Age of Decay

... czyli spis wszystkich bogĂłw wraz z dokÂładnymi ich opisami:



Curpsus - s³owo to w staro¿ytnych jêzykach oznacza³o kogoœ, kto splami³ siê krwi¹ innej istoty. Gdy wiele wieków temu niebo rozpali³o siê ogniem, mianem Curpsusa poczêto okreœlaÌ krwawe i mroczne bóstwo ( zwane te¿ Panem Mroku, Panem Œmierci, Czarnym Bogiem, Krwawym Bogiem, Wielkim Mrocznym), które pod postaci¹ demona zw¹cego siê Prorokiem Zag³ady zst¹pi³o na Praziemiê. Prorok szybko rozpocz¹³ dzia³ania, maj¹ce na celu wyniszczenie znienawidzonego przez niego rodu Ainesów.
W wyniku intryg demona wszystkie rasy Eregondu poczĂŞÂły darzyĂŚ siĂŞ nienawiÂściÂą. WybuchaÂły liczne rebelie i wojny, a nowe bĂłstwo zyskiwaÂło coraz wiĂŞcej spragnionych krwi wyznawcĂłw. SzczegĂłlnie wielu elfĂłw,  znĂŞconych wizjami bogactw i potĂŞgi, przeszÂło na stronĂŞ ciemnoÂści. NadeszÂły wreszcie Mroczne Lata, gdy wulkany gromko plwaÂły ogniem, a wszystkie Zachodnie Krainy podporzÂądkowaÂły siĂŞ Czarnemu Bogowi. Nad wolnymi ziemiami piĂŞciu ras zawisÂło widmo klĂŞski, dlatego ich czÂłonkowie odnowili przyrzeczenia. Sojusz byÂł gotowy wystÂąpiĂŚ przeciwko nieprzyjacielskim armiom. RozpĂŞtaÂła siĂŞ wtedy straszliwa wojna, ktĂłrej ukoronowaniem byÂła wielka bitwa. RozegraÂła siĂŞ ona tam, gdzie wznosi siĂŞ dziÂś masyw Narse DĂźrl. Podania mĂłwiÂą, iÂż dzieĂą za dniem korpusy Wschodu ponosiÂły coraz wiĂŞksze straty. I pewnie Krwawy BĂłg wygraÂłby starcie w naszym Âświecie, gdyby nie grupa elfickich magĂłw, ktĂłrzy rzucajÂąc mocarne zaklĂŞcie zwiÂązali wcielenie Pana Mroku w GĂłrze Cienia. Tym samym jego wojska poniosÂły klĂŞskĂŞ, a Eregond pod wpÂływem czaru ( jakiego nigdy dotÂąd nie rzucono ) rozpadÂł siĂŞ na kontynenty i wyspy. Wtedy wÂłaÂśnie nadeszÂły czasy Ery RozkÂładu. Ainesowie zaÂś opuÂścili nasze ziemie, rozpoczynajÂąc pono kolejne lata tuÂłaczki. Mimo poraÂżki Proroka kult Czarnego BĂłstwa przetrwaÂł, miĂŞdzy innymi w krainie Durgemn. Wyznawcy nie obchodzÂą ÂświÂąt ku jego czci. CzekajÂą oni bowiem na moment, w ktĂłrym speÂłni siĂŞ przepowiednia, mĂłwiÂąca o powrocie mroku, gdy minie tysiÂąc lat od RozkÂładu. PowtarzajÂą oni takÂże i wypeÂłniajÂą ostatnie sÂłowa Proroka: "GromadÂźcie siĂŞ, mnó¿cie, a przyjdzie i dzieĂą, w ktĂłrym caÂły wschĂłd spÂłynie morzem krwi i ognia." Wtedy teÂż pod wpÂływem czarnej magii powstaĂŚ z ruin ma wielkie sanktuarium, ktĂłrego resztki straszÂą dziÂś mieszkaĂącĂłw Mrocznego Miasta. W hierarchii spoÂłecznej Durgemn najwyÂższÂą pozycjĂŞ zajmujÂą kapÂłani, nekromanci i wojskowi. Tylko oni mogÂą nazywaĂŚ Pana Mroku mianem Curpsus. Warto teÂż wspomnieĂŚ, Âże kaÂżdy Mroczny elf ( oni to bowiem sÂą najbardziej wiernymi wyznawcami Pana ÂŚmierci), ktĂłry zbrata siĂŞ z wrogiem Wielkiego Mrocznego, ma podobno gin¹Ì haniebnÂą ÂśmierciÂą przez powieszenie. Niewiele wiadomo o tym, skÂąd pochodzi Czarny BĂłg. WedÂług legend ma on przez dziesiÂątki stuleci ÂścigaĂŚ rĂłd AinesĂłw. Magowie z Ordin podejrzewajÂą, Âże moÂże on byĂŚ istotÂą starszÂą niÂż czas, ktĂłra pochÂłania caÂłe Âświaty, co potrzebne jej jest do utrzymania boskich mocy. Praojcowie jako pierwsi mieli siĂŞ oprzeĂŚ jej zakusom, dlatego "zasÂłuÂżyli sobie" na jej dozgonnÂą nienawiœÌ.



