Age of Decay

"Cholera, znów pada" myœla³em. "A pada pada, i dobrze" odpowiedzia³ mi Ghast. "Zaraz zaraz, panie Mroczny, co siê tam dzieje?" zapyta³. "To chyba... morderstwo!" pisn¹³ w ekstazie. Podszed³em bli¿ej, aby dok³adniej przyjrzeÌ siê ca³emu zdarzeniu.

//Wpis anulowany z powodu usuniĂŞcia konta tego uÂżytkownika. Podpisano: Dragenor

Srebrzanka nie potrafi³a odpowiedzieÌ sobie na pytanie, co w³aœciwie przygna³o j¹ w to miejsce. Obawia³a siê i¿ by³a to wina denerwuj¹cego przeœwiadczenia, ¿e nie powinna siê tu znaleŸÌ. Pewnym zdawa³ siê byÌ jedynie fakt, ¿e tkwi³a tu nieruchomo, z nieobecnym spojrzeniem, tylko z pozoru nieczu³ym na zaistnia³¹ sytuacjê. Tak naprawdê ju¿ od d³u¿szego czasu analizowa³a ów zajœcie, staraj¹c siê wy³apaÌ jak najwiêcej szczegó³ów zwi¹zanych z procedur¹ oglêdzin trupa. Mog³aby teraz siedzieÌ w ciep³ej karczmie, popijaj¹c grzane piwo, a zachcia³o jej siê szlajaÌ po ulicach biedoty, w poszukiwaniu tych cholernych "dreszczyków" emocji, które tak lubi³a. Opatulona jedynie w lekko znoszony p³aszcz z kapturem, przyjmowa³a na siebie kolejne krople deszczu, które niebo raczy³o im dziœ serwowaÌ a¿ w nadmiarze. Grzbietem d³oni odgarnê³a z czo³a mokre w³osy. Obserwowa³a.

Craig:

Przyjrza³eœ siê cia³u, i, choÌ by³eœ odeù w pewnym oddaleniu, ju¿ w pierwszej chwili dostrzeg³eœ wspomniane wczeœniej znaki, czy raczej je zidentyfikowa³eœ jako... coœ bardzo, bardzo znajomego, coœ, co na pewno wi¹¿e siê z Twoim kultem. Jeden chyba nawet zna³eœ: oznacza³ on krew, a by³a to kropla wody, jakby osadzona na koùcu jakiegoœ ciernia, tego do koùca nie wiedzia³eœ. Krew... to dziwne, ¿e ofiara by³a jakby ca³kiem jej pozbawiona. O tak... musia³eœ siê zbli¿yÌ, ¿eby to zobaczyÌ, ale wygl¹da³o na to, ¿e ca³kiem j¹ z niej wypompowano, zostawiaj¹c jedynie t¹ pust¹, zasuszon¹ skorupê, które niegdyœ by³a jej cia³em. Teraz w³aœnie przewracali j¹ na plecy, czyni¹c to, jakby by³a lekka niczym zjawa...

Srebrzanka:

Trupa po chwili przewrócono na plecy, i w³aœnie to, czy raczej lekkoœÌ, z jak¹ to uczyniono, pozwoli³a Ci stwierdziÌ, ¿e wypompowano z niego chyba ca³¹ jego krew, co tylko potwierdza³o jego bladoœÌ. Medyk zmarszczy³ brwi, czyni¹c tak zapewne na widok kolejnych symboli, jakie znajdowa³y siê na plecach ofiary, z których pewnie nic nie rozumia³. Us³ysza³eœ, jak powiedzia³ coœ do jakiegoœ postawnego zbrojnego, zapewne kapitana tej¿e zgrai stra¿ników, patroluj¹cej uwa¿nie ca³¹ okolicê. Coœ, co brzmia³o jak "To nie na moje si³y, zrozumienie tego. Tu trzeba prawdziwego kap³ana"...

Eluniar:

ZarĂłwno kobieta, jak i Mroczny (w niczym jednak nie przypominajÂący Âżadnego znanego Ci przedstawiciela tej rasy), przyglÂądali siĂŞ teraz uwaÂżnie ciaÂłu. Tymczasem runy, ktĂłre na nim siĂŞ znajdowaÂły, byÂły Ci caÂłkowicie nieznane, choĂŚ pewnie zwiÂązane z jakimÂś mrocznym kultem.

