chociaż kto wie...) oczyma na tereny, jakie miał u swych stóp. Poza tym zauważyłeś, że ta surrealistyczna, dawno już chyba ruiną będąca komnata jest chyba główną nawą świątyni, którą poznałeś jako tą w Górach Zmierzchu. Jej sklepienie, niknące gdzieś w ciemnościach, było od czasu do czasu rozświetlane smugą jakiegoś światła, chyba solarnego. "To pewnie słońce" stwierdziłeś, i zaraz też zrozumiałeś, jak bardzo chcesz skryć się gdzieś w cieniu, przed oczami innych. Nie czułeś bólu, jednak uczucie nagości i chłodu, wynikającego z tego pierwszego dawało Ci się we znaki, do tego jeszcze nie do końca przyzwyczaiłeś się do swojej starej-nowej powłoki cielesnej. Wydawało Ci się, jakbyś był teraz na pograniczu materii i eteru. Nadal wydawało Ci się, że jesteś jakby zawieszony w jakiejś dziwnej cieczy, choć czułeś też bodźce ze świata zewnętrznego. Cóż, może to i minie...

Modliłeś się długo i zajadle. Słowa Twe, zawierające w sobie zarówno podziękę, jak i uwielbienie, odbijały się echem od pustych murów katedry, niknąc gdzieś w jej nieprzebytych ciemnościach. Odpowiedziała Ci cisza, choć poczułeś, że mroczna energia, którą przepełnione jest to miejsce, jakby zagęszcza się, przybierając jakąś postać... Zaraz... Co to za ptak, o tam, w górze? Wygląda na to, że leci prosto na Ciebie!

Okazało się, że jest to ptak, kruk dokładniej, co jednak poznałeś dopiero wtedy, gdy wylądował z łopotem skrzydeł swoich u zbolałych stóp Twoich, i zakrakał złowieszczo, wpatrując się w Ciebie swymi małymi oczkami. Lecz nie były to zwykłe oczy, jeno sporych - jak na kruka - rozmiarów, pokryte bielmem ślepia, świdrujące Cię na wskroś. Aż podskoczyłeś, gdy ptak przybrał bardziej humanoidalną postać, wciąż jednak mającą w sobie coś z drapieżnika, czy raczej padlinożercy o drapieżnym wyglądzie. Demon przeciągnął się, aż strzeliło mu coś w plecach, i podszedł parę kroków w Twoją stronę. Z trudem powstrzymałeś się przed bezwiedną ucieczką, a to z powodu ogromnej mocy, jaka od niego biła. Czułeś, jak przenikała na wzkoś Twoje ciało, napawając je tępym bólem. Aż się skrzywiłeś z tej okropnej boleści..
-Witaj, śmiertelniku.-głos demona był chrapliwy, suchy, świszczący, zapewne przez to, że nadal posiadał on duży, zakrzywiony dziób o smolistym odcieniu, zdolny do rozpłatania komuś gardła w kilka sekund. Wzdrygnąłeś się na myśl o tym, sam przecież dopiero co straciłeś w tenże sposób życie... A może to było całe eony temu?
-Zwrócono ci życie.-demon jakby czytał Ci w myślach, choć może rzeczywiście tak było, bo odkąd na Ciebie spojrzał, cały czas czułeś w swym umyśle jakąś mroczną obecność...
-Teraz przyszedł czas na zapłatę. O tak, nic się tu nie dzieje za darmo. I taka jest właśnie moja rola - długi, długi i jeszcze raz długi. Duszy, oczywista.-pokraka charknęła ohydnie i splunęła na ziemię jakąś ciemną mazią, po czym kontynuowała swą ponurą przemowę, a to następującymi słowami:
-Cholera, to wasze przeklęte powietrze...-mówiąc "wasze", istota miała zapewne na myśli całą planetę oraz wszystkich jej mieszkańców, nie tylko sam Durgemn. Kto wie, z jak daleka może ona pochodzić? Ptak zaśmiał się chrapliwie i znów dał Ci dowód na to, że musi on czytać w Twoich myślach:
-Dobrze myślisz, żywotny, pochodzę z daleka. Z takiego zadupia, że to miejsce mogłoby być jeno przedsionkiem do piekła, jakim jest tamto. Wyobrażasz sobie?-wzdrygnąłeś się na samą myśl, jakim "zadupiem" musi być tamto miejsce. I na kolejny wybuch jego obłąkańczego śmiechu, brzmiącego, jakby ktoś wziął dwa zaostrzone odłamki metalu i jął nimi o siebie pocierać.
-Jedyne, co musisz zrobić, by zapłacić za zwrócone życie, i odpokutować swą przegraną w walce z wrogiem, to popytać tam, w tym mrowisku-wskazał w stronę zabudowań miejskich, które dopiero teraz dostrzegłeś przez liczne wyrwy w murze katedry-o niejakiego Pothrina Starego, jednego z Oświeconych. O tym, kim oni są, czym się zajmują, oraz jakie będzie Twoje nowe zadanie, dowiesz się już od niego samego. Tymczasem - żegnaj, śmiertelniku. Obyś następnym razem, gdy będziesz walczyć z wrogiem, zdołał zabrać ze sobą na tamten świat tak wielu kochasi drzew, ilu tylko zdołasz, nim znowu poderżną ci gardło!-demon zaśmiał się, po czym odszedł w ciemność, po drodze nie omieszkając się odgryźć głowy wielkiemu, spasionemu szczurowi, który miał nieszczęście przebiec pod jego nogami.
-Wojna, wojna, ptactwo wabi, trupi fetor kusi smakiem, świeże ciało i mnie zwabi, bo ja jestem takim ptakiem.-usłyszałeś jeszcze z oddali starą, nekromancką przyśpiewkę. Zostałeś tak sam pośród ruin katedry, sam ze swoimi myślami, nie mniej czarnymi, jak ciemności, jakie tu panowały.