Hairis - pierwsze wzmianki o nim datuje siê na okres Przybycia, gdy pierwsi Ainesowie zjawili siê na Eregondzie, Praziemi, której roz³¹czn¹ czêœci¹ jest dziœ Isellon. Mówi³o siê wówczas o potê¿nym i sprawiedliwym w³adcy, podchodz¹cym ju¿ pod rangê bóstwa, za które niebezpodstawnie uznano go w póŸniejszych wiekach. Wyobra¿a³o siê go wówczas, i nadal wyobra¿a, jako potê¿nie zbudowanego wojownika w z³otej zbroi, dzier¿¹cego ogromny, dwurêczny miecz i tarczê w kszta³cie z³otej kuli, zdobi¹cej za dnia Iselloùski niebosk³on. Mówi siê te¿, ¿e mo¿e on przybraÌ postaÌ ognistego ptaka, feniksa, uwa¿anego za jego najprawdziwsze wcielenie. Kultywowany jest g³ównie przez elfy, bêd¹ce wszak potomkami Praojców, jak i ludzi, mieszkaùców Allandornu, istniej¹ jednak pewnie ró¿nice, ba, ca³a przepaœÌ miêdzy tymi wielorasowymi wyznawcami. O ile bowiem ci pierwsi skupiaj¹ siê g³ównie na walce z ich najwiêkszym wrogiem, Curpsusem, oraz na niesieniu nauk ich bóstwa, tudzie¿ i na ich bezwzglêdnym przestrzestrzeganiu, o tyle ci drudzy, choÌ, oczywiœcie, nie wszyscy, wol¹ oddawaÌ sie pijaùstwu i rozpuœcie, niŸli swej wiary szerzeniu, i wedle jej i jej nauk ¿yciu. O tak, Ÿle siê ostatnio dzieje w Œwi¹tyni... Trwa walka o stanowiska, tudzie¿ i wielkie pieni¹dze, jakie wi¹¿¹ siê z ich posiadaniem, a najlepsz¹ w niej broni¹ zdaje siê byÌ trucizna, zdrada, i sztylet. I to jak¿e, trzeba wspomnieÌ, skuteczn¹ niestety. Sytuacja ta ma jednak swoich licznych przeciwników, tak¿e w szeregach samej, ska¿onej cieniem zachodu Œwi¹tyni, choÌ g³ównie s¹ to wyznawcy Zaltis, musz¹cy jednak dzia³aÌ w konspiracji, bowiem ich, podobnie, jak i same driady, uznaje siê za wrogów wiary, co jednak dzieje siê wbrew woli i nauczaniu Boga Œwiat³oœci. Mówi siê nawet o buncie, jaki mo¿e byÌ wszczêty przez paladynów, œwiêtych wojowników, bêd¹cych jednak pod jarzmem Œwi¹tyni...



