Age of Decay

W lesie panowa³a wzglêdna cisza i spokój, jeœli, oczywista, ktoœ lubi krzyki zwierz¹t, szum drzew, ptasie trele, jak i inne jego odg³osy. Nie by³o tu ¿adnej œcie¿ki, tote¿ musia³aœ przedzieraÌ siê przez dzik¹, zaroœniêt¹ gêstymi krzakami g³uszê. Ju¿ po chwili by³aœ ca³a podrapana, bowiem las w tym miejscu jest niezwykle gêsty, co wi¹¿e siê z oœrodkiem g³ównego kultu Zaltis, Pani Natury, do którego jednak d³uga jeszcze droga...

(Nie, ale mo¿na przecie miejscowych popytaÌ, czy tam kogoœ, kto siê na tym naprawdê zna, albo zdaÌ siê na w³asn¹ wiedzê, tzn. Twoja postaÌ myœli, gdzie te¿ taka œnie¿yczka mog³aby rosn¹Ì, ja wykonujê odpowiedni na to test, i jeœli ten ów test siê powiedzie, to natychmiast sobie przypomina, co chcia³a, czerpi¹c wiedzê z w³asnego doœwiadczenia w danej dziedzinie, zas³yszanych gdzieœ plotek itp.)

Niestety, nic takiego nie dostrzeg³aœ wœród leœnego runa, i, co gorsza, jeszcze bardziej siê podrapa³aœ, tym razem chyba do krwi. Ale to nic, na pewno gdzieœ znajdziesz to, czego szukasz, wszak w bogactwo wszelakich roœlin i zió³ w tej czêœci lasu nie ma co w¹tpiÌ. Moc Pani Natury jest zbyt potê¿na na to, ¿eby go tu nie by³o...

Nadal nie mo¿esz nic znaleŸÌ... Hmm... Mo¿e trzeba poszukaÌ gdzie indziej? Znalaz³aœ za to wygodnie wygl¹daj¹ce drzewo, na którym jeden konar by³ doœÌ p³aski... Gdyby po³o¿yÌ siê na nim i spuœciÌ nogi z obu stron by³oby nawet wygodnie...

SiedziaÂłeÂś tak i siedziaÂłeÂś, wsÂłuchujÂąc siĂŞ w odgÂłosy lasu. JuÂż po chwili zmĂŞczenie CiĂŞ opuÂściÂło na rzecz ciszy i spokoju, a wszelkie zadrapania jakby przestaÂły dawaĂŚ znaĂŚ o sobie tym moÂże nie dotkliwym, ale z pewnoÂściÂą niezwykle denerwujÂącym pieczeniem...

Sz³aœ tak i sz³aœ, a¿ zmêczenie nie powróci³o w koùcu w Twoje cz³onki, a têpy, pulsuj¹cy w Twoich miêœniach ból zdawa³ siê obwieszczaÌ to jak fanfara. Mija³aœ doœÌ ju¿ monotonny krajobraz leœny, gdy wtem jeden z mijanych pniaków, z pocz¹tku pewno zwyk³y i zbr¹zowia³y poruszy³ siê, Ty zaœ z³owi³aœ ów ruch k¹tem oka... Coœ w g³êbi duszy Ci podpowiedzia³o, ¿e nie warto go ignorowaÌ.

SzukaÂłaÂś i wyszukaÂłaÂś.
To, co siĂŞ wczeÂśniej poruszyÂło, zdawaÂło siĂŞ byĂŚ brÂązowym, obroÂśniĂŞtym mchem pniakiem, ktĂłry teraz jakby zamarÂł pod wpÂływem Twojego spojrzenia. ZauwaÂżyÂłaÂś, Âże dookoÂła owego pniaka rosÂły liczne paprocie, po jego obu stronach zaÂś znajdowaÂły siĂŞ dwa mÂłode drzewa, bĂŞdÂące zapewne dĂŞbami.
Nic nie odpowiedzia³o na Twoje wezwanie. Okolica by³a spokojna, a ciszê m¹ci³ jedynie lekki szum liœci. Las stawa³ siê rzadki w tym miejscu, a z g¹szczu ga³êzi, jaki zakrywa³ wczeœniej niebo, raŸno teraz przeœwitywa³y promienie s³oùca.

Powietrze byÂło przyjemne, wyjÂątkowo rzeÂśkie i pokrzepiajÂące. CzuÂłaÂś takÂże miÂły zapach runa leÂśnego, a odchylajÂąc gÂłowĂŞ ujrzaÂłaÂś ponadto gromadkĂŞ ptakĂłw, ktĂłre wÂłaÂśnie zasiadÂły w koronach pobliskich drzew, radoÂśnie przy tym ÂświergolÂąc.
Po chwili przysiad³aœ pod jednym z dêbów. Ich ga³êzie szeleœci³y nad Tob¹ setkami zielonych listków.
Zadrapania jednak wci¹¿ piek³y, lecz zmêczenie powoli mija³o, kojone leœn¹ g³usz¹.