(I niech mi ktoś jeszcze powie, że ten PBF to tylko krótkie, ledwo 3 linijkowe posty ;p.)

... I omal nie podskoczyłeś, gdy jak na zawołanie pojawiła się u Twoich stóp czarna, pachnąca jeszcze nowością szata. Idealna. Wiedziałeś, że tego Ci właśnie trzeba. Po prostu nie sposób było jej nie założyć...

(151617070137616 linijek!)

Za wzorowe odgrywanie postaci:
+5 Punktów Doświadczenia!

(I oby tak dalej ;p.)

Założyłeś szatę. Ta jednak, miast swobodnie powiewać na wietrze, jaki hulał sobie ze świstem po ruinach, natychmiast przyległa do Twojego ciała, tak, że odniosłeś wrażenie, jakbyś właśnie zyskał sobie drugą skórę. Nim zdążyłeś pomyśleć, czyja to może być sprawka, to znajomy, obłąkańczy śmiech, jaki przetoczył się wśród zmurszałych murów Katedry, wnet rozwiał Twoje wątpliwości...
- Teraz już mi nie umkniesz, głupcze! - usłyszałeś jeszcze, nim samotne ptaszysko wzbiło się w przestworza.

(Nie czytałeś nigdy "Dziedzictwa krwi" Richarda A. Knaaka? xD)

Oto jednak Mroczny ruszyć się nie zdołał, bowiem ta przeklęta szata w jakiś niewypowiedziany sposób skrępowała jego ruchy, i to tak, że omal się nie wywrócił...

Zebrałeś myśli, skupiłeś się na celu. Ten jednak nie nadszedł, bowiem czego byś nie próbował, to szata jakoś zejść nie chciała... Tymczasem Ty sam poczułeś, jak coś pcha Cię delikatnie na wschód, w stronę czerniejącego na stoku gór miasta, które wydawało się teraz jeno zlepkiem jakiś prymitywnych, drewnianych chałup, wśród których czasem tylko wznosiła się jakaś nekromancka wieża, co i rusz posyłająca w niebo czerwone błyskawice. Wyglądało na to, że nie możesz uciec od swojego przeznaczenia. Wyglądało na to, że musisz iść...

Na Twe bezsilne krzyki odparła jeno martwa cisza, bowiem szata nieodparcie wiodła Cię dalej... Wkrótce postrzępione skały ustąpiły miejsca żwirowej równinie, na której poczęły pojawiać się pierwsze, ledwo trzymające kupy chałupy. W kilku paliło się światło, lecz na zewnątrz zionęło pustką. Dziwne... w miastach zachodu nawet nocą panował ciężki do zniesienia gwar. A tu... cisza. Czasem tylko jakieś czerwone ślepia wyjrzały z którejś z dymiących się dziur, czasem coś zawyło w ciemnościach, ale poza tym okolica wydawała się wymarła.

Chałupy już wkrótce zaczęły "rosnąć" gęściej, poczułeś też smród, bijący od miejskiego rynsztoka, gdy Twe gołe nogi zastukały już o bruk. To dziwne, mimo, iż miałeś na sobie tylko tę przeklętą szatę, nie było Ci już zimno. Tymczasem, ujrzałeś już pierwszych Mrocznych, chodzących ciemnymi ulicami miasta, do którego właśnie wkroczyłeś. Panowała tu bieda, głód i smród, o czym wnet się przekonałeś po ledwie kilku spojrzeniach. Ponura, monotonna okolica zdawała w ogóle się nie zmieniać, w końcu jednak droga zaczęła wznosić się w górę, aby wreszcie doprowadzić Cię przed spory, kamienny budynek. Błysnęło, gdzieś trzasnął piorun. Wzdrygnąłeś się na widok ponurych gargulców i starej, dawno już zardzewiałej bramy. To chyba tu...

Twoje przypuszczenia zaraz znalazły swe miejsce we wszechświecie, gdy Twa ręka wystrzeliła w stronę brudnej klamki, wnet ją otwierając. "Ruszyłeś" jakąś zaniedbaną ścieżynką ku domowi. Ogród niewiele się różnił od otaczających go terenów, no, może rosło tu parę ziół więcej. Znów trzasnął piorun, a Ty, czy raczej Szata, chwyciłeś mosiężną kołatkę w kształcie głowy bestii i zastukałeś nią kilkukrotnie, tak, że aż echo poniosło się po okolicy. Zza drzwi, choć dopiero po dłuższej chwili, usłyszałeś zbliżające się kroki.

Kroki odbijały się echem gdzieś wewnątrz budynku, widocznie tamten ktoś lub coś szło właśnie jakimś dużym, reprezentacyjnym pomieszczeniem. Owszem, pomieszczenie to było duże, choć "reprezentacyjne" to może trochę inaczej, o czym dobitnie się przekonałeś , gdy wrota uchyliły się nieco z piskiem starych zawiasów, na tyle, na ile pozwalał łańcuch zamka. Zza nich wyjrzała jakaś ciemna, zakapturzona postać. Co ciekawe, jej szata zdawała się być identyczna jak Twoja...
- Witaj w przybytku zatraconych. Jak ci było na imię w... poprzednim życiu? - w jej chrapliwym, trupim wręcz głosie dostrzegłeś coś jakby nutkę ironii...