Zaltis - Pani Natury, obroùczyni lasu, legendarna w³adczyni driad, za której rz¹dów dzia³y siê cuda, których piêtno widoczne jest po dziœ dzieù w Isellonie... To w³aœnie ona kaza³a swym córom wyjœÌ z cienia, zacz¹Ì walczyÌ z upokorzeniami, na jakie wci¹¿ napotyka³y pod jarzmem allandorskiego najeŸdŸcy, roszc¹cego sobie wówczas prawa do ich ziem. Wszystko to dzia³o siê za panowania Mervelda, króla-okrutnika, który za najwa¿niejsze cele swych rz¹dów uzna³ ca³kowit¹ eksterminacjê ludów pó³nocy, uznawszy je za swych wrogów. O dziwo, ten od wieków ju¿ nie¿yj¹cy psychopata, bo to do jego rangi urós³ za ¿ycia (które, co ciekawe, zakoùczy³ z driadyck¹ strza³¹ w oku), nadal ma swoich zagorza³ych zwolenników, a to wœród skorumpowanej dziœ Œwi¹tyni Hairisa. Doprowadza³o to, i wci¹¿ doprowadza, do licznych konfliktów pomiêdzy tymi dwoma, z za³o¿enia nie tak bardzo przecie¿ odmiennymi kultami. Wyznawcami Zaltis s¹ g³ównie driady, choÌ znajdziemy ich równie¿ wœród ludzi, w du¿ej mierze przeciwników Œwi¹tyni, jak i elfów, których druidzi s³yn¹ na ca³ym œwiecie ze swych niezwyk³ych, elementalistycznych umiejêtnoœci. Jednak w przypadku tych drugich jest to kult nielegalny, bo potêpiany przez hairisowców, przez co wiele z nich, wyznawców Zaltis, zmuszonych jest organizowaÌ tajne komplety i msze, odprawiane w trwodze przed œwi¹tynn¹ Inkwizycj¹ - organizacj¹, powo³an¹ jeszcze za rz¹dów Mervelda, maj¹c¹ na celu tropienie i likwidacjê innych kultów, i to wbrew zapewnieniom Œwi¹tyni o jej absolutnej tolerancji wzglêdem innych wyznaù. Inkwizycja dzia³a jednak w utajnieniu, przez co niezwykle trudno jest do³¹czyÌ do jej szeregów. Ma ona te¿ swoich zadeklarowanych przeciwników, czyli tzw. Liœcie, czyli tajn¹ organizacjê, do której nale¿¹ driady, jak i wszystkie inne, wyznaj¹ce Pani¹ Natury istoty. To w³aœnie owe Liœcie organizuj¹ wszystkie te tajne komplety, nierzadko te¿ zdarza siê, ¿e robi¹ zamach na jakiegoœ wysoko postawionego cz³onka Œwi¹tyni, którego czyny œwiadcz¹ przeciwko lasowi...



