Age of Decay

- Witaj, khazadzie. Piękny dziś dzień, nieprawdaż? Ale, do rzeczy. Nie wyglądacie mi na kogoś, kto mógłby znać tajniki mej sztuki, bo wasze ręce bardziej chyba do topora przywykły, niźli sierpa czy łopaty. Sądzę więc, że lepszym dla ciebie wyborem byłby gotowy już wywar, z owych ziół uwarzony. Zapewnia on niemal natychmiastowy powrót do zdrowia, toteż ceni się go pośród wojaków, do których ty zapewne należysz... - kobieta zlustrowała cię uważnym wzrokiem.

- 15 sztuk złota. - najwyraźniej kobieta ceniła sobie swe bogate usługi...

(Postaraj się pisać w odpowiednim dla fantasy klimacie, który psujesz takimi wypowiedziami typu "ok". Widziałeś gdzieś kiedyś, żeby TAK grano na prawdziwych sesjach?)

- Nie wiem, co znaczyło to "ok", to po krasnoludzku? - spytała się zielarka, wręczając Ci fiolkę, po czym wyciągnęła swą smukłą rękę po zapłatę.

- Rozumiem... - odrzekła wbrew wszelkiemu rozumieniu i przyjęła z niejaką wdzięcznością zapłatę.

Płacisz 15 sztuk złota!

Otrzymujesz:
-Mikstura lecznicza (przywraca k4 punktów życia)

Otworzyła Ci zielarka, cała zaspana, w koszuli nocnej. Jęła przecierać sobie ręką oczy, aby móc Cię lepiej widzieć. I w pierwszej chwili, bo jakżeby inaczej, cofnęła się przerażona o kroków parę, później jednak ani chybi spostrzegła, żeś Ty ranny, i podeszła do Ciebie nieśmiało.
- Czy mogę mieć gwarancję, że nic mi nie zrobisz, Mroczny? - spytała Cię cichym, bezbarwnym głosem.

- Nie... nie wiem. - Zielarka jęknęła z żałością, zbladła okropnie, po czym wydusiła to z siebie wreszcie:
- Tak, opatrzę. Niestety, ale wedle zasad uzdrowicieli pomocy się nie odmawia, nawet takiemu... odmieńcowi, jak ty. - Skrzywiła się, i przepuściła Cię w drzwiach. - Tylko szybko, bo ktoś cię jeszcze tutaj zobaczy...

- Nie mów już nic, proszę. Siądź tylko i się nie ruszaj... - wskazała Ci krzesło, stojące obok stołu. Poza dwoma regałami, jedyne meble w tym pomieszczeniu, pachnącym tym niezwykłym, ziołowym zapachem...

- Potworem jest się nie tylko z wyglądu... - rzekła, po czym przyjrzała się dokładnie Twoim ranom. Teraz to widziałeś... całe uda podrapane, krwawiące, podobnie podbrzusze, i poniekąd też krocze. Wszędzie tylko te paskudne, czerwone ślady kocich pazurów...
- Kto... kto ci to zrobił? - pewnie nie mogła powstrzymać się od tego pytania, i powiedziała je, nim ugryzła się w język. Zaraz jednak potem zajęła się, nie czekając na odpowiedź, Twoimi ranami. Na szczęście udało Ci się powstrzymać od jęku, także wtedy, gdy przemywała Ci je, czyściła i bandażowała. Przedtem jednak nasmarowała je jeszcze jakąś maścią, tak przyjemną i kojącą, że aż odetchnąłeś z ulgą...
- To już, Mroczny. - zmarszczyła nosek i przyjrzała się krytycznie swemu dziełu. I wtedy rozległo się pukanie do drzwi, rzekłbyś, że wręcz łomot...
- Otwierać! - dobiegło Twoich uszu.

+2 PŻ!

Wskazała Ci tylko jakąś klapę w podłodze, po czym oddaliła się z kamienną twarzą, aby otworzyć drzwi.

(Craig. Ja nadal nie widzę tego linku u Ciebie w podpisie...)

A na górze skrzypnęły otwierane drzwi, rozległy się głosy, z których zdołałeś zrozumieć ledwie kilka słów, takich, jak "umiera" i "pogryziony", zaś następnie - ciężkie kroki, ciężkie, bo pewno nieśli tam kogoś, i dźwięk, jakby ułożono tego kogoś na posadzce. Ten dźwięk zdawał się być tuż nad Tobą... Po chwili kolejne kroki, i jeszcze jakieś głosy, te ciche, ledwie słyszalne, toteż nic z nich nie zrozumiałeś. Pozostało Ci tylko trwanie tu, w ukryciu... A wokół ciemność. Ciemność i chłód.