Ostatnio edytowany przez Rkendor (2011-05-02 08:47:24)

Niestety, Âżadne pomysÂły nie przychodziÂły Ci do gÂłowy. MoÂże los pokaÂże, co oznaczaÂło senne widziadÂło?
Tymczasem las ÂżyÂł swoim Âżyciem, nie zwaÂżajÂąc na zadumanÂą wyznawczyniĂŞ Zaltis.
Wiele siê dzia³o wokó³ Ciebie.
Gdzieœ tam, miêdzy drzewami, przebiega³o w³aœnie stadko dorodnych ³ani, gdzieœ indziej, miêdzy liœÌmi paproci, kolorowy paj¹k tka³ swoj¹ sieÌ. Z dalekich ostêpów leœnej puszczy dobiega³y porykiwania jakichœ zwierz¹t, których g³osy po chwili zmiesza³y siê z skrzekliwym kichniêciem, jakie rozleg³o siê tu¿ obok Ciebie...

Pierwsze, co rzuciÂło Ci siĂŞ w oczy, byÂło pniakiem. Tym samym, ktĂłry miaÂł siĂŞ podobno wczeÂśniej poruszyĂŚ.
Ogarnê³o Ciê nieodparte wra¿enie, ¿e ów zbr¹zowia³y pniak mia³ umieszczone w swej korze oko, które wpatrywa³o siê usilnie w Ciebie, a teraz w³aœnie zniknê³o. Nawet nie by³o to wra¿enie. Zdawa³o Ci siê wrêcz, ¿e ujrza³aœ k¹tem oka znikaj¹ce wœród mchu ¿ó³te œlepiê. Jednak zjawisko to trwa³o co najwy¿ej mgnienie.
Mimo tego, pniak wci¹¿ wygl¹da³ wielce niewinnie...

Las nie zareagowaÂł.
Jednak wstÂąpiÂła w Ciebie otucha, gdy wzniosÂłaÂś swÂą proÂśbĂŞ ku bogini Zaltis.
Nie porzuca ona bowiem swym wiernych sÂłuÂżek, wiedziaÂłaÂś to.

Œwiergol¹ce w ga³êziach ptaki zlecia³y na ziemiê i zaczê³y radoœnie skakaÌ wœród paproci.
Jeden z nich zbliÂżyÂł siĂŞ w Twoim kierunku, wydajÂąc kilka cudnych tonĂłw ze swego gardzioÂłka.
Nastêpnie pocz¹³ siê z Tob¹ droczyÌ, to siê zbli¿a³, to odskakiwa³, to kr¹¿y³ nad Twoj¹ g³ow¹, wpatruj¹c siê w Ciebie czarnymi oczkami.

Ostatnio edytowany przez Rkendor (2011-05-02 14:18:55)

Na kraĂącu lasu jak zwykle nikogo nie byÂło. Polana ktĂłra tam byÂła byÂła bardzo zachĂŞcajÂąca, bo w Domenie nie byÂło polan i Saoi nie wiedziaÂła jak jest na polanie. Okama bacznie siĂŞ rozglÂądaÂła i wÂąchaÂła teren. Nic nie wskazywaÂło na to by ktoÂś byÂł w pobliÂżu. ByÂło cicho i spokojnie.
Drzewa i trawa na polu lekko uginaÂły siĂŞ na wietrze, a mocne sÂłoĂące przedzieraÂło siĂŞ tylko przez Domene jako promyki sÂłoĂąca.

I wtedy wÂłaÂśnie wyskoczyÂł przed ciebie Imp...w dodatku znajmy.
- Ha! Tig cie znalaz³! Tig nie pozwoli przejœÌ! Rozela da³a b³yskotke, i kaza³a nie przepuszczaÌ! - Krzykn¹³ maluch ¿ywo podskakuj¹c. Chyba tak ³atwo nie przejdziesz...

- Nie! Tig nie przepuœci! - Krzykn¹³ stanowczo wymachuj¹c czymœ b³yszcz¹cym. Twój wilki ju¿ wyszczerza³ k³y i by³ gotowy do ataku.

- Rozela, jest w domu! Domu! Haha! - Krzykn¹³ z radoœci¹. NajwyraŸniej trzeba siê wróciÌ. chyba, ¿e jakoœ siê go przekona, ale po tylu latach wiesz, ¿e Tiga, mo¿na tylko przekupiÌ lub poprosiÌ Rozele. A ona zbytnio...nad tob¹ dba.