PoniewaÂż w miejscu tym nagromadziÂło siĂŞ chyba caÂłe skupisko wyraÂźnie wyczuwalnej przez niÂą, negatywnej aury, sprawiÂło to iÂż z poczÂątku nie zwrĂłciÂła uwagi na z wolna zbliÂżajÂącÂą siĂŞ w kierunku ciaÂła postaĂŚ mrocznego. KÂątem oka dostrzegÂła takÂże sylwetkĂŞ odzianego w mundur elfa. Obojgu przyglÂądaÂła siĂŞ przez moment, lecz po chwili na powrĂłt zwrĂłciÂła twarz w stronĂŞ miejsca zbrodni, czyniÂąc pierwsze, powolne kroki w tamtym kierunku.

Craig:

Uda³o Ci siê, podkrad³eœ siê do cia³a niemal niezauwa¿enie, w ka¿dym razie ¿aden ze stra¿ników nie zwróci³ na Ciebie wiêkszej uwagi. Jednak zaraz potem cia³o zosta³o przykryte bia³ym ca³unem, i wniesione na jakiœ wóz-trupiarkê, jaki wtoczy³ siê tu w miêdzyczasie. Dobrze, ¿e chocia¿ rozpozna³eœ wreszcie te runy. Tak, one musz¹ byÌ zwi¹zane z Mrocznym Kultem, pewnie z którymœ z demonów. Kto wie, co chcieli osi¹gn¹Ì ci, którzy to zrobili?

Srebrzanka:

PodeszÂłaÂś o parĂŞ stĂłp bliÂżej, jednak wtedy na ulicĂŞ wtoczyÂł siĂŞ jakiÂś wĂłz, zasÂłaniajÂąc Ci widok. DojrzaÂłaÂś tylko, jak ciaÂło zakryte zostaje biaÂłym caÂłunem, i wniesione na tÂą trupiarkĂŞ, bo pewnie taka byÂła jego rola, a lekarz uzgadnia coÂś z jego woÂźnicÂą, gestykulujÂąc przy tym wyraÂźnie. StraÂżnicy zaÂś krĂŞcili siĂŞ nerwowo w te i wewte, i wyraÂźnie siĂŞ tutaj nudzili. No ale panowie, toÂż to sÂłuÂżba nie druÂżba!

Eluniar:

StraÂżnik zauwaÂżyÂł CiĂŞ, niestety, i odgoniÂł smagniĂŞciem bata, chwilĂŞ przed tym, jak drogĂŞ zajechaÂł Ci jakiÂś rozklekotany wĂłzek, pewnie na trupy, do ktĂłrego wtaszczono okryte uprzednio caÂłunem ciaÂło kobiety, zaÂś lekarz uzgodniÂł coÂś z woÂźnicÂą, ktĂłry zaraz potem odjechaÂł, kierujÂąc siĂŞ wyraÂźnie w stronĂŞ Dzielnicy ÂŚwiÂątynnej. Pewnie do samej ÂŚwiÂątyni Hairisa, stwierdziÂłeÂś.

Shiala wÂłaÂśnie zdaÂła sobie sprawĂŞ, Âże ten caÂły incydent pomimo swojego iÂście negatywnego wydÂźwiĂŞku, wzbudziÂł w niej jakiegoÂś rodzaju niezdrowe zainteresowanie. ZapragnĂŞÂła dowiedzieĂŚ siĂŞ czegoÂś wiĂŞcej w tym temacie, przekonaĂŚ siĂŞ jakie stworzenie w tak bestialski sposĂłb pozbawiÂło swojÂą ofiarĂŞ caÂłych zapasĂłw krwi i czemu zaatakowaÂło, skoro reszta trupa zdawaÂła siĂŞ byĂŚ nienaruszona. To musiaÂł uczyniĂŚ czÂłowiek, choĂŚ z drugiej strony ciĂŞÂżko w takim wypadku przypisywaĂŚ zbrodniarzowi jakiekolwiek ludzkie cechy. ÂŚledziÂła oddalajÂący siĂŞ wĂłz ze zwÂłokami, jednoczeÂśnie podchodzÂąc w stronĂŞ stojÂącego nieopodal elfa.
- To ciaÂło, widziaÂłeÂś je z bliska. MiaÂło jakieÂś znaki, coÂś szczegĂłlnego przykuÂło Twoja uwagĂŞ? - zadaÂła Eluniarowi pytanie, nie silÂąc siĂŞ nawet na przedstawienie wÂłasnej osoby. - Te symbole na plecach, co one mogÂły znaczyĂŚ? - zadaÂła kolejne pytanie, starajÂąc siĂŞ jednoczeÂśnie zachowaĂŚ przy tym Âłagodny ton, choĂŚ gÂłos miaÂła nieco podenerwowany.