(Zerknij no proszę na mojego poprzedniego posta.)

A na górze panowała cisza. Do czasu, aż...
- Obawiam się, że trzeba ją będzie amputować. - A efekt z kolei był natychmiastowy. Zaś przedstawiał się on ni to jako szloch, ni to jako jęk rozpaczy:
- Bogowie! Dlaczego, dlaczego?! Cóż on wam zrobił, mój mały Wacuś? Co, ach co on wam zrooobiił?! Aaaa! Nie... nie mogę... nie będę... na to... patrzeć! - Głos należał prawdopodobnie do kobiety, ale z pewnością nie do zielarki, tego byłeś pewien. Zaraz ktoś na górze zaczął ją cicho uspokajać, pewno ojciec owego Wacusia. Matka nadal nie chciała dać się przekonać... gdy wtem ciało, leżące gdzieś tam, nad Tobą, kto wie, czy nie na samej klapie, ciało, które miało przecie jeszcze swoją duszę, wydało z siebie przeciągły i dziki okrzyk bólu, który jakby wstrząsną posadami chatki. Choć wstrząsnął to on nie tylko jej posadami, pewno też i umysłami rodziców owego nieszczęsnego chłopaka, jednak cóż Cię to mogło obchodzić? Ty siedziałeś skulony w ciemnościach i chłodzie, za jedynych towarzyszy mając tu szczury. O ile choć one w ogóle tu były...

Jedyne, co się teraz toczyło, to krew z ran tamtego na górze. Prosto na Ciebie kapały ciężkie, rdzawoczerwone krople, które po chwili przerodziły się w cały ich strumień... Tak, już przy tym pierwszym krzyku wiedziałeś, że amputacja się właśnie zaczęła. Choć nie była to zbyt przyjemna wiedza... Tymczasem ktoś tam wrzasnął, i nie był to bynajmniej ów poddawany jakże bolesnemu rozczłonkowaniu chłopak (wzdrygnąłeś się, wyobraziwszy sobie zielarkę, całą w posoce, ściskającą w ręce jakąś starą, zardzewiałą piłę, i czyniącą swą powinność wobec niego...), po czym w pośpiechu opuścił pomieszczenie. Pewnie był to ojciec dzieciaka, bo matka wyszła już wcześniej. Ty nie miałeś gdzie, choć mimo, iż zbierało Ci się na wymioty, na razie dzielnie się od nich powstrzymywałeś...

Chcąc, nie chcąc, zwymiotowałeś. Na szczęście na górze nie było już chyba nikogo poza owym chłopakiem i zielarką, więc mało kto mógł to wszystko usłyszeć... W ustach nadal czułeś smak żółci, a na plecy miałeś już całe we krwi, gdy wtem chłopak krzyknął po raz ostatni, jęknął cicho i zamilkł. Zielarka zaklęła całą wiązanką niezwykle brzydkich, choć też i wymyślnych przekleństw, które przystały by bardziej do jakiegoś karczemnego pijusa, niźli do niej, i po chwili chyba wstała (o ile wcześniej klęczała, ale raczej musiała to robić, skoro chłopak leżał na ziemi), bo usłyszałeś jakieś kroki na posadzce, oddalające się od Ciebie, a kierujące się zapewne w stronę drzwi. [...] Szloch i zawodzenie matki słyszałeś aż tutaj, jednak jakoś nie wydało Ci się to niczym ważnym, bowiem na górze, mimo iż wszyscy już chyba stąd wyszli, usłyszałeś... tak, coś się tam właśnie poruszyło. Ale... jak to możliwe? Choć po tym, jak zobaczyłeś tego kota, i to, jak trafia w niego piorun, nie było już niczego, co wydawało by Ci się niemożliwe, nawet (a może zwłaszcza?) takie dziwne zmartwychwstania... A może to wszystko sen? Nie. To nie może być sen. Przecież nadal czujesz tej potworny ból w nogach, może nieco stłumiony, ale wciąż istniejący...

Coś się tam przewaliło, raz, drugi, trzeci, po czym chyba wstało i znowu upadło, tym razem zaniechawszy ponownego wstawania, i skupiwszy się bardziej na tym, żeby doczołgać się gdzieś... "Szur, szur, skrzyp, szur," - rozległo się na górze. Mogłeś się jedynie domyślać, co to było, i te domysły nie były Ci zbyt miłe...

Tamto coś chyba wyszło na zewnątrz... Zaraz też rozległy się pierwsze krzyki, jednak o ile te wcześniejsze były co najwyżej lamentami bólu i rozpaczy, to te przedstawiały się raczej jako dziki, spazmatyczny wrzask strachu... Stwierdziłeś, że jeśli masz tu dalej tak siedzieć i nasłuchiwać, tamto coś prędzej czy później przyjdzie tu po Ciebie. A wtedy to już nikomu w okolicy nie będzie czy do płaczów i rozpaczań, czy do wesołości i śmiechu...

