Age of Decay

W lesie panowała względna cisza i spokój, jeśli, oczywista, ktoś lubi krzyki zwierząt, szum drzew, ptasie trele, jak i inne jego odgłosy. Nie było tu żadnej ścieżki, toteż musiałaś przedzierać się przez dziką, zarośniętą gęstymi krzakami głuszę. Już po chwili byłaś cała podrapana, bowiem las w tym miejscu jest niezwykle gęsty, co wiąże się z ośrodkiem głównego kultu Zaltis, Pani Natury, do którego jednak długa jeszcze droga...

(Nie, ale można przecie miejscowych popytać, czy tam kogoś, kto się na tym naprawdę zna, albo zdać się na własną wiedzę, tzn. Twoja postać myśli, gdzie też taka śnieżyczka mogłaby rosnąć, ja wykonuję odpowiedni na to test, i jeśli ten ów test się powiedzie, to natychmiast sobie przypomina, co chciała, czerpiąc wiedzę z własnego doświadczenia w danej dziedzinie, zasłyszanych gdzieś plotek itp.)

Niestety, nic takiego nie dostrzegłaś wśród leśnego runa, i, co gorsza, jeszcze bardziej się podrapałaś, tym razem chyba do krwi. Ale to nic, na pewno gdzieś znajdziesz to, czego szukasz, wszak w bogactwo wszelakich roślin i ziół w tej części lasu nie ma co wątpić. Moc Pani Natury jest zbyt potężna na to, żeby go tu nie było...

Nadal nie możesz nic znaleźć... Hmm... Może trzeba poszukać gdzie indziej? Znalazłaś za to wygodnie wyglądające drzewo, na którym jeden konar był dość płaski... Gdyby położyć się na nim i spuścić nogi z obu stron byłoby nawet wygodnie...

Siedziałeś tak i siedziałeś, wsłuchując się w odgłosy lasu. Już po chwili zmęczenie Cię opuściło na rzecz ciszy i spokoju, a wszelkie zadrapania jakby przestały dawać znać o sobie tym może nie dotkliwym, ale z pewnością niezwykle denerwującym pieczeniem...

Szłaś tak i szłaś, aż zmęczenie nie powróciło w końcu w Twoje członki, a tępy, pulsujący w Twoich mięśniach ból zdawał się obwieszczać to jak fanfara. Mijałaś dość już monotonny krajobraz leśny, gdy wtem jeden z mijanych pniaków, z początku pewno zwykły i zbrązowiały poruszył się, Ty zaś złowiłaś ów ruch kątem oka... Coś w głębi duszy Ci podpowiedziało, że nie warto go ignorować.

Szukałaś i wyszukałaś.
To, co się wcześniej poruszyło, zdawało się być brązowym, obrośniętym mchem pniakiem, który teraz jakby zamarł pod wpływem Twojego spojrzenia. Zauważyłaś, że dookoła owego pniaka rosły liczne paprocie, po jego obu stronach zaś znajdowały się dwa młode drzewa, będące zapewne dębami.
Nic nie odpowiedziało na Twoje wezwanie. Okolica była spokojna, a ciszę mącił jedynie lekki szum liści. Las stawał się rzadki w tym miejscu, a z gąszczu gałęzi, jaki zakrywał wcześniej niebo, raźno teraz prześwitywały promienie słońca.

Powietrze było przyjemne, wyjątkowo rześkie i pokrzepiające. Czułaś także miły zapach runa leśnego, a odchylając głowę ujrzałaś ponadto gromadkę ptaków, które właśnie zasiadły w koronach pobliskich drzew, radośnie przy tym świergoląc.
Po chwili przysiadłaś pod jednym z dębów. Ich gałęzie szeleściły nad Tobą setkami zielonych listków.
Zadrapania jednak wciąż piekły, lecz zmęczenie powoli mijało, kojone leśną głuszą.

Ostatnio edytowany przez Rkendor (2011-05-02 08:47:24)

Niestety, żadne pomysły nie przychodziły Ci do głowy. Może los pokaże, co oznaczało senne widziadło?
Tymczasem las żył swoim życiem, nie zważając na zadumaną wyznawczynię Zaltis.
Wiele się działo wokół Ciebie.
Gdzieś tam, między drzewami, przebiegało właśnie stadko dorodnych łani, gdzieś indziej, między liśćmi paproci, kolorowy pająk tkał swoją sieć. Z dalekich ostępów leśnej puszczy dobiegały porykiwania jakichś zwierząt, których głosy po chwili zmieszały się z skrzekliwym kichnięciem, jakie rozległo się tuż obok Ciebie...

Pierwsze, co rzuciło Ci się w oczy, było pniakiem. Tym samym, który miał się podobno wcześniej poruszyć.
Ogarnęło Cię nieodparte wrażenie, że ów zbrązowiały pniak miał umieszczone w swej korze oko, które wpatrywało się usilnie w Ciebie, a teraz właśnie zniknęło. Nawet nie było to wrażenie. Zdawało Ci się wręcz, że ujrzałaś kątem oka znikające wśród mchu żółte ślepię. Jednak zjawisko to trwało co najwyżej mgnienie.
Mimo tego, pniak wciąż wyglądał wielce niewinnie...

Las nie zareagował.
Jednak wstąpiła w Ciebie otucha, gdy wzniosłaś swą prośbę ku bogini Zaltis.
Nie porzuca ona bowiem swym wiernych służek, wiedziałaś to.