Ostatnio edytowany przez Shiala (2011-05-11 14:37:05)

Craig:

Schowa³eœ siê do niedu¿ej, acz daj¹cej du¿o cienia wnêki, na koùcu której dostrzeg³eœ jakieœ schodki, a póŸniej tak¿e i drzwi, pewnie gdzieœ na dó³, do piwnic. To dziwne, ale bi³a stamt¹d jakaœ ledwie wyczuwalna, ale jednak wyraŸnie z³a aura... Stra¿nicy nie zwrócili na Ciebie ¿adnej uwagi, bo patrzyli siê totalnie w inn¹ stronê. Tymczasem cia³o "odjecha³o" trupiark¹ w górê ulicy, mijaj¹c Ciê o w³os... Nie mog³eœ jednak stwierdziÌ, gdzie konkretnie zd¹¿a ten rozpadaj¹cy siê wózek, wiêc jedyne, co Ci pozosta³o, to albo rzuciÌ ca³¹ sprawê w cholerê, albo po prostu pod¹¿yÌ za nim.

Shiala:

... - odpowiedzia³ Ci elf w poœpiechu, po czym run¹³ w pogoù za wozem, który w³aœnie was mija³.

Eluniar:

Ruszy³eœ w poœpiechu za wozem, który podskakuj¹c na licznych wybojach i kilka razy niebezpiecznie skrzypi¹c wtoczy³ siê wreszcie na górê ulicy, po czym ostro skrêci³ w prawo. A¿ dziw bierze, jak on móg³ tak zapieprzaÌ, przeto w zaprzêgu mia³ tylko dwie wygl¹daj¹ce jak siedem nieszczêœÌ szkapy!

Nie bardzo spodoba³a jej siê perspektywa pogoni za wozem, ale có¿ zrobiÌ. CiekawoœÌ wziê³a górê i ju¿ po chwili Srebrzanka ruszy³a biegiem za oddalaj¹c¹ siê sylwetk¹ Eluniara. Z ca³ych si³ stara³a siê dotrzymaÌ mu tempa.

Craig:

Tak, teraz ju¿ wiedzia³eœ, ba, by³eœ tego nawet pewien! Wóz jecha³ w stronê Dzielnicy Œwi¹tynnej... Gorzej, ¿e owa dzielnica wziê³a sw¹ nazwê od stoj¹cej tam Œwi¹tyni Hairisa, a nie s¹dzi³eœ, ¿eby czeka³o Cie tam jakieœ mi³e powitanie. Po tym, co niedawno spotka³o Ciê w karczmie trudno by siê by³o dziwiÌ, gdybyœ zosta³, choÌ tu na przyk³ad, niezw³ocznie spalony na stosie jako jakiœ brudny demon, czy gorsza jeszcze szuja i kanalia. Wóz tymczasem toczy³ siê dalej, mijaj¹c zawszone i brudne ulice Dzielnicy Biedoty, które jê³y ju¿ powoli ustêpowaÌ tym o wiele lepszym i schludniejszym, jakie znaleŸÌ mo¿na by³o jedynie w Dzielnicy Kupców. Na razie pozosta³eœ niezauwa¿onym przez mijanych przechodniów, ale to siê mo¿e szybko zmieniÌ...

Eluniar:

Bia³ow³osa radzi³a sobie ca³kiem nieŸle, rzek³byœ, depta³a Ci po piêtach. Mija³eœ kolejne, ponure budy, z których okien wygl¹da³y na Was wychudzone twarze ich wiecznie smutnych mieszkaùców, dla których zbrodnia i morderstwo, które teraz wyda³o Wam siê czymœ niezwyk³ym, by³y chyba codziennoœci¹, by w koùcu dotrzeÌ za wozem do Dzielnicy Kupieckiej, której gwa³towny kontrast od razu da³ Ci siê odczuÌ. Te wszystkie zapachy, kolory, barwy, przepych, bogactwo, ci weseli, wiecznie pogodni ludzie, kr¹¿¹cy miêdzy kolejnymi straganami, przechadzaj¹cy siê dumnie spacernikiem w cieniu drzew, wolni od problemów, którymi ocieka³ ten "poprzedni œwiat"... W ka¿dym razie jeœli tamto by³o piek³em, to teraz musia³eœ byÌ ju¿ chyba w niebie. Wiêksza ró¿norodnoœÌ i w ogóle ten ca³y otaczaj¹cy Ciê teraz krajobraz oznacza³ jednak te¿ i wiêcej ludzi, na których trzeba bêdzie zacz¹Ì uwa¿aÌ, jak i to, ¿e wóz bêdzie jecha³ nieco wolniej, choÌ to akurat mo¿na by zaliczyÌ na plus, bo ju¿ stwierdzi³eœ, ¿e nie ma potrzeby do biegu.

