Age of Decay

PodszedÂłem do najbliÂższej budy i zapukaÂłem w drzwi czekajÂąc na odpowiedz.

-ChcĂŞ dowiedzieĂŚ siĂŞ czegoÂś o "Szczurach".
-A ty udzielisz mi informacji na ich temat.
powiedziaÂłem groÂźnym i zdecydowanym tonem.

Ostatnio edytowany przez Ezio (2011-03-26 15:49:18)

Poczu³em ¿¹dze krwi
jak ten pies œmia³ zamkn¹Ì mi drzwi przed nosem pomyœla³em
zabije go myÂślaÂłem tylko o tym o zabijaniu
z ca³ej si³y kopno³em w drzwi aby wejœÌ i wypatroszyÌ tego ³ahmania¿a .

Zacz¹³em siê rozgl¹daÌ za jakimœ cz³owiekiem musia³em kogoœ zabiÌ.

Zacz¹³em biec za nim czu³em jego zapach wiedzia³em jak to siê skoùczy krzycza³em
-StĂłj nic ci nie zrobiĂŞ !!
gdy to nie daÂło efektu
zacz¹³em siê dr¿eÌ
-urÂżnĂŞ ci Âłeb.

UspokoiÂłem siĂŞ choĂŚ wewnÂątrz chciaÂłem zabiĂŚ i rozglÂądaÂłem siĂŞ za nastĂŞpom ofiarÂą.

PodszedÂłem do jednej z nich bez gÂłoÂśnie nie zwrĂłciÂła na mnie uwagi.
wtedy wyciÂągn¹³em miecz staÂłem za niÂą  i machnoÂłem  mieczem w jej kark .

Cnoty to Ty jej nie zabra³eœ, bowiem ledwie siê wzi¹³eœ do "roboty", to jakichœ kilku niezbyt przyjaŸnie wygl¹daj¹cych, uzbrojonych po zêby ludzi w³aœnie ruszy³o w Twoj¹ stronê. S¹dz¹c po ich gêbach, to mog³yby byÌ nawet i szczury, ale te prawdziwe...

-Zapytam lepiej, czego TY tu szukasz. Bo, jak widzĂŞ, rozboju i krwawej rozrywki. Kim zaÂś jesteÂśmy? Nie sÂłyszaÂłeÂś ty, gÂłupcze, o Szczurach? Zaraz wiĂŞc opowiemy ci naszÂą historiĂŞ, choĂŚ musisz wiedzieĂŚ, Âże najlepiej nam to wychodzi przy uÂżyciu piĂŞÂści...-tamci dobyli jakiÂś prostych, drewnianych lag, idealnych, aby obiĂŚ komuÂś ryja, i poklepali siĂŞ po nich znaczÂąco, idÂąc w TwojÂą stronĂŞ. ByÂło ich czterech, i to dobrze uzbrojonych, mieli bowiem na sobie porzÂądne, skĂłrzane kurty, nabijane gdzieniegdzie stalowymi ĂŚwiekami, przez co stwierdziÂłeÂś, Âże opĂłr nie ma tutaj zbyt wiele sensu. PozostaÂła Ci wiĂŞc ucieczka, rozpaczliwa walka, albo po prostu rozmowa.

Za morderstwo i prĂłbĂŞ gwaÂłtu, co siĂŞ ceni w szerokich krĂŞgach Mrocznych:
+5 PunktĂłw DoÂświadczenia!

-To wiedz, Âże nas znalazÂłeÂś. No, czego chcesz?

-Co... co ty?-rzekÂł tamten, ktĂłry mĂłwiÂł juÂż wczeÂśniej, na widok tego, jak zapalasz pochodniĂŞ. ZajĂŞÂło Ci to trochĂŞ, w koĂącu jednak iskry, padajÂące na hubkĂŞ, skrzesaÂły na niej ogieĂą, umoÂżliwiajÂąc Ci tym samym podpalenie powyÂższej. Ta zapÂłonĂŞÂła Âżywym ogniem, oÂświetlajÂąc twarz TwojÂą i pozostaÂłych, choĂŚ w przypadku tych drugich, to przez to sam siĂŞ jeszcze dobitniej przekonaÂłeÂś, jak paskudnymi typami byĂŚ oni muszÂą...