Świergolące w gałęziach ptaki zleciały na ziemię i zaczęły radośnie skakać wśród paproci.
Jeden z nich zbliżył się w Twoim kierunku, wydając kilka cudnych tonów ze swego gardziołka.
Następnie począł się z Tobą droczyć, to się zbliżał, to odskakiwał, to krążył nad Twoją głową, wpatrując się w Ciebie czarnymi oczkami.

Ostatnio edytowany przez Rkendor (2011-05-02 14:18:55)

Na krańcu lasu jak zwykle nikogo nie było. Polana która tam była była bardzo zachęcająca, bo w Domenie nie było polan i Saoi nie wiedziała jak jest na polanie. Okama bacznie się rozglądała i wąchała teren. Nic nie wskazywało na to by ktoś był w pobliżu. Było cicho i spokojnie.
Drzewa i trawa na polu lekko uginały się na wietrze, a mocne słońce przedzierało się tylko przez Domene jako promyki słońca.

I wtedy właśnie wyskoczył przed ciebie Imp...w dodatku znajmy.
- Ha! Tig cie znalazł! Tig nie pozwoli przejść! Rozela dała błyskotke, i kazała nie przepuszczać! - Krzyknął maluch żywo podskakując. Chyba tak łatwo nie przejdziesz...

- Nie! Tig nie przepuści! - Krzyknął stanowczo wymachując czymś błyszczącym. Twój wilki już wyszczerzał kły i był gotowy do ataku.

- Rozela, jest w domu! Domu! Haha! - Krzyknął z radością. Najwyraźniej trzeba się wrócić. chyba, że jakoś się go przekona, ale po tylu latach wiesz, że Tiga, można tylko przekupić lub poprosić Rozele. A ona zbytnio...nad tobą dba.

(nie śpiesz się tak...:p )
Ruszyłaś szybko dróżką do domów Driad. Nie miały skupiska, były rozstawione po całym lesie, oprócz tych wokół Rozeli. Mimo, że nie była to królowa to ona wiedziała najwięcej o Zaltis i była najmądrzejsza ze wszystkich. Przynajmniej inni tak uważają, bo ciebie ciągle ograniczała. Przez całe życie. W drodze( jeżeli można ją tak nazwać, po było to tylko wydeptane runo leśne) zauważyłaś jakąś Driade leżącą obok drogi. Spała sobie w najlepsze. Nie pamiętałeś jej, a jednocześnie była znajoma...

- Nie wiem... - Odpowiedziała. Zauważyłaś obok niej jakąś dziwną butelkę, a sama driada był dziwnie zamroczona i miała dziwny zapach. Jak...alkohol! Widok pijanej driady cie zaskoczył.
Skąd zdobyła alkohol?

- Dał mi...przyyyyyyystojny mężczyzna. - Powiedziała i znowu zasnęła. Mężczyzna? W domenie?

Zostawiłaś Driadę. Pędziłaś przez scieżkę. 5 chwil później zobaczyłaś dom Rozeli. Wokoło było kilka driad, spoglądających na ciebie z zaciekawieniem. Kiedy dotarłaś do drzwi, twój wilk usiadł przy drzewie, bo do domu nie mógł wejść.

Drzwi otworzyły się. Staneła w nich Driada. Piękna, z długimi blond włosami i fascynującymi fiołkowymi oczami. Jednakże, widać było w jej oczach doświadczenie i wiek...bo miała już ze 150 lat!
- Słucham cie Saoi. Tylko z góry mówię, że nie zgadzam się abyś wyszła z Domeny... - Oznajmiła.

Na początku jej oczy zdradzały rozbawienie. Ale gdy ujrzała szczerość w twoich oczach, zastąpiło to gniewem i strachem.
- Gdzie...gdzie jest ta driada? - Powiedziała przerażona. Jej sokół szybko wleciał jej na ramie. Jak na sokoła był ogromny i w walce by dorównał nawet orłowi.

Pobiegłaś w stronę Driady. Za tobą pojawiło się jakby znikąd 10 Driad. Biegłyście tak wszystkie razem. Szykuje sie afera...która nie wróży nic dobrego.

Udało ci się uciec. Kiedy już byłaś blisko krańca domeny, znowu wyskoczył Tig.
- Nie przepuści! - Krzyknął podskakując. Zupełnie wyleciał ci on z głowy! Wilk podbiegł do ciebie, trochę zdyszany. W lesie słychać było krzyki i gwar. Coś się dzieje...

Ruszyłaś pośpiesznie w głąb lasu. Po 5 minutach usłyszałaś krzyk...krzyk...który nie należał do żadnej z driad. Po twoim ciele przeszedł dreszcz przerażenia.

Rozsunęłaś krzki i ujrzałaś...10 martwych driad i bardzo rannego...Mrocznego elfa!
Stękał z bólu a wokół niego wszyscy mieli naprężone łuki, a nie które mówiły słowa do zaklęć.
- Przeklęte! I tak zemsta Curpusa was dosięgnie! - Krzyknął w pradawnej mowie i już chciał rzucać zaklęcie ożywienia zmarłych kiedy strzały przeszyły go na wylot. Nastąpiła cisza. Mroczny upadł.

Nagle za tobą pojawiła się Rozela i złapała cie za ręke.
- Nie! Natychmiast wracaj do mojego domu. Tam jest Tig. Powie Ci co robić, szybko! Mamy mało czasu. -
Powiedziala po czym ruszyła z grupką driad do mrocznego.

Biegnąc widziałaś biegnące w tą i z powrotem uzbrojone driady. W dodatku drzewa zaczeły się dziwnie zachowywać. Cokolwiek się dzieje nie wróży to nic dobrego.