Horgrim - krasnoludzki bóg-wojownik. Przedstawiany jest on jako potê¿ny, szeroki w barach i klacie, wytatuowany krasnolud z p³omienistoczerwonym irokezem oraz d³ug¹ po pas brod¹... Jest nagi od pasa w górê, w potê¿nych d³oniach dzier¿y jeszcze potê¿niejszy topór z podwójnym ostrzem i wyrytymi na nim runami. Jest bogiem starym, nienawidz¹cym magii, jednak¿e jego kult jest m³odszy ni¿ rasa krasnoludów... Spowodowane jest to tym, ¿e kiedyœ by³ on zwyk³ym, œmiertelnym krasnoludem. Podczas jednej z pierwszych, bardzo wyniszczaj¹cych wojen z mrokiem, gdy rasa krasnoludów by³a prawie na wymarciu, a ich kraina zosta³a odciêta od innych wrogich ciemnoœci krain Horgrim przeprowadzi³ resztki swego klanu w góry, w których ta rasa ¿yje do dziœ. Walczy³ zawsze na czele oddzia³u, nigdy nie chowa³ siê miêdzy podw³adnymi... Gdy okaza³o siê, ¿e naprzeciwko nich stoi olbrzymia armia wpad³ na pomys³, by wydr¹¿yÌ tunel biegn¹cy przez górê. Oczywiœcie pracowa³ najciê¿ej, prawie nie odpoczywaj¹c. Gdy wreszcie przeku³ siê, okaza³o siê, ¿e du¿y oddzia³ ich splamionych z³em kuzynów odkry³ tunel, nakaza³ reszcie pod¹¿aÌ do Wysokich Szczytów Skrytych w Œniegu, które majaczy³y w oddali, a które potem sta³y siê domem krasnoludów, a nastêpnie wszed³ do tunelu i zacz¹³ kuÌ... Pracowa³ przez cztery dni bez wytchnienia, jedzenia i wody, a¿ wreszcie przyby³ wróg. Bi³ siê dzielnie przez kolejne trzy dni, wygrywa³, poniewa¿ tunel by³ tak w¹ski, ¿e walczy³ tylko z jednym przeciwnikiem naraz, lecz kiedy wiedzia³, ¿e ju¿ d³u¿ej wroga nie powstrzyma uruchomi³ to, nad czym tyle czasu pracowa³... Powoli cofaj¹c siê i paruj¹c ciosy czcicieli Curpsusa dotar³ wreszcie do liny, któr¹ natychmiast przeci¹³... Huk s³ychaÌ podobno by³o jeszcze przez rok, a¿ na dalekich ziemiach elfów. Jego bohaterskie poœwiêcenie nie posz³o na marne, w tunelu znajdowa³o siê tylu wyznawców Curpsusa, ¿e ta masakra powstrzyma³a zupe³nie inwazjê mrocznych krasnoludów... Legenda g³osi, ¿e gdy Horgrim zgin¹³ niebo na ca³ym œwiecie zasnu³o siê chmurami, a nastêpnie rozst¹pi³o siê, przepuszczaj¹c promienie œwiat³a, a na g³ównym placu wsi zebra³ siê ca³y krasnoludzki naród, ¿yj¹cy w Górach Œwitu. Wtedy zobaczyli cud - Horgrim, promieniuj¹cy œwiat³em, ca³y zakrwawiony, majestatycznym krokiem przyby³ do wsi... Wszyscy jednak wiedzieli, ¿e nie by³ ju¿ œmiertelnikiem, a prawdziwym bogiem, a Curpsus zdoby³ nowego wroga...

Horgrim nie lubi magii, jest raczej bogiem walecznym. Rzadko ka¿e wyznawców, jednak¿e równie rzadko b³ogos³awi ich. Uwa¿a, ¿e tak jak on powinni sami wykazaÌ siê mêstwem i odwag¹. Gdy któryœ z krasnoludów modli siê o odwagê, Horgrim zsy³a mu sytuacjê, w której musi siê t¹ odwag¹ wykazaÌ, gdy modli siê o zwyciêstwo, zsy³a przeciwnoœci, by zwyciêstwo by³o jeszcze wiêksze. Nie jest to jednak oznaka przewrotnoœci, a m¹droœci, tak rzadkiej u krasnoludów. Nienawidzi on Curpsusa, nie lubi te¿ Hairisa jednak darzy olbrzymim szacunkiem Vaalu, tak jak krasnoludy szanuj¹ Nordów, a nawet, choÌ to tylko czasami, uznaj¹ ich wy¿szoœÌ, je¿eli chodzi o sprawnoœÌ w walce.



