Age of Decay

- Witaj, khazadzie. Piêkny dziœ dzieù, nieprawda¿? Ale, do rzeczy. Nie wygl¹dacie mi na kogoœ, kto móg³by znaÌ tajniki mej sztuki, bo wasze rêce bardziej chyba do topora przywyk³y, niŸli sierpa czy ³opaty. S¹dzê wiêc, ¿e lepszym dla ciebie wyborem by³by gotowy ju¿ wywar, z owych zió³ uwarzony. Zapewnia on niemal natychmiastowy powrót do zdrowia, tote¿ ceni siê go poœród wojaków, do których ty zapewne nale¿ysz... - kobieta zlustrowa³a ciê uwa¿nym wzrokiem.

- 15 sztuk zÂłota. - najwyraÂźniej kobieta ceniÂła sobie swe bogate usÂługi...

(Postaraj siĂŞ pisaĂŚ w odpowiednim dla fantasy klimacie, ktĂłry psujesz takimi wypowiedziami typu "ok". WidziaÂłeÂś gdzieÂś kiedyÂś, Âżeby TAK grano na prawdziwych sesjach?)

- Nie wiem, co znaczy³o to "ok", to po krasnoludzku? - spyta³a siê zielarka, wrêczaj¹c Ci fiolkê, po czym wyci¹gnê³a sw¹ smuk³¹ rêkê po zap³atê.

- Rozumiem... - odrzekÂła wbrew wszelkiemu rozumieniu i przyjĂŞÂła z niejakÂą wdziĂŞcznoÂściÂą zapÂłatĂŞ.

PÂłacisz 15 sztuk zÂłota!

Otrzymujesz:
-Mikstura lecznicza (przywraca k4 punktĂłw Âżycia)

Otworzy³a Ci zielarka, ca³a zaspana, w koszuli nocnej. Jê³a przecieraÌ sobie rêk¹ oczy, aby móc Ciê lepiej widzieÌ. I w pierwszej chwili, bo jak¿eby inaczej, cofnê³a siê przera¿ona o kroków parê, póŸniej jednak ani chybi spostrzeg³a, ¿eœ Ty ranny, i podesz³a do Ciebie nieœmia³o.
- Czy mogĂŞ mieĂŚ gwarancjĂŞ, Âże nic mi nie zrobisz, Mroczny? - spytaÂła CiĂŞ cichym, bezbarwnym gÂłosem.

- Nie... nie wiem. - Zielarka jĂŞknĂŞÂła z ÂżaÂłoÂściÂą, zbladÂła okropnie, po czym wydusiÂła to z siebie wreszcie:
- Tak, opatrzĂŞ. Niestety, ale wedle zasad uzdrowicieli pomocy siĂŞ nie odmawia, nawet takiemu... odmieĂącowi, jak ty. - SkrzywiÂła siĂŞ, i przepuÂściÂła CiĂŞ w drzwiach. - Tylko szybko, bo ktoÂś ciĂŞ jeszcze tutaj zobaczy...

- Nie mĂłw juÂż nic, proszĂŞ. SiÂądÂź tylko i siĂŞ nie ruszaj... - wskazaÂła Ci krzesÂło, stojÂące obok stoÂłu. Poza dwoma regaÂłami, jedyne meble w tym pomieszczeniu, pachnÂącym tym niezwykÂłym, zioÂłowym zapachem...