Shiala:

Bieg³aœ za elfem, serce Ci ³omota³o w piersi, powietrze, miast s³u¿yÌ do oddychania, zdawa³o raz po raz wydzieraÌ Ci siê z p³uc, ale tak, bieg³aœ dalej, niezmordowanie, woko³o maj¹c ponury krajobraz Dzielnicy Biedoty. Ten jednak wkrótce potem zmieni³ siê, ustêpuj¹c miejsca bogatym fasadom, kolorowym kramom, jak i bujnym ogrodom, charakterystycznym dla Dzielnicy Kupieckiej, co sprawi³o równie¿, ¿e przyby³o ludzi na ulicach, i mimo i¿ ci omijali zwykle wóz szerokim ³ukiem, a matki, gdy tylko go ujrza³y, zas³ania³y oczêta swoim dziateczkom (zadziwiaj¹ce, ¿e w Dzielnicy Biedoty to codziennoœÌ...), ten musia³ nieco zwolniÌ, daj¹c Ci tym samym szansê do radykalnej zmiany tempa.

Srebrzanka zwolniÂła, widzÂąc, Âże nie ma juÂż potrzeby biec. ZrĂłwnaÂła swĂłj krok z krokiem elfa, oddychajÂąc przy tym ciĂŞÂżko i starajÂąc siĂŞ jednoczeÂśnie ustabilizowaĂŚ oddech. Ponownie odgarnĂŞÂła z twarzy mokre wÂłosy i rozejrzaÂła siĂŞ uwaÂżnie po okolicy. Wszystko wskazywaÂło na to, Âże wĂłz zmierza w stronĂŞ Dzielnicy ÂŚwiÂątynnej. Potem przeniosÂła wzrok na Eluniara, jak gdyby oczekujÂąc, Âże ten bĂŞdzie jej miaÂł coÂś do powiedzenia.

Wszyscy:

Nadal szliœcie - bo o biegu trudno by tu by³o mówiÌ - w milczeniu, obok siebie. Mijane domy, czy raczej coraz mniejsza ich iloœÌ, da³a Wam wyraŸnie do zrozumienia, ¿e jesteœcie ju¿ w Dzielnicy Œwi¹tynnej, w której wszak przewa¿aj¹ tereny zielone, cisza, i spokój, tak ró¿na od tego kolorowego zgie³ku, jaki panowa³ w Dzielnicy Kupieckiej. Poniek¹d odetchnêliœcie z ulg¹, bo zaczyna³a Was od tego powoli boleÌ g³owa. No ale có¿, taki ju¿ chyba urok tego miasta... Wóz tymczasem toczy³ siê powoli, toczy³ w kierunku powoli wyrastaj¹cego przed Wami niezwykle okaza³ego i dumnego budynku, przy którym sta³ pomnik, przedstawiaj¹cy potê¿ne oblicze Pana Œwiat³oœci, Hairisa, do którego owa œwi¹tynia nale¿a³a. WoŸnica zacz¹³ zwalniaÌ tempa, byliœcie ju¿ niemal u celu. Na spotkanie wysz³o mu kilku prostych kap³anów, otaczaj¹cych innego, wygl¹daj¹cego na jakiegoœ o wysokiej randze. Kto wie, czy nie samego "arcy"? "Stuk, stuk, stuk" zastuka³y jeszcze ko³a o bruk, i wóz siê zatrzyma³.

Ca³y czas trzyma³a siê gdzieœ za plecami Eluniara, po jego prawej stronie. Zdawa³a sobie sprawê, ¿e ten mroczny elf mo¿e posiadaÌ znacznie rozleglejsz¹ od nich wiedzê, przynajmniej w temacie znaków, jakie widnia³y na ciele ofiary. Ten fakt sprawi³, ¿e zaniecha³a jakichkolwiek uszczypliwych komentarzy i jedynie wpatrywa³a siê spojrzeniem intensywnie b³êkitnych têczówek w twarz Craiga, jak gdyby chc¹c siê upewniÌ co do jego zamiarów. Potem odwróci³a siê na piêcie i ruszy³a wolnym krokiem w stronê wozu, daj¹c jeszcze Eluniarowi znak, by poszed³ z ni¹. Nie odezwa³a siê.