Były tam jakieś ciemne schody, to na pewno, z sufitu zwisał smętnie powykręcany w jakieś niezwykłe wzory żyrandol, którego ramiona zakończone były ostrymi jak brzytwa, stalowymi szpikulcami (na kilku nawet kogoś chyba nabito), zaś pod nim szumiała ponura fontanna, przedstawiająca oblicze Czarnego Boga. W fontannie nie płynęła jednak zwykła woda, jeno świeża posoka. Jej słodki zapach dolatywał aż tutaj... Całości dopełniało upiorne, krwistoczerwone światło, mające tą a nie inną barwę przez witraże o tej samej barwie, przez które wpadało tu zniekształcone światło księżyca.
- Gadajże, przybyszu, póki jeszcze nie urżnęliśmy Ci języka... - ponaglił tamten. Jego "poczucie humoru" niezbyt przypadło Ci chyba do gustu...

- Słowa nie są jedynym źródłem informacji, bowiem to umysł każdej istoty jest niczym zamknięta księga. Trzeba tylko znaleźć sposób, jak tą księgę otworzyć, a wiedza całego wszechświata stanie przed nami otworem... - pofilozofował tamten. Jednak gdy usłyszał Twe słowa, zmienił nieco bieg rozmowy. Szarpnął drzwiami i wychylił się, łapiąc Cię brutalnie za frak. Ujrzałeś, że na twarzy ma maskę, przedstawiającą skrzywione, demonie oblicze. Jego gorejące czerwienią oczy zdawały się utwierdzać Cię w przekonaniu, że to może być prawdziwy demon.
- Zachodu?! Zasłynąłeś?! Ty?! - wykrzyknął tamten, potrząsając Tobą, jakbyś był tylko nędzną kukiełką - Ty nędzny, parszywy, rozpuszczony psie, ty zapchlony kundlu, którym podciera się byle elf! Chyba nie masz pojęcia o swojej sytuacji... Pora więc co nie co wyjaśnić, skoro nawet nasz pan nie przemówił Ci do rozumu. Jesteś tu tylko dzięki jego woli... I dzięki jego niezmierzonej łasce. Przywrócono Ci życie, jednak wszystko ma swoją cenę. Ty, ofiaro, masz jeszcze swój dług, oto bowiem dałeś zarżnąć się jak świnię, miast zginąć z imieniem Czarnego Boga na ustach! To hańba, rozumiesz?! Zhańbiłeś naszą wiarę, wszystko to, o co walczymy, zostało zhańbione twoją śmiercią! - puścił Cię wreszcie, nadal jednak dyszał z nieokiełznanej wściekłości.

Tamten nie odpowiedział. Miast tego, chwycił Cię swą kościstą ręką za twarz, i zaczął szeptać jakieś nieznane Ci zaklęcie. Nie zdołałeś złożyć choćby jednej składnej myśli, bowiem zaraz potem szybowałeś już nad miastem. Byłeś jakby ptakiem, choć nie czułeś wiatru. Zaraz... skądś już znasz to niezwykłe uczucie! Jakbyś to Ty był tym wiatrem! Ale, czy to możliwe? "Nie, to niemożliwe" odpowiedział Ci głośny, niezwykle wyraźny głos tamtego, rozlegający się bezpośrednio w Twojej skołowanej myślami głowie. "Patrz teraz, głupcze". "Patrz, co nazywasz czarnymi wieżami, oblepionymi nędznymi chałupami. Patrz, jaki błąd popełniasz, kpiąc sobie z naszych wojaków. Patrz, a może zrozumiesz" usłyszałeś jeszcze. Tymczasem tam, w dole, dostrzegłeś już pierwsze wieże... Po chwili byłeś tuż przy nich, czerwone błyskawice śmigały obok Ciebie, wokół wył i zawodził wiatr, którego jednak nie dane Ci było poczuć... Nagle znalazłeś się w środku, w jakiejś ponurej, nisko sklepionej komnacie. Czterej kapłani składali tam właśnie ofiarę z jakiejś bestii pustkowi, kwiczącej i ryczącej, gdy tylko ugodzili w nią nożem. Nagle obraz rozmazał się, zamigotał i zniknął, a Ty przed oczami miałeś teraz wnętrze jednej z tych "chałup". Stał tam niewielki posążek Czarnego Boga, a przed nim kilka postaci, omamionych kadzidłami, których zapachu nie było Ci jednak dane poczuć (mimo, iż dym snuł się tuż obok Ciebie), składało swą krew w ofierze... I zaraz też następny obraz, poprzedzony czarną, przewijającą się u Twoich stóp ziemią. Tym razem były to koszary, gdzie szkolono młodych, niedoświadczonych jeszcze wojowników. Ujrzałeś, jak kapitan, ryczący rozkazy na swych podwładnych, podchodzi do wielkiej, powykręcanej klatki, liczy do trzech, i otwiera ją. Ze środka wypadło coś ciemnego i zaszarżowało w stronę kadetów. Ci ścisnęli mocniej swe czarne, zakrzywione miecze, i z dzikim wrzaskiem ruszyli do boju. Po chwili z bestii została jedynie sterta porąbanych członków, drgających jeszcze w kałuży posoki... "Dosyć" usłyszałeś. Po chwili stałeś znów u stóp tego ponurego budynku, a tamten odjął właśnie swą rękę od Twej twarzy.
-Teraz widzisz? Teraz rozumiesz?! Oni wszyscy gotowi są zginąć już teraz, już teraz! Czym jednak różni się modlitwa potężnego patriarchy od członka lokalnego plebsu? Czarny Bóg nie patrzy na to, który bogatszy, który więcej złoży w ofierze. Dla niego liczy się żarliwość tej modlitwy... Jednak tą modlitwą jest życie. A gdy ją przerwać bez stosownej puenty, to trzeba się liczyć z tym, że pójdzie ona, modlitwa, na marne. Tak też było w twoim przypadku, rozumiesz?! - potrząsnął znów Tobą - Gdzie byłeś, gdy cię tu potrzebowaliśmy, co robiłeś, hmm? Miast siedzieć w ojczyźnie swych ojców, i odbyć tam należyte szkolenie, gdzie byłeś?! Nie powinieneś opuścić ziemi swych braci, o nie,bowiem tak nam przykazał nasz pan... Gromadźcie się, mnóżcie, a przyjdzie i dzień, w którym cały wschód spłynie morzem ognia i krwi, tak nam rzekł przed swym uwięzieniem. Czy ja śmiem?! To ty, nie ja, działałeś na przekór jego słowom, więc nie jesteś godzien... godzien tak mówić!