- Potworem jest siĂŞ nie tylko z wyglÂądu... - rzekÂła, po czym przyjrzaÂła siĂŞ dokÂładnie Twoim ranom. Teraz to widziaÂłeÂś... caÂłe uda podrapane, krwawiÂące, podobnie podbrzusze, i poniekÂąd teÂż krocze. WszĂŞdzie tylko te paskudne, czerwone Âślady kocich pazurĂłw...
- Kto... kto ci to zrobi³? - pewnie nie mog³a powstrzymaÌ siê od tego pytania, i powiedzia³a je, nim ugryz³a siê w jêzyk. Zaraz jednak potem zajê³a siê, nie czekaj¹c na odpowiedŸ, Twoimi ranami. Na szczêœcie uda³o Ci siê powstrzymaÌ od jêku, tak¿e wtedy, gdy przemywa³a Ci je, czyœci³a i banda¿owa³a. Przedtem jednak nasmarowa³a je jeszcze jak¹œ maœci¹, tak przyjemn¹ i koj¹c¹, ¿e a¿ odetchn¹³eœ z ulg¹...
- To juÂż, Mroczny. - zmarszczyÂła nosek i przyjrzaÂła siĂŞ krytycznie swemu dzieÂłu. I wtedy rozlegÂło siĂŞ pukanie do drzwi, rzekÂłbyÂś, Âże wrĂŞcz Âłomot...
- OtwieraĂŚ! - dobiegÂło Twoich uszu.

+2 PÂŻ!

Wskaza³a Ci tylko jak¹œ klapê w pod³odze, po czym oddali³a siê z kamienn¹ twarz¹, aby otworzyÌ drzwi.

(Craig. Ja nadal nie widzĂŞ tego linku u Ciebie w podpisie...)

A na górze skrzypnê³y otwierane drzwi, rozleg³y siê g³osy, z których zdo³a³eœ zrozumieÌ ledwie kilka s³ów, takich, jak "umiera" i "pogryziony", zaœ nastêpnie - ciê¿kie kroki, ciê¿kie, bo pewno nieœli tam kogoœ, i dŸwiêk, jakby u³o¿ono tego kogoœ na posadzce. Ten dŸwiêk zdawa³ siê byÌ tu¿ nad Tob¹... Po chwili kolejne kroki, i jeszcze jakieœ g³osy, te ciche, ledwie s³yszalne, tote¿ nic z nich nie zrozumia³eœ. Pozosta³o Ci tylko trwanie tu, w ukryciu... A wokó³ ciemnoœÌ. CiemnoœÌ i ch³ód.

(Zerknij no proszĂŞ na mojego poprzedniego posta.)

A na gĂłrze panowaÂła cisza. Do czasu, aÂż...
- Obawiam siĂŞ, Âże trzeba jÂą bĂŞdzie amputowaĂŚ. - A efekt z kolei byÂł natychmiastowy. ZaÂś przedstawiaÂł siĂŞ on ni to jako szloch, ni to jako jĂŞk rozpaczy:
- Bogowie! Dlaczego, dlaczego?! Có¿ on wam zrobi³, mój ma³y Wacuœ? Co, ach co on wam zrooobii³?! Aaaa! Nie... nie mogê... nie bêdê... na to... patrzeÌ! - G³os nale¿a³ prawdopodobnie do kobiety, ale z pewnoœci¹ nie do zielarki, tego by³eœ pewien. Zaraz ktoœ na górze zacz¹³ j¹ cicho uspokajaÌ, pewno ojciec owego Wacusia. Matka nadal nie chcia³a daÌ siê przekonaÌ... gdy wtem cia³o, le¿¹ce gdzieœ tam, nad Tob¹, kto wie, czy nie na samej klapie, cia³o, które mia³o przecie jeszcze swoj¹ duszê, wyda³o z siebie przeci¹g³y i dziki okrzyk bólu, który jakby wstrz¹sn¹ posadami chatki. ChoÌ wstrz¹sn¹³ to on nie tylko jej posadami, pewno te¿ i umys³ami rodziców owego nieszczêsnego ch³opaka, jednak có¿ Ciê to mog³o obchodziÌ? Ty siedzia³eœ skulony w ciemnoœciach i ch³odzie, za jedynych towarzyszy maj¹c tu szczury. O ile choÌ one w ogóle tu by³y...