Wszyscy:

Z³¹czeni s³owami i poniek¹d te¿ i czynami, rozeszliœcie siê, ka¿dy w swoj¹ stronê, choÌ na tyle blisko wozu, aby móc pods³uchaÌ tocz¹c¹ siê tam rozmowê. A wygl¹da³a ona mniej wiêcej tak:
- ... ¿e znaleŸli j¹ oko³o po³udnia, tak? W takim stanie, w jakim jest teraz? - rzek³ ten "g³ówny" kap³an, po czym zajrza³ pod p³achtê, aby przekonaÌ siê, w jaki to jest konkretnie ten stan, i zaraz te¿ cofn¹³ siê skrzywiony, po czym powiedzia³ coœ do towarzysz¹cych mu s³ug. Ci zaœ skinêli g³owami, i pobiegli po kogoœ lub coœ do œwi¹tyni. Kogoœ, jak siê wkrótce potem okaza³o, ale to ju¿ trochê inna historia (do której wrócimy co prawda zaraz), bowiem wtem kap³an wskaza³ na gêste krzaczory, w których ukry³ siê Craig, i rzek³ ku Waszej zgrozie:
- Zaraz... tam coÂś jest! CoÂś zÂłego! SprawdÂźcie to! - rzekÂł do sÂług, ktĂłrzy wrĂłcili tu juÂż w miĂŞdzyczasie tylko po to, by musieĂŚ wykonaĂŚ kolejne polecenie swego mistrza. Oni poszli w stronĂŞ Craiga, a Ăłw mistrz tymczasem rzekÂł coÂś do woÂźnicy, starszego, pomarszczonego jak Âśliwka mĂŞÂżczyzny:
- To jest brat Albert, kompetentny, by zabraĂŚ stÂąd to ciaÂło. - wskazaÂł na nowo przybyÂłego, wyglÂądajÂącego na otyÂłego mnicha z siwawym tupecikiem. - Ma on na rĂŞkach specjalne tatuaÂże, ktĂłre pozwolÂą mu go w ogĂłle dotykaĂŚ. ÂŚwiatÂły Panie, takiego Âładunku mrocznych mocy, jaki jest w nim zgromadzony, to od dawna Âżem w ogĂłle nie widziaÂł. A ostatnio to byÂło coÂś zwiÂązanego z demonami... Uch, nie bĂŞdĂŞ wam juÂż wiĂŞcej truÂł tym gÂłowy, panie...
- Regius ... - woÂźnica przedstawiÂł siĂŞ, jednak nie zdoÂłaliÂście dosÂłyszeĂŚ jego nazwiska...
- Ach, mi³o mi. Muszê jeszcze tylko spytaÌ o jedn¹, mo¿e dwie rzeczy, nim odjedziecie, bo "klientów" macie zapewne wielu, niechaj sam Hairis czuwa nad ich duszami. Wiêc czy ktoœ wczeœniej dotyka³ tego cia³a? Wyjawiê tylko tyle, ¿e mog¹ z tego wynikn¹Ì doœÌ... nieprzyjemne konsekwencje.
- Nie, nic mi o tym nie wiadomo. CiaÂła dotykano albo przy pomocy przedmiotu jakiego, albo poprzez materiaÂł, czy co...
- Dobrze. I jeszcze jedno, choÌ to ju¿ bêdzie ostatnie moje do was pytanie, bo widzê, ¿e siê spieszycie... - woŸnica skin¹³ niechêtnie g³ow¹ - Czy zdarzy³o siê wam kiedyœ coœ podobnego? To znaczy, czy pamiêtacie mo¿e jakieœ podobnie... splugawione... cia³a?
- Nie. - rzuciÂł tylko woÂźnica, choĂŚ Craig i Shiala doskonale wiedzieli, Âże kÂłamie, po prostu poznali to po nim w jednej chwili, moÂże po jego nieco nerwowych juÂż ruchach, moÂże po tonie gÂłosu woÂźnicy, ale wiedzieli to, jakby miaÂł wypisane na czole "kÂłamca", kapÂłan jednak chyba mu uwierzyÂł, bo nie zwrĂłciÂł na to wiĂŞkszej uwagi.
- Dobrze, mo¿ecie wiêc odejœÌ, to znaczy, odjechaÌ... - rzek³ "g³ówny" do woŸnicy, i odprawi³ go jednym ruchem d³oni, po czym zwróci³ siê ju¿ do brata Alberta, który zd¹¿y³ ju¿ wzi¹Ì cia³o w miêdzyczasie w swe iœcie niedŸwiedzie ³apska:
- Niestety... obawiam siĂŞ, Âże to jedna z naszych kapÂłanek. Nie pamiĂŞtam dokÂładnie, ktĂłra, ale jestem niemal pewien, Âże jÂą znaÂłem, zwÂłaszcza, Âże ma ten tatuaÂż... - wskazaÂł na miejsce, gdzie pod pÂłachtÂą zapewne kryÂła siĂŞ szyja ofiary, po czym obaj odeszli z ciaÂłem. Tymczasem pomocnicy byli juÂż przy tych krzakach, w ktĂłrych kryÂł siĂŞ Un Shalach...