Rozgl¹da³eœ siê chwilê za jakimœ go³êbiem, a¿ wreszcie dostrzeg³eœ jednego, siedz¹cego sobie przy spêkanym, œmierdz¹cym szczynami murze. Rzuci³eœ no¿em, trafiaj¹c nim ptaka w prawe skrzyd³o. Go³¹b wyda³ z siebie jakiœ dziwny, niewyartyku³owany wizg, bêd¹cy zapewne okrzykiem bólu, a Ty poczu³eœ, jak wzbiera w Tobie odwieczna nienawiœÌ do wszystkiego, co ¿ywe. Pragn¹³eœ krwi, wiêcej krwi! I mo¿e w³aœnie przez to nieszczêsne pragnienie nie zdo³a³eœ skupiÌ siê dostatecznie na swym zadaniu... Z zaklinania nici, a go³¹b podj¹³ próbê odlotu, w czym jednak wyraŸnie przeszkadza³o mu owe zranione skrzyd³o. W koùcu opad³ z piskiem na ziemiê, choÌ wci¹¿ jeszcze dycha³, i zaczeka³ tam na swój okrutny los... Tymczasem tamtych kilku typów, rozmawiaj¹cych z jakimœ dziwnym cz³owiekiem, od którego, ku Twojemu zaskoczeniu, bi³a niezwykle mocna, mroczna aura, o coœ siê z nim chyba k³óci³o. Us³ysza³eœ ledwie wyrywki z ich rozmowy, zdo³a³eœ jednak wy³apaÌ kilka pojedynczych s³ów, takich, jak "czego tu chcesz?", zdanie wypowiedziane przez jednego z tamtych, oraz œmia³¹ odpowiedŸ cz³owieka, brzmi¹ca nie inaczej, a "do³¹czyÌ do was". Da³o Ci to ogólny zarys rozmowy, szczególnie, ¿e przypomnia³eœ sobie, kto grasuje w tej okolicy. Przecie¿ to... Szczury! Ale chwila... Czy tamten nie by³ tym, który pomóg³ Ci w karczmie?!

WracajÂąc do mojej rozmowy ze szczurami
-tak chcê siê do was przy³¹czyÌ chce zabijaÌ pl¹drowaÌ i grabiÌ.
-wy jesteÂście w tym bardzo dobrzy i wyszkoleni macie doÂświadczenie ktĂłre jest mi potrzebne
ponadto mogĂŞ mieĂŚ kÂłopoty ze straÂżnikami.
moÂżecie poddaĂŚ mnie jakiejÂś prĂłbie a zobaczycie Âże siĂŞ nie zawiedziecie ktoÂś taki jak ja przyda siĂŞ wam .

-Jestem gotĂłw na wszystko
Tak jestem gotĂłw.
powiedziaÂłem bez namysÂłu.

Ezio:

-Skoro tak, to witaj w naszych szeregach. Od dzisiaj jesteœ Szczurem, zwyk³ym, ulicznym szczurem, a zarazem czêœci¹ stada, jednostk¹, która nie mo¿e istnieÌ bez reszty, podobnie jak i reszta, która nie mo¿e istnieÌ bez...-mê¿czyzna urwa³, wstrz¹œniêty jakimœ dziwnym spazmem. Ujrza³eœ, jak wytrzeszcza oczy z dzikiego bólu, jak omal nie pada na nogi, jak zaczyna wzywaÌ swoich bogów, którzy, co prawda, niewiele Ciê obchodzili, jak skomle niczym pies, jak b³aga o litoœÌ, jak wzywa swych rodzicieli, matkê, ojca, brata, ciotkê, ba, nawet kota wzywa³, widzia³eœ, jak wije siê w dzikich pl¹sach, wstrz¹sany kolejnymi falami bólu... Pozna³eœ, co to za kl¹twa, choÌ pojêcia nie mia³eœ, kto móg³ j¹ rzuciÌ... Jednak jedno by³o pewne: oto zaatakowano jednego z Twoich nowych braci. A jak mówi pewna prastara zasada - oko za oko, z¹b za z¹b. ¯ycie za ¿ycie. ŒmierÌ za œmieÌ. Pozostali dobyli broni, rozgl¹daj¹c siê woko³o, wypatruj¹c wroga, oraz wszelkich ataków, czy to z ziemi, czy to z powietrza, w którym teraz unosi³ siê smród palonego cia³a...
- PokaÂż siĂŞ, pomiocie! PokaÂż, a obÂłupimy ciĂŞ ze skĂłry!