Jedyne, co siê teraz toczy³o, to krew z ran tamtego na górze. Prosto na Ciebie kapa³y ciê¿kie, rdzawoczerwone krople, które po chwili przerodzi³y siê w ca³y ich strumieù... Tak, ju¿ przy tym pierwszym krzyku wiedzia³eœ, ¿e amputacja siê w³aœnie zaczê³a. ChoÌ nie by³a to zbyt przyjemna wiedza... Tymczasem ktoœ tam wrzasn¹³, i nie by³ to bynajmniej ów poddawany jak¿e bolesnemu rozcz³onkowaniu ch³opak (wzdrygn¹³eœ siê, wyobraziwszy sobie zielarkê, ca³¹ w posoce, œciskaj¹c¹ w rêce jak¹œ star¹, zardzewia³¹ pi³ê, i czyni¹c¹ sw¹ powinnoœÌ wobec niego...), po czym w poœpiechu opuœci³ pomieszczenie. Pewnie by³ to ojciec dzieciaka, bo matka wysz³a ju¿ wczeœniej. Ty nie mia³eœ gdzie, choÌ mimo, i¿ zbiera³o Ci siê na wymioty, na razie dzielnie siê od nich powstrzymywa³eœ...

Chc¹c, nie chc¹c, zwymiotowa³eœ. Na szczêœcie na górze nie by³o ju¿ chyba nikogo poza owym ch³opakiem i zielark¹, wiêc ma³o kto móg³ to wszystko us³yszeÌ... W ustach nadal czu³eœ smak ¿ó³ci, a na plecy mia³eœ ju¿ ca³e we krwi, gdy wtem ch³opak krzykn¹³ po raz ostatni, jêkn¹³ cicho i zamilk³. Zielarka zaklê³a ca³¹ wi¹zank¹ niezwykle brzydkich, choÌ te¿ i wymyœlnych przekleùstw, które przysta³y by bardziej do jakiegoœ karczemnego pijusa, niŸli do niej, i po chwili chyba wsta³a (o ile wczeœniej klêcza³a, ale raczej musia³a to robiÌ, skoro ch³opak le¿a³ na ziemi), bo us³ysza³eœ jakieœ kroki na posadzce, oddalaj¹ce siê od Ciebie, a kieruj¹ce siê zapewne w stronê drzwi. [...] Szloch i zawodzenie matki s³ysza³eœ a¿ tutaj, jednak jakoœ nie wyda³o Ci siê to niczym wa¿nym, bowiem na górze, mimo i¿ wszyscy ju¿ chyba st¹d wyszli, us³ysza³eœ... tak, coœ siê tam w³aœnie poruszy³o. Ale... jak to mo¿liwe? ChoÌ po tym, jak zobaczy³eœ tego kota, i to, jak trafia w niego piorun, nie by³o ju¿ niczego, co wydawa³o by Ci siê niemo¿liwe, nawet (a mo¿e zw³aszcza?) takie dziwne zmartwychwstania... A mo¿e to wszystko sen? Nie. To nie mo¿e byÌ sen. Przecie¿ nadal czujesz tej potworny ból w nogach, mo¿e nieco st³umiony, ale wci¹¿ istniej¹cy...

CoÂś siĂŞ tam przewaliÂło, raz, drugi, trzeci, po czym chyba wstaÂło i znowu upadÂło, tym razem zaniechawszy ponownego wstawania, i skupiwszy siĂŞ bardziej na tym, Âżeby doczoÂłgaĂŚ siĂŞ gdzieÂś... "Szur, szur, skrzyp, szur," - rozlegÂło siĂŞ na gĂłrze. MogÂłeÂś siĂŞ jedynie domyÂślaĂŚ, co to byÂło, i te domysÂły nie byÂły Ci zbyt miÂłe...

Tamto coœ chyba wysz³o na zewn¹trz... Zaraz te¿ rozleg³y siê pierwsze krzyki, jednak o ile te wczeœniejsze by³y co najwy¿ej lamentami bólu i rozpaczy, to te przedstawia³y siê raczej jako dziki, spazmatyczny wrzask strachu... Stwierdzi³eœ, ¿e jeœli masz tu dalej tak siedzieÌ i nas³uchiwaÌ, tamto coœ prêdzej czy póŸniej przyjdzie tu po Ciebie. A wtedy to ju¿ nikomu w okolicy nie bêdzie czy do p³aczów i rozpaczaù, czy do weso³oœci i œmiechu...