Krigris - pierwszymi jego "s³ugami" byli nizio³kowie. Z czasem jednak ka¿dy, lubuj¹cy siê w dobrej zabawie i zacnych trunkach pocz¹³ modliÌ siê do tego radosnego bo¿ka. Przedstawiany jest on jako niewielki, uœmiechniêty cz³owieczek, trzymaj¹cy w rêku czarê wype³nion¹ winem i bêd¹cy w posiadaniu przepastnego i wielkiego brzuszyska. Zawsze jego pos¹g otacza orszak, w którym rzemieœlnik najczêœciej umieszcza weso³e nimfy, przebieg³e leœne impy i inne tajemnicze stwory. Nie buduje siê wielkich œwi¹tyù ku czci Krigrisa, czasem tylko, przechadzaj¹c siê drogami prowadz¹cymi ku osiedlom nizio³ków, mo¿na natkn¹Ì siê na kapliczki mu poœwiêcone, gêsto obroœniête winoroœl¹. Wielu wêdrowców modli siê przy nich o bezpieczn¹ drogê, nie zwa¿aj¹c na to, ¿e to bóstwo nie jest ich patronem. A ma byÌ ono przecie dobrym duchem, który chadza nocami po winnicach, nadzoruj¹c wzrost winoroœli i podbieraj¹c przy okazji ich owoce. Ponadto przypisuje mu siê jeszcze podstêpne podsycanie wszystkich zabaw na rynkach i w karczmach. WieœÌ niesie, ¿e po modlitwie do niego ka¿da biesiada jest weso³a, a zbiór winogron ogromny. Warto wspomnieÌ, ¿e nowo¿eùcy czêsto podczas swoich mod³ów prosz¹ go o szczêœcie. Raz do roku, na prze³omie grudnia i stycznia, odbywa siê œwiêto zwane Krigrizjami. W ten dzieù wiele istot bierze udzia³ w wielkich ucztach, których nieodzownym elementem s¹ taùce, huczna muzyka, oraz picie wina na umór.



Elgrath - pani skarbów, bogactwa, handlu i lichwy, wyznawana g³ównie przez istoty paraj¹ce siê tymi dwoma ostatnimi rzeczami, przez wzniesione do niej mod³y licz¹ce na szybki zarobek. Kult Elgrath, podobnie, jak i wiara w Hairisa, którego cór¹ owa bogini jest, przejêty zosta³ od Ainesów, czyli potê¿nych, antycznych istot, przyby³ych do znanego nam œwiata przed wiekami, których potomkami s¹ elfy. Elgrath sw¹ s³awê zyska³a ju¿ za m³odu, gdy jako potê¿na i wp³ywowa ksiê¿niczka Ainesów, wynaleŸÌ mia³a jakoby sposób na zamianê o³owiu w z³oto, daj¹c tym samym pocz¹tek pewnemu istniej¹cemu, jak i praktykowanemu po dziœ dzieù od³amowi magii, czyli alchemii, której g³ównym celem jest powtórzenie tego, co uda³o siê Pani Bogactwa. Nie jest to jednak jedyne, z czego owe bóstwo jest znane. Mówi siê bowiem o jego ciemnej, utajonej przed oczami zwyk³ych wyznawców stronie, bêd¹cej czczon¹ g³ównie przez rabusiów, skrytobójców, z³odziei, oraz wszelkich typów spod ciemnej gwiazdy, jako zimnokrwista, nie znaj¹ca litoœci zabójczyni, ale te¿ doskona³a z³odziejka, czy te¿ pani wszelkiego k³amstwa i spisku, jakie mia³o szansê zaistnieÌ w ca³ym znanym nam œwiecie. Wi¹¿e siê to z tym, ¿e podobno jej ojciec uczyni³ j¹ kimœ na kszta³t p³atnego zabójcy, maj¹cego eliminowaÌ wszelkich jego materialnych, jak i niematerialnych wrogów, których on jej wska¿e. I có¿, z czasem wesz³o jej to chyba w krew...