(nie Âśpiesz siĂŞ tak...:p )
Ruszy³aœ szybko dró¿k¹ do domów Driad. Nie mia³y skupiska, by³y rozstawione po ca³ym lesie, oprócz tych wokó³ Rozeli. Mimo, ¿e nie by³a to królowa to ona wiedzia³a najwiêcej o Zaltis i by³a najm¹drzejsza ze wszystkich. Przynajmniej inni tak uwa¿aj¹, bo ciebie ci¹gle ogranicza³a. Przez ca³e ¿ycie. W drodze( je¿eli mo¿na j¹ tak nazwaÌ, po by³o to tylko wydeptane runo leœne) zauwa¿y³aœ jak¹œ Driade le¿¹c¹ obok drogi. Spa³a sobie w najlepsze. Nie pamiêta³eœ jej, a jednoczeœnie by³a znajoma...

- Nie wiem... - Odpowiedzia³a. Zauwa¿y³aœ obok niej jak¹œ dziwn¹ butelkê, a sama driada by³ dziwnie zamroczona i mia³a dziwny zapach. Jak...alkohol! Widok pijanej driady cie zaskoczy³.
SkÂąd zdobyÂła alkohol?

- DaÂł mi...przyyyyyyystojny mĂŞÂżczyzna. - PowiedziaÂła i znowu zasnĂŞÂła. MĂŞÂżczyzna? W domenie?

Zostawi³aœ Driadê. Pêdzi³aœ przez scie¿kê. 5 chwil póŸniej zobaczy³aœ dom Rozeli. Woko³o by³o kilka driad, spogl¹daj¹cych na ciebie z zaciekawieniem. Kiedy dotar³aœ do drzwi, twój wilk usiad³ przy drzewie, bo do domu nie móg³ wejœÌ.

Drzwi otworzyÂły siĂŞ. StaneÂła w nich Driada. PiĂŞkna, z dÂługimi blond wÂłosami i fascynujÂącymi fioÂłkowymi oczami. JednakÂże, widaĂŚ byÂło w jej oczach doÂświadczenie i wiek...bo miaÂła juÂż ze 150 lat!
- SÂłucham cie Saoi. Tylko z gĂłry mĂłwiĂŞ, Âże nie zgadzam siĂŞ abyÂś wyszÂła z Domeny... - OznajmiÂła.

Na pocz¹tku jej oczy zdradza³y rozbawienie. Ale gdy ujrza³a szczeroœÌ w twoich oczach, zast¹pi³o to gniewem i strachem.
- Gdzie...gdzie jest ta driada? - Powiedzia³a przera¿ona. Jej sokó³ szybko wlecia³ jej na ramie. Jak na soko³a by³ ogromny i w walce by dorówna³ nawet or³owi.

Pobieg³aœ w stronê Driady. Za tob¹ pojawi³o siê jakby znik¹d 10 Driad. Bieg³yœcie tak wszystkie razem. Szykuje sie afera...która nie wró¿y nic dobrego.

UdaÂło ci siĂŞ uciec. Kiedy juÂż byÂłaÂś blisko kraĂąca domeny, znowu wyskoczyÂł Tig.
- Nie przepuœci! - Krzykn¹³ podskakuj¹c. Zupe³nie wylecia³ ci on z g³owy! Wilk podbieg³ do ciebie, trochê zdyszany. W lesie s³ychaÌ by³o krzyki i gwar. Coœ siê dzieje...

Ruszy³aœ poœpiesznie w g³¹b lasu. Po 5 minutach us³ysza³aœ krzyk...krzyk...który nie nale¿a³ do ¿adnej z driad. Po twoim ciele przeszed³ dreszcz przera¿enia.

RozsunĂŞÂłaÂś krzki i ujrzaÂłaÂś...10 martwych driad i bardzo rannego...Mrocznego elfa!
Stêka³ z bólu a wokó³ niego wszyscy mieli naprê¿one ³uki, a nie które mówi³y s³owa do zaklêÌ.
- Przeklête! I tak zemsta Curpusa was dosiêgnie! - Krzykn¹³ w pradawnej mowie i ju¿ chcia³ rzucaÌ zaklêcie o¿ywienia zmar³ych kiedy strza³y przeszy³y go na wylot. Nast¹pi³a cisza. Mroczny upad³.

Nagle za tobÂą pojawiÂła siĂŞ Rozela i zÂłapaÂła cie za rĂŞke.
- Nie! Natychmiast wracaj do mojego domu. Tam jest Tig. Powie Ci co robiĂŚ, szybko! Mamy maÂło czasu. -
Powiedziala po czym ruszyÂła z grupkÂą driad do mrocznego.

Biegn¹c widzia³aœ biegn¹ce w t¹ i z powrotem uzbrojone driady. W dodatku drzewa zacze³y siê dziwnie zachowywaÌ. Cokolwiek siê dzieje nie wró¿y to nic dobrego.