- Musisz wiedzieć, głupcze, że ja ich wcale nie interpretuję. Wiesz w ogóle, kim są Oświeceni?! Czy masz jakiekolwiek o tym pojęcie? Nie?! Toż to sam Czarny Bóg ukazał nam, najwierniejszym jego sługom, swe prawdziwe zamiary. On ukazał nam drogę, na którą mamy nawracać tobie podobnych zwyrodnialców... A ta szata ma jedynie pomóc w tym nawracaniu. Bez niej by ciebie tutaj nie było, pewnie znów byś wyruszył na zachód, aby tam kolejne głupstwa czynić! Rozumiesz?! Twój opór jest bezcelowy! I jeszcze raz zadam swe pytanie... Jak ci było, do cholery, na imię w twym poprzednim życiu?!

- W pewnym sensie... - warknął tamten.

Tamten uderzył Cię prosto w twarz.
- Widzisz? Widzisz?! Czy ta szata mnie w jakikolwiek sposób ogranicza? Hm? Mogłem podnieść rękę na jednego ze swoich, więc teraz to tylko zwykły kawałek materiału. Rozumiesz? Owszem jesteś jej więźniem, choć może lepszym słowem byłby tu drogowskaz. Ona jest drogowskazem. Takim, który nie pozwoli Ci zboczyć, dopóki, dopóty sam nie zechcesz obrać właściwej drogi. Skoro więc twierdzisz, że rozumiesz nasze zamiary, po co się nam opierasz? Jaki to ma wedle ciebie sens? I nie... tu nie wystarczy tylko służyć. Tu trzeba też wiedzieć, jak. W przeciwnym razie... po prostu byśmy się nawzajem powyrzynali . Musisz mi uwierzyć, jeśli nie chcesz zbłądzić. Musisz... Tymczasem, mości Barganderze, witaj w naszych skromnych, świątynnych progach. - Oświecony przepuścił Cię w drzwiach, kończąc tym samym dyskusję. O dziwo, Szata nie zareagowała...

Wszedłeś do środka. O własnych, nie cudzych siłach. Czyżby Szata nie była już więcej potrzebna? W środku za wiele się chyba nie zmieniło, może poza ilością krwi, jaka została przetoczona przez fontannę. Oświecony zamknął za Tobą drzwi z hukiem, który wnet potoczył się echem po okolicy. Zapanowała pełna napięcia cisza, wnet jednak przerwana słowami Mrocznego:
- Za mną, na górę. - i poszedł ku schodom.

Schody, wykonane z czarnego, oszlifowanego bazaltu, wydawały się wprost nie mieć końca, w końcu jednak ów koniec znalazły, doprowadzając Was do dużej, prostokątnej komnaty, pośrodku której wymalowano krwią wielce "malowniczy" pentagram. W nim dogorywała jeszcze świeża ofiara, której krew łapczywie spijali dwaj pokładający się na ziemi kapłani, kierujący swe rozpaczliwe, choć niemniej ujmujące za serce modlitwy prosto do Czarnego Boga. Czegoś takiego jeszcze nie widziałeś...
- Patrz. - rzekł Oświecony, jakby potwierdzając Twe skołowane nieco myśli - Oni szukają odpowiedzi. Ciebie też to czeka, jednak najpierw... Najpierw musisz przejść rytuał. Taki, który ostatecznie połączy cię ze światem żywych, jak i z naszym zakonem. Odbędzie się on jednak dopiero nazajutrz, teraz możesz udać się do jednej z komnat, aby zaznać nieco spoczynku. - wskazał Ci odpowiednie drzwi - Żegnaj. I obyś zmądrzał nieco do dnia jutrzejszego... - po czym zniknął w ciemnościach.

W środku zastałeś kilka piętrowych, rozpadających się łóżek. Stał tam też stolik, na którym paliła się czarna świeca (innych w Durgemnie chyba nie używano), a obok stolika stała szafa, pewnie na ubranie. Pomieszczenie nie miało okien, jednak było tu całkiem przewiewnie.

Położyłeś się na jednym z rozlatujących się łóżek, i już po chwili zapadłeś w kamienny sen. Śniłeś o eterze, o tym, jak znów wędrujesz pośród pustki. W pewnej chwili zacząłeś słyszeć jakiś głos, z każdą chwilą coraz wyraźniejszy, choć dobiegający jakby zza ściany. Obudziłeś się. Nad Tobą rzeczywiście ktoś stał i mówił, jednak byłeś zbyt zaspany, żeby usłyszeć coś więcej poza "wstawaj" i "już czas".

Był to jakiś młody chłopak, rzekłbyś, wyrostek. Potrząsał właśnie Twoim ramieniem, starając się Cię zbudzić.
- Obudź się, już czas! - teraz już niemal krzyczał.

- Najwyższy. - odpowiedział tamten i pomógł Ci wstać z łóżka. Zaraz pociągnął Cię, wciąż nieprzytomnego, w stronę wyjścia z komnaty. Czułeś, jak byś na powrót umierał, było Ci niedobrze. Może to i minie... Wszak to była Twoja pierwsza noc w świecie żywych.