Vaalu - Rozczepiony, Ponury Pan, CiemiĂŞÂżyciel. Dawniej, jeszcze w staroÂżytnych czasach Vaalu zstÂąpiÂł z niebios i opadÂł niczym grom na dumny kraj NordĂłw - Wielkiego Nordlandu. To byÂły mroczne czasy, w wiĂŞkszoÂści juÂż zapomniane. Wiadomym jest, Âże w ostatecznej konfrontacji, Ponury Pan zostaÂł pokonany przez Ark-MistrzĂłw - najzdolniejszych magĂłw w Nordlandzie. ZwyciĂŞÂżyli boga w desperackiej  walce pod Szczytem Serk. Magowie od razu przystÂąpili do unicestwienia esencji Vaalu - wielkiego smoka. Czarny wybuch mocy wstrzÂąsn¹³ posadami Âświata, przesÂłaniajÂąc na ca³¹ dobĂŞ sÂłoĂące. Ten dzieĂą, zapisany jest jedynie ÂżaÂłobnymi pieÂśniami w nordyckich ksiĂŞgach. ZaklĂŞcia Ark-MistrzĂłw nie osiÂągnĂŞÂło celu. BĂłg nie zostaÂł zniszczony, lecz... rozczepiony. Energia rozeszÂła siĂŞ po Âświecie. WiĂŞksza czêœÌ pognaÂła na same jego kraĂące, tworzÂąc Vaaltha - straszliwe demony, zwane teÂż Ponurakami. Jednak... nie to byÂło najgorsze. CzêœÌ rozczepionej esencji przewaliÂła siĂŞ przez Nordland, wdzierajÂąc siĂŞ do umysÂłu, przenikajÂąc do duszy. KaÂżdy wojownik, kaÂżda rybaczka, wszyscy nosili w sobie czêœÌ Ponurego Pana. Ark-Mistrzowie zdajÂąc sobie sprawĂŞ ze swego straszliwego b³êdu, natychmiast poczĂŞli badaĂŚ mroczne energie. Zrozumieli, Âże w umyÂśle kaÂżdego Norda ostaÂł Âślad Vaalu - Mroczna Strona Duszy, piĂŞtno ci¹¿¹ce na kaÂżdej istocie, w ktĂłrej ÂżyÂłach pÂłynie nordycka krew. Ta czêœÌ zawsze bĂŞdzie zwodziĂŚ na manowce, prowadziĂŚ do ob³êdu, wprost w ÂłaĂącuchy CiemiĂŞÂżyciela. Magowie rozeszli siĂŞ na wszystkie strony, gÂłoszÂąc smutnÂą nowinĂŞ. Lud Nordlandu byÂł jednak znany ze swojej dumy i silnej woli. WiĂŞkszoœÌ stawiÂło czoÂła pokusie, zapanowaÂła nad czÂąstkÂą boga... czĂŞÂściowo. Jednak pozostaÂł szept... ten cichy, li¿¹cy zmysÂły, pieszczÂący umysÂł, szept. Po latach ujawniÂła siĂŞ jeszcze jedna rzecz. Gdy Norda zaÂś spotka ÂśmierĂŚ, Mroczna Strona wda siĂŞ w otwartÂą walkĂŞ z ulatujÂącÂą duszÂą wojownika. Tylko zwyciĂŞstwo moÂże uratowaĂŚ Nordlandczyka od wiecznej niewoli. SzczĂŞÂśliwie, Vaalu wybraÂł najgorszy moÂżliwy cel. Lud sÂłynÂący ze swej determinacji, surowoÂści i niezÂłomnej woli. Zapewne jedynie to sprawiÂło, Âże Nordowie przetrwali dÂłuÂżej niÂż jedno pokolenie...  