Wzi¹³eœ owo krzes³o, na którym jeszcze tak niedawno siedzia³eœ, i powêdrowa³eœ z nim ku wyjœciu, do którego prowadzi³y dziwne, lœni¹ce siê od posoki, i pod³u¿ne œlady. Dok³adnie tak, jakby coœ tamtêdy pe³z³o... Zaraz te¿ z reszt¹ zobaczy³eœ, co to by³o. Bowiem na zewn¹trz... na zewn¹trz by³o ju¿ praktycznie pusto. Zielarka, jak i rodzice ch³opaka uciekli. Rodzice ch³opaka. Ale nie tego, co tam zobaczy³eœ. Bowiem jak coœ, co wedle wszelkich praw tego nie najlepszego ze œwiatów powinno dawno ju¿ nie ¿yÌ, teraz jest tam, siedzi przyczajone, i zerka to tu, to tam, jakby wypatruj¹c ofiary? No w³aœnie, jak?

"Skurwiel" wyda³ z siebie jakiœ dziwny, skrzecz¹cy dŸwiêk, i powoli zawêdrowa³ w Twoj¹ stronê, wspomagaj¹c siê przy tym g³ównie ³okciami. Cokolwiek mu siê wczeœniej sta³o, by³o to w nogê, której teraz ju¿ nie mia³, przez co by³ zmuszony siê czo³gaÌ. I nie by³ te¿ bynajmniej przypalony, ale, jak Ci siê zdawa³o, jego oczy nie wygl¹da³y wcale najlepiej... Gdy znalaz³ siê ju¿ przy Tobie, machn¹³ tylko niezdarnie rêk¹, lecz Ty zdo³a³eœ tego w porê unikn¹Ì, odsuwaj¹c siê nieco. Zombie œmierdzia³o krwi¹ i uryn¹...

Waln¹³eœ go, choÌ mo¿e nie tak mocno, jak chcia³eœ, po czym od razu odeù odskoczy³eœ. Ten zaœ przysun¹³ siê jeszcze, choÌ niewiele, i zamachn¹³ siê ponownie sw¹ ³ap¹, to znaczy... W ka¿dym razie zabola³o, i to mocno, zaœ pazury doœÌ jeszcze przecie œwie¿ego nieboszczyka, który, na Twoje nieszczêœcie, zbytnio chyba o nie nie dba³ za ¿ycia, drasnê³y Ciê po nogach, choÌ przynajmniej lekko, i z dala od pozosta³ych Twych ran.

Otrzymujesz 1 punkt obraÂżeĂą!

Aktualny stan Âżycia: 2/6

Zamierzy³eœ siê, po czym potraktowa³eœ œcierwo krzes³em. Trup zosta³ odrzucony tak, ¿e wyr¿n¹³ swym ochydnym ³bem o œcianê. Nie zakoùczy³o to jednak egzystencji tego stwora, bowiem po kilku mgnieniach znów zacz¹³ siê poruszaÌ, chorobliwie przy tym sapi¹c i wymachuj¹c w Twoj¹ stronê kikutem nogi, z której wylewa³a siê na pod³ogê czarna struga krwi.

Krzes³o szczêknê³o, przybiwszy ch³opaka potwora tak, jak chcia³eœ. Krew trysnê³a wtedy ju¿ ca³ymi strumieniami, a nie tak, jak wczeœniej, ledwie sam¹ stru¿k¹. Krew... ludzka krew. Lecz czy to coœ, co w³aœnie zabi³eœ, mog³o byÌ w jakikolwiek sposób cz³owiekiem? Chyba tak, bo znowu rzyga³eœ. Do tego rany, te nowe, bola³y jeszcze gorzej od starych. Zda³eœ sobie jednak sprawê, ¿e oto chatka zielarki stoi przed Tob¹ otworem. Co szkodzi siê zaopatrzyÌ, skoro w³aœnie uratowa³eœ jej ¿ycie? To znaczy, uratowa³byœ, gdyby wczeœniej nie uciek³a, no ale przecie¿ musia³aby tu prêdzej czy póŸniej wróciÌ...