Z trudem podążyłeś za nim, a świat wnet zawirował Ci przed oczami. Tamten zauważył Twoją niezwykłą przypadłość, po czym, rzekłszy coś w stylu "To normalne", zatrzymał się na chwilę, i pozwolił Ci dojść do siebie. W końcu to dziwne uczucie minęło, zostawiając w Tobie jeno suchotę i pustkę, a Wy ruszyliście zaś dalej. W końcu przeszliście przez drzwi do komnaty, gdzie, jak mówiły Ci strzępu Twoich wspomnień, dnia wczorajszego odbywał się ów niezwykły rytuał. Znów ujrzałeś pamiętny pentagram, wokół niego zaś stało kilka zakapturzonych postaci. Pchnięto Ci brutalnie na kolana, upadłeś na nie jak szmaciana lalka.
- Powtarzaj za nami. - warknął Ci jakiś głos prosto w ucho. Gdy się obróciłeś w stronę, skąd on dobiegał, "ujrzałeś" jednak jedynie powietrze. Dziwne... Nie było Ci jednak dane dalej się zastanawiać, bowiem tamci już zaczęli inkantację.

Rytuał rozpoczął się zwykłą, standardową modlitwą, skupiającą mroczną energię wewnątrz pentagramu...

Modliłeś się dalej. Słowa, których dotąd nie znałeś, same spływały z Twoich ust. Tymczasem pośrodku zaczęło się coś pojawiać... Coś jakby... obrazy? To jakieś miejsce... Znajome miejsce... Drzewa... szumią drzewa. Ptaki śpiewają pośród nich. Wtem śpiew ucicha, a Ty widzisz dwie ciemne postacie... Zaraz... Czy to nie jest ów lasek? Czy to nie Ty leżysz tam, na ziemi?

Na szczęście przekonałeś się, że nadal znajdujesz się w tej samej komnacie, w kręgu Mrocznych. Tamte obrazy po prostu wisiały w powietrzu, przewijały się przed Twoimi oczami. Ujrzałeś, jak elf przysiada przy Tobie. Widziałeś własną śmierć. Później obraz rozmazał się. Zniknął. Miast niego ujrzałeś miasto, wielkie miasto. Wysokie mury, skąpane w świetle słońca. Do miasta, przez jedną z bram, wjeżdżała bogata karawana jeźdźców. W sporej lektyce niesiono chyba kogoś ważnego...

Obraz począł się zbliżać, kontury postaci wyostrzały się. Nie zdołałeś dojrzeć, kogo niosą w lektyce, dostrzegłeś jednak znak słońca na jego szacie...

Eskorta, podobnie jak sam eskortowany, nosiła na sobie symbole słońca. Ten symbol... wydawał Ci się dziwnie znajomy. Nie kojarzył się jednak z niczym, co byłoby Ci bliskie. Kontynuowałeś modlitwę, podobnie jak i Twoi towarzysze, tamci jednak nie zwracali uwagi na te niezwykłe obrazy. Wtem poczułeś, jak coś dziwnego zaczyna się dziać z Tobą. Wpierw przeszył Cię spazm dzikiego bólu, tak, że niemal krzyknąłeś. Po bólu nadeszły nudności, wstrząsające Tobą bezlitośnie. Później na całym ciele poczułeś dziwne mrowienie. I wtedy... oderwałeś się od niego. Po prostu mrugnąłeś oczami, by przekonać się, że nagle stałeś się częścią eskorty owego człowieka. Nie byłeś jednym z niosących, jeno tych, którzy murem oddzielali karawanę od tłumów, wiwatujących na cześć przybyłego. Powietrze było gorące, duszne, wiał też lekki wiatr, sypiąc Ci w oczy piachem. "Zabij", usłyszałeś, po czym wymacałeś pod połami swej szaty rękojeść sztyletu. Poczułeś, jak wzbiera w Tobie podniecenie, tym większe, im bliżej znajdywałeś się lektyki. "Zabij, zabij! Zarżnij go!" mówił głos. Tak, chciałeś zabić. To pragnienie było silniejsze od Ciebie, dodatkowo podsycane tym niezwykłym, choć nieznanym Ci głosem...

Wtem ten sen na jawie rozwiał się, a Ty znalazłeś się znów w swoim prawdziwym ciele. Leżałeś na ziemi, na zimnej, twardej posadzce. Skrzywiłeś się, gdy poczułeś smród własnych wymiocin. Dyszałeś. Wtem ujrzałeś, jak jedna z postaci podchodzi w Twoją stronę. Twarzy nie mogłeś dostrzec, zasłaniała ją stalowa maska.
- Mówże, co widziałeś! - rzekła ostrym tonem.

- Mówisz prawdę? - postać chwyciła Cię brutalnie za podbródek, tak, że spojrzałeś jej prosto w oczy. To była kobieta, co poznałeś po jej smukłej, choć obfitej w liczne krągłości figurze.

- Musisz więc wiedzieć, że w najbliższym czasie dokonasz wielu wielkich czynów... Tak. Wiem, kim był ów człowiek. Toż to sam arcykapłan hairisowców! - splunęła, pozostali zaś wybuchli nagle gromkim, choć pozbawionym wszelkiej wesołości śmiechem. Śmiali się tak i śmiali, i przestać chyba nie zamierzali...

Śmiech urwał się wraz z Twoimi słowami.
- Jak to, kurwa, co? Pojedziesz na wschód! Z powrotem na wschód! Zabić! Tak, zaabić! - zawyła obłąkańczo kobieta. Po chwili jednak uspokoiła się i rzekła:
- Spokojnie, przydzielimy ci ludzi. Arcykapłan hairisowców to nie lada szycha... Lecz nie możesz się cofnąć, nie możesz teraz odejść. Bowiem to, co właśnie ujrzałeś, było wolą samego Curpsusa! - i znów wybuchła swym upiornym śmiechem...