MijaÂły wieki, a lud Nordanii nadal trwaÂł. ZasÂłynĂŞli jako ponurzy, zahartowani wojownicy, wiecznie zmagajÂący siĂŞ z rozpalanÂą w Âśrodku rzÂądzÂą zniszczenia. Tylko ÂśmierĂŚ byÂła wybawieniem. ÂŚmierĂŚ i wygrana walka. Vaalu zwyciĂŞÂżyÂł, jego wcielenia chodziÂły po Âświecie, zaÂś ci, ktĂłrzy go zwyciĂŞÂżyli noszÂą go w sobie. Jego triumf miaÂł trwaĂŚ wiecznie,  jednak... pewnego dnia, narodziÂł siĂŞ Nord - syn Ark-Mistrza i wÂładczyni klanu - Orkhun. Wychowywany od poczÂątku na wodza, z krwiÂą maga pÂłynÂącÂą w ÂżyÂłach. Niezwykle cenny nabytek dla Rozczepionego. Jednak... Orkhun nie ulegaÂł szeptowi. TÂłamsiÂł w sobie kaÂżdÂą uplecionÂą przez MrocznÂą StronĂŞ rzÂądzĂŞ. KaÂżdego dnia czÂąstka Vaalu traciÂła na sile. W wieku dwudziestu lat, podczas uroczystoÂści wchodzenia w dorosÂłoœÌ, Orkhun znieruchomiaÂł. Nikt nie zdoÂłaÂł go obudziĂŚ. TrwaÂł tak przez dwa dni, po ktĂłrych powrĂłciÂł do Âżycia, z radoÂściÂą w oczach. Wyzwolony. Mroczna Strona rzuciÂła Orkhunowi wyzwanie juÂż za Âżycia, a ten pokonaÂł jÂą podczas czterdziestu oÂśmiu godzin snu. Syn Ark - Mistrza staÂł siĂŞ wolny, szept zamilkÂł. Kiedy tylko jego ojciec to potwierdziÂł, matka powierzyÂła mu przewodnictwo nad klanem. Orkhun chodziÂł od miasta do miasta, gÂłoszÂąc wieœÌ, Âże Rozczepionego moÂżna pokonaĂŚ za Âżycia. Wszystko, czego zdoÂłaÂł siĂŞ dowiedzieĂŚ, zapisaÂł w ksiĂŞdze Wyzwolenia. Kiedy juÂż uznaÂł, Âże Nordowie zapamiĂŞtajÂą tÂą wiedzĂŞ, wyruszyÂł samotnie, by walczyĂŚ z Vaaltha. OdchodzÂąc rzekÂł, Âże kiedy wszyscy Nordowie zniszczÂą swojÂą MrocznÂą StronĂŞ i kiedy ostatni Ponurak padnie martwy - CiemiĂŞÂżyciel zostanie unicestwiony.



Abdurah - Pajêczy Bóg, Tkacz Bogów, odwieczny pan narodu Abduri, ¿ycia i œmierci, oraz, jak zwyk³o siê mówiÌ, ka¿dego spisku i blagi, jaka ma miejsce tu, we wszechœwiecie, przez co zyska³ sobie te¿ miano Wielkiego K³amcy. Mówi siê, ¿e jest on równie¿ Po¿eraczem Bogów, z którego rêki zginê³o ju¿ wiele pradawnych kultów, których imion jest ju¿ chyba zbyt wiele, ¿eby móc je tu zliczyÌ. O tak, niejedno pomniejsze bóstwo wpad³o w jego pajêcze sid³a, aby nastêpnie przekazaÌ mu ca³¹ sw¹ potêgê w akcie dzikiej konsumpcji... Zreszt¹, nie tylko bóstwo. Ka¿dy s³aby i g³upi prêdzej, czy póŸniej da siê z³apaÌ w jego sieÌ. Jak ju¿ by³o wczeœniej wspomniane, jest on Wielkim £owc¹, Po¿eraczem Bogów. Mówi siê, ¿e pewnego dnia po¿re ich wszystkich, podobnie, jak i ca³y panteon, wszystkie istoty, byty materialne, demoniczne i eteryczne, które go tworz¹, przez co Abduri uwa¿aj¹ niewiernych za œmiecie, pokarm dla swego pana, oraz za swoich niewolników, tak, jak to na przyk³ad dzieje siê z ludem Kahari, ciemiê¿onych przez nich od wieków. Pewnego dnia, kiedy Abdurah po¿re wszystkich bogów, wst¹pi na ten œwiat, by zakoùczyÌ Wielk¹ Ucztê, jak zwie siê to, co robi. Jego wyznawcy bêd¹ spijaÌ krew, si³ê i moc wraz z nim, A¿ w koùcu pójd¹ nad jego bosk¹ pajêczynê, która wtedy ogarnie ju¿ wszystko, by do³¹czyÌ do Wiecznej Uczty w Pajêczych Ogrodach, czyli w ich niebie...