(No, ja tu siĂŞ Âładnie rozpisaÂłem, druÂżyno, ale liczĂŞ na moÂże nie rĂłwnie jak to, ale jednak rozbudowane odpowiedzi ;)

Od razu jednak pozna³eœ, ¿e nie z nimi takie gierki... Miast cokolwiek odpowiadaÌ, chwycili mocniej swe laski, które dzier¿yli do tej pory, i to tak, ¿e a¿ pobiela³y im knykcie, i z kamiennymi twarzami ruszyli w Twoj¹ stronê. Teraz równie¿ mia³eœ dwie opcje, choÌ nieco, tak jakby, ró¿ne od poprzednich: biÌ siê, albo uciekaÌ. A tamci dwaj nie wygl¹dali na takich, z którymi ³atwo by Ci by³o wygraÌ, zw³aszcza, ¿e pewnie znaj¹ te¿ jak¹œ "dobr¹" magiê. No, i zawsze mog¹ te¿ zawo³aÌ po posi³ki, czego, na Twoje szczêœcie, jeszcze nie uczynili...

Tak. To nadal by³eœ Ty. Mimo, i¿ wyraŸnie zdawa³o Ci siê, jakbyœ nagle stan¹³ "gdzieœ obok", to nadal by³eœ Ty. Ju¿ Ty. Ale uda³o siê: stra¿nicy œwi¹tyni spogl¹dali teraz nigdzie indziej, a na Ciebie, i w ich wzroku widzia³eœ coœ, co jakby mówi³o, ¿e jednak Tobie, to znaczy... ¿e jednak uwierzyli w to, co do nich mówi³eœ. Mówi³eœ... albo mówi³. On. Mówi³. Spróbowa³eœ te¿, czy tam on spróbowa³, rzuciÌ to Wasze zaklêcie, i, o dziwo, uda³o siê! Stra¿nicy "z³apali siê" nagle za oczy, gdy gwa³towny rozb³ysk œwiat³a pozbawi³ ich wzroku, jeden siê równie¿ z lekka zatoczy³, po czym po prostu klapn¹³ na dupsko, machaj¹c przy tym bezradnie rêkami. Jego towarzysz z kolei wo³a³ pomocy, i mówi³ te¿ coœ o tym, ¿e to napad, i ¿e niechaj sp³on¹ heretycy i odstêpcy od wiary, ot co!

Przys³uchiwa³a siê rozmowie na tyle uwa¿nie, by wy³apaÌ ton g³osu, jakim woŸnica udzieli³ odpowiedzi na jedno z pytaù. "£¿e... " - przebieg³o jej przez myœl. "Trzeba bêdzie wyci¹gn¹Ì z niego... " - i w tym w³aœnie momencie swobodny przep³yw myœli zak³óci³ jej ha³as, tu¿ za plecami. Odwróci³a siê na piêcie, ale to wszystko dzia³o siê tak szybko. Dostrzeg³a pomocników zmierzaj¹cych w stronê mrocznego, a potem w uszach mia³a ju¿ tylko zmieniony, nienaturalny g³os swego towarzysza, Eluniara. Wy³apa³a na moment jego spojrzenie, ale chwila ta wystarczy³a jej by stwierdziÌ, ¿e nie ma ju¿ do czynienia z tym samym, opanowanym przedstawicielem elfiego rodu. Wtedy w³aœnie musia³a na moment zmru¿yÌ oczy, by nie siêgn¹³ ich rozb³ysk energii i nim doprowadzi³a swój stan umys³owy ze skraju szaleùstwa z powrotem na bezpieczny grunt, trochê czasu minê³o. Shiala zebra³a siê jednak w sobie i pospieszy³a w kierunku Eluniara, poci¹gaj¹c go lekko za rêkaw.
- Zabierajmy siê st¹d, szybko. - mruknê³a i biegiem puœci³a siê w kierunku Craiga, który najwyraŸniej mia³ w³aœnie zamiar poder¿n¹Ì gard³o jednemu z ludzi. Podesz³a go od ty³u i z³apa³a za nadgarstek, chc¹c udaremniÌ ów czyn.
- BĂŞdziesz miaÂł na to duÂżo czasu, gdy juÂż dowiemy siĂŞ czegoÂś wiĂŞcej na temat zbrodni. Martwy nam siĂŞ nie przydasz. Zaraz ich tu bĂŞdzie wiĂŞcej... WoÂźnica kÂłamaÂł, wiesz to prawda? Dowiedzmy siĂŞ dlaczego.- wycedziÂła przez zĂŞby, rozglÂądajÂąc siĂŞ uwaÂżnie, po czym nie czekajÂąc juÂż na reakcjĂŞ towarzyszy puÂściÂła siĂŞ biegiem prosto przed siebie. MiaÂła nadziejĂŞ, Âże mroczny i elf zdecydujÂą siĂŞ na to samo. BiegnÂąc rozglÂądaÂła siĂŞ za jakimÂś miejscem, gdzie mogÂłaby siĂŞ ukryĂŚ i przeczekaĂŚ ten zamĂŞt.