- Tak. Musisz wiedzieć, że ona ma rację. To wola samego Curpsusa. Wola, którą należy wypełnić. - skądś już znałeś ten głos... Zaraz, czy nie należał on do strażnika tych wrót? Pozostałe postacie zamarły, oczekując na Twoją reakcję.

- Dobrze więc. Wyruszysz niedługo, powiedzmy, w przeciągu następnego tygodnia. Tymczasem dobrze by było, żebyś nauczył się nieco, jak pozostać nierozpoznanym, jak zabić, by nikt tego nawet nie spostrzegł... Za godzinę masz się stawić w sali wejściowej, poznasz tam kogoś. - wysyczał mężczyzna.
- Zostawimy cię teraz samego. Dobrze by było, żebyś przemyślał swoje zadanie... - dodał jeszcze, po czym odszedł wraz z pozostałymi postaciami.

Klęknąłeś na zimnej posadzce, odmówiłeś modlitwę. Czas wlókł się jak krasnolud za złotem, toteż zaraz poczułeś, że już czas najwyższy, abyś zszedł na dół.

Jednak gdy byłeś u szczytu schodów, usłyszałeś jakiś dziwny szept...
- Psst... Podejdź no tutaj. - dochodził zza Ciebie, z komnaty, którą właśnie opuściłeś.

Rzeczywiście... ktoś stał pod jedną ze ścian. Jakaś ciemnogranatowa postać, choć w szacie innej, niż te które widywałeś dotychczas wśród Oświeconych...
- Chodź tu, szybko... - syknęła postać, ponaglając Cię gestem.

- Uratować ci tyłek. A teraz słuchaj, słuchaj uważnie. Na twoim miejscu nie ufałbym im. To jacyś zasrani popaprańcy, to przez nich straciłem wszystko. Spójrz zresztą... - ściągnął kaptur, ukazując swe prawdziwe oblicze. Aż się cofnąłeś na ten straszny widok... Bowiem ten człowiek nie miał twarzy. Miast niej nosił coś na kształt wielkiego, bezkształtnego strupa, z dziurą na usta, nos i oko, jedyne, które mu pozostało.
- Tak, ja też kiedyś miałem swoją misję. Ot, zabić jakiegoś tam ważnego maga. Udało się... Patrz jednak, czym to przypłaciłem. Było ich kilku, kilku zabójców. Mieli mi... pomóc. Jednak po wszystkim, gdy konałem w błocie, tamci mnie zostawili. Po prostu odeszli, mając głęboko w poważaniu mój los. Mówię ci... Ucieknij, nim będzie za późno! Uciekaj, głupcze! - warknął wściekle.
- Kto... kto tam jest?! - dobiegło was z dołu.
- Cholera... Ktoś tu idzie. Pamiętaj, co ci mówiłem. A teraz żegnaj, i obyś... - urwał, gdy cień jakiejś postaci przesunął się u drzwi, po czym uciekł ciemność.
- Kto tu jest? Ukaż się! - znajoma postać w czarnej szacie weszła do środka... - To ty? - spytała się.

(Myśli obieraj w cudzysłów, bo to "- Te wydarzenia toczą się szybko... za szybko... -" można by uznać za dialog, gdyby nie to "myślał", które napisałeś już po tym niepotrzebnym myślniku. Tak, jak to robiłeś wcześniej. A jak nie, to teraz zacznij, bo dojdzie do tego, że powiesz kiedyś o kilka słów za dużo, ja to uznam za Twoją jawną wypowiedź, zawalisz tym sobie jakąś konkretną relację, czy też, w gorszym wypadku, cały fragment fabuły, a potem mi powiesz, że Twoja postać to myślała, nie mówiła, mimo, iż wszystko wskazywało na to drugie. To jest tylko rada, póki co niepodparta regulaminem, dobrze by jednak było, abyś jako moderator dawał innym dobry przykład, dobrej pisowni :-)

Stanąłeś u ich szczytu.
- Owszem, czas najwyższy. - rzekła postać, która stała na dole. Miała na sobie czarny, misternie zdobiony pancerz, na który, oczywista, zarzuciła ciemny, choć, w przeciwieństwie do zbroi, prosty płaszcz, chyba już niemal obowiązkowy w tych stronach, jak zaczęło Ci się powoli wydawać.

- Wiadomości? - tamten uniósł brwi, które, w przeciwieństwie do pozostałych mieszkańców tego domu wariatów, nie były skryte za żadną maską - Pierwsze słyszę. Nazwał bym to raczej czymś oczywistym, czymś, co jednak trzeba będzie ci przedstawić, abyś mógł... Mógł spełnić swą misję. - wydął wargi w pogardliwym uśmiechu.

- Jednak żeby je poznać, musimy wpierw opuścić to jakże... interesujące miejsce. - powiedział nie bez ironii, po czym skierował swe kroki ku wyjściu.

Ruszyłeś za nim, przed oczami mając powiewające na wietrze poły jego szaty. Było już późne popołudnie, chorobliwie świecące słońce, skryte za niezdrowymi, wulkanicznymi oparami, chyliło się ku zachodowi. Nieznajomy wiódł Cię ponurymi ulicami miasta, będącymi prawdziwym obrazem biedy i rozpaczy. Wtem zdałeś sobie sprawę, że na sobie, oprócz szaty, masz jeszcze ciemne, skórzane pantofle. No tak... pewnie założyli Ci je, jak spałeś.

Otrzymujesz:
-Ciemne, skórzane pantofle

(Uaktualnij KP.)