Wziąłeś owo krzesło, na którym jeszcze tak niedawno siedziałeś, i powędrowałeś z nim ku wyjściu, do którego prowadziły dziwne, lśniące się od posoki, i podłużne ślady. Dokładnie tak, jakby coś tamtędy pełzło... Zaraz też z resztą zobaczyłeś, co to było. Bowiem na zewnątrz... na zewnątrz było już praktycznie pusto. Zielarka, jak i rodzice chłopaka uciekli. Rodzice chłopaka. Ale nie tego, co tam zobaczyłeś. Bowiem jak coś, co wedle wszelkich praw tego nie najlepszego ze światów powinno dawno już nie żyć, teraz jest tam, siedzi przyczajone, i zerka to tu, to tam, jakby wypatrując ofiary? No właśnie, jak?

"Skurwiel" wydał z siebie jakiś dziwny, skrzeczący dźwięk, i powoli zawędrował w Twoją stronę, wspomagając się przy tym głównie łokciami. Cokolwiek mu się wcześniej stało, było to w nogę, której teraz już nie miał, przez co był zmuszony się czołgać. I nie był też bynajmniej przypalony, ale, jak Ci się zdawało, jego oczy nie wyglądały wcale najlepiej... Gdy znalazł się już przy Tobie, machnął tylko niezdarnie ręką, lecz Ty zdołałeś tego w porę uniknąć, odsuwając się nieco. Zombie śmierdziało krwią i uryną...

Walnąłeś go, choć może nie tak mocno, jak chciałeś, po czym od razu odeń odskoczyłeś. Ten zaś przysunął się jeszcze, choć niewiele, i zamachnął się ponownie swą łapą, to znaczy... W każdym razie zabolało, i to mocno, zaś pazury dość jeszcze przecie świeżego nieboszczyka, który, na Twoje nieszczęście, zbytnio chyba o nie nie dbał za życia, drasnęły Cię po nogach, choć przynajmniej lekko, i z dala od pozostałych Twych ran.

Otrzymujesz 1 punkt obrażeń!

Aktualny stan życia: 2/6

Zamierzyłeś się, po czym potraktowałeś ścierwo krzesłem. Trup został odrzucony tak, że wyrżnął swym ochydnym łbem o ścianę. Nie zakończyło to jednak egzystencji tego stwora, bowiem po kilku mgnieniach znów zaczął się poruszać, chorobliwie przy tym sapiąc i wymachując w Twoją stronę kikutem nogi, z której wylewała się na podłogę czarna struga krwi.

Krzesło szczęknęło, przybiwszy chłopaka potwora tak, jak chciałeś. Krew trysnęła wtedy już całymi strumieniami, a nie tak, jak wcześniej, ledwie samą strużką. Krew... ludzka krew. Lecz czy to coś, co właśnie zabiłeś, mogło być w jakikolwiek sposób człowiekiem? Chyba tak, bo znowu rzygałeś. Do tego rany, te nowe, bolały jeszcze gorzej od starych. Zdałeś sobie jednak sprawę, że oto chatka zielarki stoi przed Tobą otworem. Co szkodzi się zaopatrzyć, skoro właśnie uratowałeś jej życie? To znaczy, uratowałbyś, gdyby wcześniej nie uciekła, no ale przecież musiałaby tu prędzej czy później wrócić...

(Mamy małą zmianę w regulaminie: teraz min. 4 linijki na post ;)

A tego właśnie w chacie było pod dostatkiem, rzekłbyś, że nie sposób tego wszystkiego unieść. Na stole znalazłeś kilka słoi z maściami. Wziąłeś te z dopiskiem "leczące". Bandaże z kolei znalazłeś na jakiejś półce, tych też tam trochę było. Zaś co do samych ziół, to... wszelkie zioła zwisały z powały, jednak nie byłeś pewien, które mogą się nadać, a które nie... Krzątałeś się tak wśród całego tego krwi i szlamu, i kilka razy omal nie potknąłeś się o odciętą nogę, leżącą na ziemi, obok pokrytej zaschniętą już posoką piły. I znów... chciałeś zwymiotować. Twoje szczęście, że nie miałeś już czym...

Otrzymujesz:
- 3x słój z maścią leczniczą
- 1x słój z maścią kojącą
- 2x bandaże

Za zwycięską walkę z jednym z Przywróconych:
+5 PD!