(Mamy ma³¹ zmianê w regulaminie: teraz min. 4 linijki na post ;)

A tego w³aœnie w chacie by³o pod dostatkiem, rzek³byœ, ¿e nie sposób tego wszystkiego unieœÌ. Na stole znalaz³eœ kilka s³oi z maœciami. Wzi¹³eœ te z dopiskiem "lecz¹ce". Banda¿e z kolei znalaz³eœ na jakiejœ pó³ce, tych te¿ tam trochê by³o. Zaœ co do samych zió³, to... wszelkie zio³a zwisa³y z powa³y, jednak nie by³eœ pewien, które mog¹ siê nadaÌ, a które nie... Krz¹ta³eœ siê tak wœród ca³ego tego krwi i szlamu, i kilka razy omal nie potkn¹³eœ siê o odciêt¹ nogê, le¿¹c¹ na ziemi, obok pokrytej zaschniêt¹ ju¿ posok¹ pi³y. I znów... chcia³eœ zwymiotowaÌ. Twoje szczêœcie, ¿e nie mia³eœ ju¿ czym...

Otrzymujesz:
- 3x s³ój z maœci¹ lecznicz¹
- 1x s³ój z maœci¹ koj¹c¹
- 2x bandaÂże

Za zwyciĂŞskÂą walkĂŞ z jednym z PrzywrĂłconych:
+5 PD!

(Taak. Jak zwykle pamiĂŞtaÂłem o wszystkim, tylko nie o pedekach xD.)

Szed³eœ tak i szed³eœ, a wokó³ mia³eœ jakieœ piek³o, które w niczym nie przypomina³o Ci tej wspania³ej i radosnej Dzielnicy Kupieckiej. Ju¿ nie... Zniszczenia by³y podobne jak w tej Biedoty, jednak wszêdzie by³o pe³no... no w³aœnie, czego? ¯ywych trupów? Kolejnych zwierz¹t (kto wie, a mo¿e i ludzi?), trafionych przez piorun, cudownie ocala³ych, i z ¿¹dz¹ mordu w oczach poluj¹cych na wszelk¹ istotê? W ka¿dym razie, ludzie z tym walczyli. Ludzie, i zbrojni. Chyba stra¿. Gorzej, ¿e stra¿ nawet w najgorszych dla siebie sytuacjach ma oko do intruzów...

Niestety, nie znalaz³eœ takowych, choÌ Twoje doœwiadczenie nekromanty doskonale Ci podpowiada³o, co zrobiÌ, gdybyœ znalaz³. By³y za to te ¿ywe, choÌ wszystkie zajête walk¹ z innymi. O tak, czêœÌ ludzi walczy³a. Jednak tylko czêœÌ. Bowiem gdy tylko zag³êbi³eœ siê w jedn¹ z owych bocznych uliczek, natychmiast rzuci³y ci siê w oczy skulone, dr¿¹ce ze strachu i z zimna - tak, panowa³ wtedy spory ch³odek - postaci, trudno rozró¿niÌ, ¿ebraków i mieszczan. Przecie¿ wielu z tych drugich do³¹czy do tych pierwszych, straciwszy ca³y swój maj¹tek po burzy...

[No ma siĂŞ rozumieĂŚ ;]

- Panie, zaprowadzĂŞ - rzekÂł usÂłuÂżnie obdartus, wybaÂłuszajÂąc przy tym oczy.
- Ale teraz bardzo niebezpiecznie, sztuka zÂłota siĂŞ naleÂży - rzekÂł chytrze zacierajÂąc rĂŞce.
Tymczasem minĂŞÂła CiĂŞ grupka istot w kapturach, gdzieÂś z okien wyglÂądaÂły obce twarze.
W oddali mignĂŞÂła grupka konnych, najpewniej wojskowych. Mimo tego, wÂśrĂłd mgÂły ten Âświat zdawaÂł siĂŞ byĂŚ wymarÂłym.