"I co się tak gapisz? Przecież i tak cię to gówno obchodzi" odpowiedział Ci wzrok tamtego, gdy obrócił się gwałtownie na sam wydźwięk Twych słów. Zaraz jednak ruszył dalej, nie dając choćby chwili wytchnienia. Słońce zaś w tym czasie powoli zachodziło, nadal jednak dając wystarczająco światła, abyś mógł dostrzec to, co działo się na ulicach tego zwyrodniałego wraku, które tubylcy śmią nazywać miastem. Oto na Twoich oczach matki były zabierane dzieciom, i na odwrót, dzieci swoim matkom, wybierane z żebraczych tłumów przez posępnych, jak i nie grzeszących zbytnią łagodnością łowców niewolników.
- Ruszaj się! - usłyszałeś, gdy jeden z nich pchnął brutalnie jakąś ciężarną kobietę na bruk, wymierzając jej przy tym celnego kopa w brzuch... - Ruszaj się, bo i tak gdzie byś, cholero, nie poszła, tam śmierć cię dopadnie! - wtem poczułeś, że z ową kobietą masz tak wiele wspólnego... Tyle, że owym dzieckiem, które pewnie i mogłoby się wkrótce narodzić, aby wyrosnąć na prawdziwego mężczyznę, czy tam kobietę (to akurat miałeś całkowicie w nosie), była Twoja przyszłość, w którą raz po raz taki oprawca, czyli nie inaczej, a Oświecony w Twoim nie najlepszym przecie wypadku, wymierzał celnego kopa, coby pozbawić go istnienia. Ciebie też pchnięto brutalnie na bruk, traktując jakże podobnymi słowyma... Gdzie byś nie poszedł, tam zginiesz. Ta myśl stawała się wprost nie do odparcia... Tymczasem Ty szedłeś dalej, dalej ku swemu niejasnemu przeznaczeniu. Widziałeś kolejne sceny, przewijające się przed Twoimi oczami. Niby tak Ci bliskie, a zarazem... tak dalekie. Widziałeś jakąś bogatą posiadłość, a przy niej kilku uzbrojonych strażników. Ot, zwykli, dobrze opłacani, bo i nie najchudsi żandarmi. Wtem podeszło do nich jakieś dziecko, wyraźnie zagubione. Podeszło, by spytać się o drogę. W odpowiedzi dostało śmierć. Szedłeś dalej, szedłeś, bo zatrzymać się było nie sposób. Widziałeś. Widziałeś jakąś scenkę, rozgrywającą się pod jedną z chylących się ku upadkowi bud.
- Nie idź tam! Oni cię zniszczą. Tak jak mnie... Obiecywali w zamian wolność, spełnienie. A co ja dostałem? Spójrz, no spójrzże wreszcie, co ja za to, kurwa ich mać, dostałem! - wrzeszczał jakiś zwyrodnialec bez jednej ręki, o twarzy pokrytej dużymi, ropiejącymi strupami. Szedłeś dalej, a słońce, oko bestii, naśmiewającej się w tej nędznej parodii ciszy z nieszczęść tego świata, dawno już się skryło pod powieką nocy. Zimno, zimno i trwoga. To jedyne, co teraz odczuwałeś. Twój milczący towarzysz wiódł Cię, wiódł Cię krętą i wyboistą ścieżką. I w końcu chyba znalazł to, czego szukał, bowiem stanęliście przed sporym, gotyckim kompleksem, który gdzieś już chyba widziałeś. Zaraz... czy to nie są te koszary, które pokazał Ci w swej wizji Oświecony? Tamten, przy bramie?
- Jesteśmy. Tylko nie próbuj mi tu żadnych numerów... - rzekł swym chrapliwym, mrożącym krew w żyłach głosem nieznajomy, po czym wkroczył na teren posesji, Ty zaś za nim. Szliście jeszcze chwilę w milczeniu, najpierw prosto, przed siebie, żwirowaną, krętą drogą, później koszarami, wzdłuż budynków, przy których walczyli szkolący się żołnierze, jedni na proste, drewniane miecze, ot tak, dla treningu między sobą, inni zaś na te prawdziwe, stalowe, bądź żelazne, z żywymi, pragnącymi ich gorącej krwi przeciwnikami, jakich wiele na nich czeka przy krętej ścieżce żywota, w czym dodatkowo utwierdzali ich tamtejsi dowódcy, wykrzykując raz po raz w ich stronę rozkazy, jak i motywując do dalszej walki, czemu jednak gruntownie przeczył zdarzający się tu co chwila widok, gdy to któraś z "ćwiczebnych" bestii, schwytanych pewnie gdzieś daleko w Górach, Górach Zmierzchu, rozszarpywała kolejnego młodego kadeta na strzępy. To właśnie na jeden z takich widoków nieznajomy uśmiechnął się krzywo, swoim zwykłym, pogardliwym uśmiechem, który miałeś już okazję poznać wcześniej, i rzekł:
- Tak, to taki właśnie mógł cię czekać los, ba, byłby on niemal pewny, gdyby nie ja, i moja, hm... oferta pomocy, będąca, tak, jeszcze wiele razy wszystko będzie przeczyło przeciw temu, ale będąca niczym innym, a okazaniem łaski dla takich... nieudaczników, jak ty. - uśmiechnął się jeszcze szerzej, zwłaszcza, że weszliście właśnie na plac egzekucji, gdzie pełno było wisielców, z których twarzy kruki urządziły sobie ucztę, i to dość dawno temu, bowiem żaden jej już nie miał, zwisających smętnie z konarów jaktu, popielnych drzew, jedynych roślin, jakie są w stanie przetrwać nieludzkie warunki, panujące w Durgemnie. Na końcu tej alei zimnych czekała na was jakaś dziwna budowla, dziwna, bowiem była ona w zasadzie olbrzymią, przeszkloną kopułą (choć szkło to, jak nietrudno się chyba domyślić, było osmalone i brudne), mieszczącą w sobie wiele różnych pięter, na których poruszały się ciemne sylwetki postaci. Wy stanęliście u stóp tejże kopuły, jakby napawając się tym niezwykłym, choć, podobnie jak jej, kopuły, otoczenie, ponurym widokiem, po czym weszliście do środka, a to przez niewielkie, szklane drzwi.
- Tutaj szkolą się... najlepsi. Może i uda ci się do nich dołączyć, czeka cię jednak dość... długa przed tym droga. - dodał Mroczny, wodząc wzrokiem wokoło. Staliście w sporej, szklanej komnacie, w której czarno jednak było od kopcia, emitowanego przez duże, stalowe piece. Uwijało się przy nich kilkunastu chłopa. Po chwili jeden z nich, wyglądający tu na dowódcę, odłączył się od reszty, odrzucając przy tym łopatę, którą ładował węgiel do środka, i zagadał:
- Kogo mi tam niesiesz, Eryku? No no, co ja widzę. Toż to ani chybi jakiś dzielny nekromanta! - mężczyzna, będący Mrocznym w średnim wieku, i, co rzadko w tych stronach spotykane, raczej cięższej postury, w czym dodatkowo utwierdzał Cię widok jego wywalonego, okopconego brzuszyska, podszedł do was, po czym złapał Cię "pieszczotliwie" za policzek, targając nim kilka razy. Poczułeś, jak narasta w Tobie wściekłość. On traktuje Cię jak jakiegoś nędznego bachora, kiedy Ty masz przecież jakąś ważną misję do spełnienia! Tymczasem Twój towarzysz, nazwany wcześniej "Erykiem", skrzywił się na ten widok, widać on również nie przepadał za tym dziwnym typkiem, i rzekł:
- Tak, tak, kolejny od Zaćmionych... - mogłeś się jedynie domyślać, kim byli owi "Zaćmieni"... Jak widać, nie Ty jeden nie darzyłeś ich sympatią. I był to kolejny powód, dla którego nieznajomy wydał Ci się coraz to porządniejszym człowiekiem. Miałeś już jednak wiele razy szansę, aby przekonać się, że pozory mylą, podobnie jak i ceny w krasnoludzkim burdelu...
- Pomożesz tutaj panom przy przerzucaniu węgla. Trochę pracy fizycznej dobrze ci zrobi, nie tylko na mięśnie, jeśli wiesz, co mam na myśli... - i znów uśmiechnął się krzywo, wzbierając w Tobie kolejną falę dzikiej nienawiści, nad którą z trudem panowałeś. Właściwie to nie... W ogóle nie miałeś nad nią kontroli. Gdyby nie szata, to mógłbyś im udowodnić swoje jestestwo, jak i to, że jesteś prawdziwym, "dzielnym" nekromantą. Grubas tymczasem zatarł ręce, uśmiechając się obleśnie, po czym wręczył Ci łopatę, wskazując na piece, i góry węgla przy nich.
- No, do roboty. Chyba, że sam również chcesz pójść na opał...