Wszyscy:

I zrobi³ siê teraz niez³y ba³agan: mimo, i¿ Craig chcia³ poder¿n¹Ì gard³o jednemu ze stra¿ników, to nijak mu siê to nie uda³o, gdy¿ raz, ¿e tamten zd¹¿y³ umkn¹Ì, choÌ nieœwiadomie, przed jego ciosem, a dwa, ¿e Shiala zd¹¿y³a z³apaÌ go w porê za nadgarstek, powstrzymuj¹c go tym samym od czynu, który móg³by póŸniej zes³aÌ naù doœÌ nieprzyjemne... konsekwencje. Drugi stra¿nik do³¹czy³ do pierwszego, obaj biegli teraz w stronê Œwi¹tyni, gonieni wœciek³ym spojrzeniem Mrocznego, jak i dzikimi krzykami Eluniara, który rozdar³ siê ju¿ teraz na dobre, po chwili jednak uspokoiwszy siê z tylko jemu znanych powodów... Shiala równie¿ bieg³a, choÌ w nieco innym kierunku, ni¿ tamci, w stronê parku, jak siê jej zdawa³o, i wyraŸnie oczekiwa³a, aby pozostali uczynili to samo.

(Craig - jest moÂżliwy TYLKO jeden atak na turĂŞ, niewaÂżne, czy przeciwnik jest oÂślepiony, czy nie.)

Zorientowa³a siê, ¿e kieruje swoje kroki w stronê parku. Nie przestawa³a biec, ca³y czas rozgl¹daj¹c siê za jak¹œ kryjówk¹. Nie chcia³a uciekaÌ zbyt daleko, bo mia³a jeszcze w zamiarze odnaleŸÌ woŸnicê i wyci¹gn¹Ì jakoœ z niego potrzebne informacje. Jednoczeœnie kryjówka powinna byÌ na tyle bezpieczna, by zapewniÌ jej os³onê w razie, gdyby tamtym zebra³o siê na dog³êbniejsze poszukiwania. Na moment odwróci³a twarz, by sprawdziÌ czy Eluniar i mroczny s¹ gdzieœ w pobli¿u.

Wszyscy:

W poszukiwaniu kryjówki przeszliœcie ju¿ ³adne parê przecznic, w koùcu napotykaj¹c jakieœ ponure miejsce. Na pierwszy rzut oka by³ to przytu³ek dla chorych i trêdowatych. No có¿. Chyba nie mieliœcie wyboru, choÌ krzyki chorych i cierpi¹cych, jakie stamt¹d dochodzi³y, oraz skrzypi¹ca niemi³osiernie, gdy tylko ktoœ ni¹ przeszed³, brama, nijak Was do tego nie zachêca³y. Ale zaraz... czy to nie ten ów wóz-trupiarka stoi tam, w podwórzu?

ZatrzymaÂła siĂŞ i zwrĂłciÂła twarz w jego stronĂŞ.
- Normalna? - powtĂłrzyÂła, unoszÂąc nieznacznie ku gĂłrze jednÂą z jasnych brwi.
- No tak, to typowe, zostawiaÌ kobietê sam¹ w sytuacji, gdy trzeba przebrn¹Ì przez przytu³ek pe³en chorych i trêdowatych. - mruknê³a, dmuchn¹wszy w kosmyk w³osów, który opad³ jej na nos.
- Ale masz racjĂŞ, Ciebie nie przyjĂŞliby tam z otwartymi rĂŞkami, chyba, Âże leÂżaÂłbyÂś na trupiarce, wtedy to co innego... - dodaÂła, bez cienia zÂłoÂśliwoÂści w gÂłosie.
- Zaczekaj tutaj... - zawaha³a siê, przygl¹daj¹c mu siê przez moment. Potem uœmiechnê³a siê k¹cikiem ust, o dziwo w doœÌ przyjazny sposób. Ruszy³a w stronê wozu, a nastêpnie skierowa³a kroki ku drzwiom przytu³ku.