Thorn:

Kl¹twa uwolni³a siê, ju¿ po chwili zbieraj¹c swe krwawe ¿niwo. Poczu³eœ cierpienie tamtej istoty, napawa³eœ siê nim, ba, ono by³o jak narkotyk! Dzikie wycie rozdar³o ciszê tego ponurego podwórza, poderwa³o pozosta³e go³êbie do lotu. Kamraci tamtego dobyli broni, rozgl¹daj¹c siê nerwowo woko³o.
- PokaÂż siĂŞ, pomiocie! PokaÂż, a obÂłupimy ciĂŞ ze skĂłry!-usÂłyszaÂłeÂś. Jednak czym byÂły sÂłowa przy tym, co wÂłaÂśnie czuÂłeÂś?

-8 PE!

(Uaktualnij KP!)

(I przeczytaj sobie opis Ezia, on powinien nieco bardziej zapoznaĂŚ CiĂŞ z sytuacjÂą, w jakiej siĂŞ znalazÂłeÂś, byÂł zresztÂą robiony w duÂżej mierze dla Was obu.)

Za wzorowe odgrywanie postaci:
+5 PunktĂłw DoÂświadczenia!

(I znĂłw... Uaktualnij KP ;p.)

ZrobiÂłeÂś jak chciaÂłeÂś, choĂŚ odpowiedziaÂła Ci cisza...

Wdrapa³eœ siê na jedn¹ z pobliskich bud, jednak dopiero tam przypomnia³eœ sobie o tym, ¿e przecie nie mo¿na rzuciÌ ³apania dusz na martw¹ ju¿ istotê. Trzeba to by³o zrobiÌ za ¿ycia... Tamci tymczasem nadal Ciê nie zauwa¿yli, mimo, i¿ krzyki ranionego kl¹tw¹ ucich³y, teraz on tylko jêcza³ coœ bezradnie, choÌ na swoj¹ niekorzyœÌ ujrza³eœ, jak pierwsze promienie s³oùca li¿¹ dachy budynków. Poczu³eœ, jak bezczelnie wdzieraj¹ siê w Twoje przyzwyczajone do ciemnoœci oczy, jak kalecz¹ Ci umys³. S³oùce... Tylko nie s³oùce...

powiedziaÂłem do mych nowych towarzyszy
- jestem nekromantÂą trzymajcie siĂŞ blisko mnie i hroĂącie mnie mogĂŞ uÂżyĂŚ na niego urok .

poszedÂłem w ich Âślady aby zabiĂŚ tamtego gnoja
zaczoÂłem przygotowywaĂŚ klÂątwe

zdziwiÂłem siĂŞ ale upuÂściÂłem pochodniĂŞ
i z mieczem pobieg³em zar¿n¹Ì mrocznego

Ezio:

Pochodnia upadÂła z sykiem na ziemiĂŞ, ty zaÂś ruszyÂłeÂś w stronĂŞ elfa. JuÂż drugi Szczur prĂłbowaÂł siĂŞ do niego dostaĂŚ...
- Zrób coœ! - rykn¹³ na Ciebie herszt, gdy Mroczny zacz¹³ odwrót z upatrzonej wczeœniej kryjówki...

(Pilnuj swojej energii. Masz jej teraz 34, a nie 50, jak mĂłwi Twoja karta postaci. Popraw, bo ja za Ciebie tego zrobiĂŞ.)

Thorn:

W chwili, gdy rêka pierwszego zbója pojawi³a siê nad krawêdzi¹ dachu, Ty rzuci³eœ no¿em, i co prêdzej zeskoczy³eœ z dachu, amortyzuj¹c upadek g³adkim przewrotem. Pozostali napastnicy natychmiast ruszyli za Tob¹... Wpad³eœ na jak¹œ w¹sk¹, pust¹ uliczkê, i na dziesiêÌ takich kolejnych, wci¹¿ jednak mia³eœ poœcig za plecami, dwóch zbójów, jak dostrzeg³eœ k¹tem oka. W koùcu dopad³eœ jakiegoœ w miarê zat³oczonego placu i natychmiast wmiesza³eœ siê w t³um. Na niewiele siê to jednak zda³o, bowiem tamci znali ju¿ chyba takie sztuczki, i zaraz te¿ wypatrzyli Ciê w t³umie...

(Jak wyÂżej. Energii masz ciÂągle maks, a powinno byĂŚ jej teraz 42, o ile pamiĂŞtam.)