Zabrałeś się za przerzucanie węgla, rozmyślając nad swym losem. Praca szła iście mozolnie, czemu jednak trudno się było nadziwić, jako, że co chwilę dowożono nowy. Po kilku bolesnych dla Ciebie godzinach, gdy byłeś cały spocony, zziajany, i umazany kopciem, usłyszałeś wreszcie:
- Zmiana! Zmiaaana! Czas na posiłek, psy. No, nie chcecie dostać jakiejś dobrej kości do miski?! - słowa te wymawiał nie kto inny, a znajomy Ci grubas, wskazując przy tym na wewnętrzne, stalowe drzwi, za którymi zapewne kryła się jadalnia. Pozostali jęli z ulgą odrzucać łopaty na ziemię, aby skierować się następnie w ich stronę.

Za drzwiami kryła się spora, choć niezwykle surowa jadalnia. Nie byliście tu jedynymi gośćmi, pozostała część weszła tu innymi, bocznymi drzwiami, aby zasiąść przy jednej z długich, żelaznych ław, stojących przy żelaznych, i nie mniej długich stołach. Byłeś zziajany za wszystek czasy, toteż z ulgą przyjąłeś drewnianą miskę, w której pływało coś bliżej nieokreślonego, szarego i oślizgłego, pewnie jakieś mięso. Ot, musiałbyś spróbować... Tymczasem zauważyłeś, że nad Tobą jest jeszcze wiele takich przeszklonych pięter, i tak aż do kopuły, w której koncentrowały się ostatnie, chorobliwe promienie słońca. Nie, przecież ono dawno już zaszło... Więc cóż to jest za dziw? Wyglądało na to, że świeci ona samoistnie, po prostu tak, jakby była tym światłem. Dostrzegłeś też coś jakby... przewody? Biegły one gdzieś w górę, wzdłuż ścian. Dziwne to miejsce, choć z pewnością mogły Cię czekać o wiele gorsze widoki do tej michy z "paszą", bo inaczej się chyba określić tego nie dało...

Jeden z owych zwyrodnialców spojrzał na Cię oczami pełnymi zdumienia, i rzekł:
- Jedz, bo następny dostaniesz dopiero jutro... Chyba, że spieszno ci do tego, aby zdechnąć z głodu, jak pies. Jeśli tak, to proszę bardzo. - po czym sam rzucił się na swoją miskę tak, jakby to była co najmniej pieczeń z dzika. Bogowie... pieczeń z dzika. Dlaczego tam u nich, na zachodzie, byle szlachcic zajada się takimi rzeczami, a ty, o wielka niesprawiedliwości, musisz się czymś takim katować?

Pachniała, czy raczej śmierdziała, równie okropnie, jak wyglądała. Trzeba się jednak było pospieszyć, bo niedługo koniec tej przerwy, o czym przekonałeś się widząc, jak część "gości" wstaje, by udać się następnie we wskazane przez swych przełożonych miejsce.