Bieg³em d³ugo, szukaj¹c kryjówki. Kiedy odnaleŸliœmy przytu³ek, zacz¹³em s³uchaÌ rozmowy towarzyszy.
"Hmmm...raczej nie pomogĂŞ..." Nagle zauwaÂżyÂłem wĂłz...bardzo podobny do wozu-trupiarki.
"Ciekawe...warto by byÂło siĂŞ temu przyjrzeĂŚ...ale zostawiĂŞ to im..." Podczas gdy tamci podeszli do wozu, ja ukryÂłem siĂŞ na uboczy i rozglÂądaÂłem siĂŞ w celu sprawdzenia czy jest bezpiecznie.

Srebrzance po krótkiej chwili uda³o siê nieco uspokoiÌ nerwy i kot³uj¹ce siê w niej ju¿ od jakiegoœ czasu mieszane uczucia. Wziê³a jeden g³êbszy wdech i ruszy³a w stronê wozu, staraj¹c siê jednoczeœnie ju¿ teraz w miarê mo¿liwoœci przys³uchaÌ rozmowie, któr¹ prowadzi³y z woŸnic¹ ów siostry. Zastanawia³a siê przez moment jak w miarê korzystnie rozegraÌ tê farsê. Nic jednak nie przychodzi³o jej do g³owy, dlatego te¿ postanowi³a zdaÌ siê na ca³kowit¹ improwizacjê.
- Przepraszam... - zaczĂŞÂła ÂłamiÂącym siĂŞ gÂłosem, utkwiwszy wzrok w twarzy woÂźnicy.  - Kobieta, ktĂłrÂą dziÂś panie wiozÂłeÂś na wozie... muszĂŞ wiedzieĂŚ, gdzie zabrali ciaÂło i kto jej to uczyniÂł. - kontynuowaÂła, caÂły czas dbajÂąc o to, by jej gÂłos brzmiaÂł doœÌ wiarygodnie. - Moja siostra, moja biedna siostra... - zawahaÂła siĂŞ, gÂłoÂśno wciÂągajÂąc powietrze, spazmatycznym gestem przykÂładajÂąc dr¿¹ca dÂłoĂą do ust.
- Któ¿ móg³ jej to zrobiÌ. ZdradŸcie mi to dobry cz³owieku, nie zaznam spokoju, póki siê nie dowiem, kto moj¹ ukochan¹ siostrê skaza³ na taki okrutny los. Miejcie litoœÌ. - Ponownie zach³ysnê³a siê powietrzem, przymykaj¹c powieki. "Niez³¹ szopkê sprezentowa³aœ elfowi i mrocznemu, nie ma co..." - przemknê³o jej przez myœl. "A co tam, wa¿ne, ¿eby podzia³a³o..."

Rozgl¹daj¹c siê, mój wzrok zainteresowa³ teatr jaki odgrywa kobieta. "Hmmm...dobrze gra...urodzony aktor." Dopiero teraz móg³ siê spokojnie przyjrzeÌ kobiecie. Kobieca linia...fascynuj¹co ciekawy kolor w³osów. Jej lazurowo-b³êkitne oczy by³y naprawdê piêkne. Rysy kobiecie, posiada³y w sobie coœ...innego ni¿ spotka³ dotychczas u Driad i innych kobiet.
Kiedy tak, rozmyÂślaÂłem o o Srebrzance w mojej gÂłowie ponownie rozlegÂł siĂŞ gÂłos.
"Hmmm...niez³a. Chêtnie bym j¹ przelecia³...oj tak...z przyjemnoœci¹ bym zgw... - Nie dokoùczy³ zdania gdy¿ z ca³ej si³y wepchn¹³ go do najg³êbszych zakamarków podœwiadomoœci. "Zamilcz!!!! Nie licz na nic! Jesteœ mn¹ wiêc ja musia³bym to zrobiÌ, a nie zrobiê tego!!! " Jednak¿e nie mog³em ca³kowicie odepchn¹Ì od siebie œwiadomoœci przespania siê ze Srebrzank¹.
Szybko siê jednak ogarn¹³em i zacz¹³em znów rozgl¹daÌ siê po okolicy.

Ostatnio edytowany przez Eluniar (2011-05-25 13:23:23)