- Tak jest! - PowiedziaÂł z rozbawieniem po czym ruszyÂł szybkim tempem miĂŞdzy uliczki. ZauwaÂżyÂłeÂś, Âże jeden ze straÂży spoglÂąda na ciebie w skupieniu, mĂłwiÂąc coÂś do swego kolegi. Nie dobrze...

Tak wiêc, pod¹¿y³eœ za biedakiem maj¹c nadzieje, ¿e nie ok³ama³ ciê w kwestii kupca. Wtem us³ysza³eœ krzyki i kroki rozlegaj¹ce siê za tob¹. NajwyraŸniej stra¿e ciê zauwa¿y³y.

(nie...ale nie o to chodzi... :) )
Zanim zauwaÂżyÂłeÂś co kolwiek co pomogÂło by ci w ukryciu lub ucieczce, straÂżnicy juÂż cie dogonili. chciaÂłeÂś siĂŞ broniĂŚ, ale zauwaÂżyÂłeÂś nagle, Âże nie patrzÂą siĂŞ na ciebie tylko na Âżebraka.
- Hmmm...cholera...Âże teÂż akurat teraz musieli siĂŞ zorientowaĂŚ....mmmm...hahahahaha... - PowiedzaÂł Âżebrak zupeÂłnie innym gÂłosem. Po chwili zauwaÂżyÂłeÂś, Âże jego brÂązowe, krĂłtkie wÂłosy zesiwiaÂły, przestaÂł siĂŞ garbiĂŚ, paznokcie siĂŞ dziwnie wydÂłuÂżyÂły. Kiedy popatrzyÂł na ciebie, zobaczyÂłeÂś Âże jego oczy staÂły siĂŞ szare i...krwioÂżercze? Rysy siĂŞ wygÂładziÂły i posiadaÂł teraz dwa kÂły, nienaturalnie wielkie jak na czÂłowieka.
- ZabiÌ go!!!!! - Krzykn¹³ któryœ ze stra¿ników. - ZabiÌ wampira!!!
StraÂże rzuciÂły siĂŞ na wampira, ale on z niespotykanÂą szybkoÂściÂą skoczyÂł w gĂłrĂŞ, a po chwili z jego plecĂłw wyrosÂła para membramowych skrzydeÂł.
Zaraz po tym zanurkowaÂł w twojÂą stronĂŞ, zÂłapaÂł ciebie i uniĂłsÂł ciĂŞ w powietrze. Mimo przeraÂżenia, miaÂłeÂś dziwne uczucie, nie wiadomo dlaczego, Âże on ciĂŞ nie skrzywdzi.

- Zamknij siê do cholery! W³aœnie dupê ci ratuje...a nawet jeœli chcia³bym krew to nie mrocznego elfa! Wiêc siê zamknij albo cie puszcze. - Krzykn¹³.
Budynki nad tobÂą zaczĂŞÂły siĂŞ trochĂŞ zmieniaĂŚ, ale nie znacznie.

Wampir gwaÂłtownie zniÂża lot i lÂąduje koÂło jakiegoÂś bardzo dobrze ozdobionego budynku.
- No dobra posÂłuchaj mnie uwaÂżnie...zostaÂłem wypĂŞdzony z klanu wampirĂłw, wszyscy mnÂą poniÂżajÂą i nienawidzÂą, a w dodatku...klany chcÂą zaÂłatwiĂŚ wszystkich DrowĂłw w mieÂście. Dlatego daje ci propozycje. Chce udaĂŚ siĂŞ wraz z tobÂą gdzie kolwiek chcesz, przez jakiÂś czas do pĂłki nie znajdĂŞ... - ZawahaÂł siĂŞ. - ...czegoÂś. To jak? - PowiedziaÂł ze Âśmiertelna powagÂą z powrotem odmieniajÂąc wyglÂąd.