(Taak. Jak zwykle pamiętałem o wszystkim, tylko nie o pedekach xD.)

Szedłeś tak i szedłeś, a wokół miałeś jakieś piekło, które w niczym nie przypominało Ci tej wspaniałej i radosnej Dzielnicy Kupieckiej. Już nie... Zniszczenia były podobne jak w tej Biedoty, jednak wszędzie było pełno... no właśnie, czego? Żywych trupów? Kolejnych zwierząt (kto wie, a może i ludzi?), trafionych przez piorun, cudownie ocalałych, i z żądzą mordu w oczach polujących na wszelką istotę? W każdym razie, ludzie z tym walczyli. Ludzie, i zbrojni. Chyba straż. Gorzej, że straż nawet w najgorszych dla siebie sytuacjach ma oko do intruzów...

Niestety, nie znalazłeś takowych, choć Twoje doświadczenie nekromanty doskonale Ci podpowiadało, co zrobić, gdybyś znalazł. Były za to te żywe, choć wszystkie zajęte walką z innymi. O tak, część ludzi walczyła. Jednak tylko część. Bowiem gdy tylko zagłębiłeś się w jedną z owych bocznych uliczek, natychmiast rzuciły ci się w oczy skulone, drżące ze strachu i z zimna - tak, panował wtedy spory chłodek - postaci, trudno rozróżnić, żebraków i mieszczan. Przecież wielu z tych drugich dołączy do tych pierwszych, straciwszy cały swój majątek po burzy...

[No ma się rozumieć ;]

- Panie, zaprowadzę - rzekł usłużnie obdartus, wybałuszając przy tym oczy.
- Ale teraz bardzo niebezpiecznie, sztuka złota się należy - rzekł chytrze zacierając ręce.
Tymczasem minęła Cię grupka istot w kapturach, gdzieś z okien wyglądały obce twarze.
W oddali mignęła grupka konnych, najpewniej wojskowych. Mimo tego, wśród mgły ten świat zdawał się być wymarłym.

- Tak jest! - Powiedział z rozbawieniem po czym ruszył szybkim tempem między uliczki. Zauważyłeś, że jeden ze straży spogląda na ciebie w skupieniu, mówiąc coś do swego kolegi. Nie dobrze...

Tak więc, podążyłeś za biedakiem mając nadzieje, że nie okłamał cię w kwestii kupca. Wtem usłyszałeś krzyki i kroki rozlegające się za tobą. Najwyraźniej straże cię zauważyły.

(nie...ale nie o to chodzi... :) )
Zanim zauważyłeś co kolwiek co pomogło by ci w ukryciu lub ucieczce, strażnicy już cie dogonili. chciałeś się bronić, ale zauważyłeś nagle, że nie patrzą się na ciebie tylko na żebraka.
- Hmmm...cholera...że też akurat teraz musieli się zorientować....mmmm...hahahahaha... - Powiedzał żebrak zupełnie innym głosem. Po chwili zauważyłeś, że jego brązowe, krótkie włosy zesiwiały, przestał się garbić, paznokcie się dziwnie wydłużyły. Kiedy popatrzył na ciebie, zobaczyłeś że jego oczy stały się szare i...krwiożercze? Rysy się wygładziły i posiadał teraz dwa kły, nienaturalnie wielkie jak na człowieka.
- Zabić go!!!!! - Krzyknął któryś ze strażników. - Zabić wampira!!!
Straże rzuciły się na wampira, ale on z niespotykaną szybkością skoczył w górę, a po chwili z jego pleców wyrosła para membramowych skrzydeł.
Zaraz po tym zanurkował w twoją stronę, złapał ciebie i uniósł cię w powietrze. Mimo przerażenia, miałeś dziwne uczucie, nie wiadomo dlaczego, że on cię nie skrzywdzi.

- Zamknij się do cholery! Właśnie dupę ci ratuje...a nawet jeśli chciałbym krew to nie mrocznego elfa! Więc się zamknij albo cie puszcze. - Krzyknął.
Budynki nad tobą zaczęły się trochę zmieniać, ale nie znacznie.

Wampir gwałtownie zniża lot i ląduje koło jakiegoś bardzo dobrze ozdobionego budynku.
- No dobra posłuchaj mnie uważnie...zostałem wypędzony z klanu wampirów, wszyscy mną poniżają i nienawidzą, a w dodatku...klany chcą załatwić wszystkich Drowów w mieście. Dlatego daje ci propozycje. Chce udać się wraz z tobą gdzie kolwiek chcesz, przez jakiś czas do póki nie znajdę... - Zawahał się. - ...czegoś. To jak? - Powiedział ze śmiertelna powagą z powrotem odmieniając wygląd.