(W koùcu napisa³bym chyba, gdyby mog³o to przynieœÌ jakikolwiek efekt...)

T³um œmierdzia³ potem i brudem, jednak Ty musia³eœ przedrzeÌ siê dalej. W koùcu przepcha³eœ siê na drugi koniec placu i tam w³aœnie przyklêkn¹³eœ, acz niestety prosto w b³ocko. No trudno. Wa¿ne, ¿e chyba zgubi³eœ ju¿ swój "ogon". Zaraz... Gdy tak udawa³eœ, ¿e zbierasz coœ z ziemi, wtem rzeczywiœcie dostrzeg³eœ coœ w tej ciemnej brei, w któr¹ ta siê zamieni³a. Coœ jakby... b³ysk z³ota?

(ChcieliÂście DruÂżynĂŞ PierÂścienia, to macie ;p.)

Poszed³eœ przed siebie, nikt Ciê nie zaczepia³, nikt nie zwraca³ na Ciebie uwagi. Sta³eœ siê czêœci¹ t³umu, jak chcia³eœ. Id¹c tak, oczyœci³eœ ow¹ b³yskotkê z b³ota, i jak siê wkrótce okaza³o, by³ to jakiœ dziwny, pulsuj¹cy energi¹ kryszta³ o b³êkitnej barwie, okuty z³otem, tak, abyœ móg³ go nosiÌ na palcu. Ot, jakiœ zwyk³y pierœcieù...

Otrzymujesz:
-Dziwny pierœcieù (pierœcieù z kryszta³em o b³êkitnej barwie, s³abo pulsuj¹cy energi¹)

SzedÂłeÂś powoli przed siebie. Twoimi jedynymi towarzyszami byli Wiatr i Mrok.
Kilka chwil, a monotonne widoki niespodzianie siĂŞ zmieniÂły.
Uliczka nagle lekko skrêci³a, a zza dachów wy³oni³ siê nieœpieszno, zaroœniêty zielskami placyk, poœrodku którego umieszczon¹ by³a zrujnowana kapliczka. Jeœli nie by³a poœwiêcona czemuœ z³emu, to najprawdopodobniej zosta³a splugawiona. Dooko³a niej bowiem wyrasta³o z ziemi kilka drewnianych pali. Znajdowa³eœ siê w³aœnie kilkanaœcie s¹¿ni od nich. Odleg³oœÌ ta wystarczy³a, by móc stwierdziÌ, ¿e coœ na owe pale ponabijane zosta³o...
Przyszed³ te¿ czas na decyzjê. Od placyku odchodzi³y trzy dró¿ki. Jedna w tym kierunku, w którym teraz siê porusza³eœ, a dwie nastêpne rozchodzi³y siê na przeciwne sobie boki.
Zorientowa³eœ siê, ¿e wszystkie te œcie¿ki prowadzi³y wg³¹b kompleksu, sk³adaj¹cego siê z ruder, nêdznych cha³up i baraków.

Ostatnio edytowany przez Rkendor (2011-05-04 16:01:39)

To, co z pocz¹tku wzi¹³eœ za kaplicê okaza³o siê byÌ... studzienn¹ szubienic¹. Otoczon¹ palami. Miejscem ludobójstwa. KaŸni. Czu³eœ z³o odeù bij¹ce, od razu zrodzi³o w Tobie jak¹œ dziwn¹ ¿¹dzê mordu. O tak... Gorzej, ¿e oprócz tego poczu³eœ jeszcze dziwne uk³ucie strachu, no i, oczywista, mdl¹cy, trupi odór, który zaraz przyprawi³ Ciê o obfite wymioty. Rzyga³eœ jak opêtany.... I tak, teraz wiedzia³eœ, od czego bi³a ta mroczna emanacja. Bowiem zarówno na owe pale nabitych, jak i wewn¹trz studni, na starych, zapleœnia³ych sznurach wisz¹cych, ujrza³eœ pobratymców swoich. Mrocznych. Braci w Twej wierze, ka¿dy zaszlachtowany jak prosiê. Ksiê¿yc odbija³ siê w ich martwych, niewidz¹cych, pokrytych trupim bielmem oczach, zaœ oplecione ciasno skór¹, powy³amywane ze stawów palce najbli¿szego z nich wskazywa³y trzy (tak teraz odleg³e...) odnogi, jakby mówi¹c: "Uciekaj, bracie, uciekaj, póki jeszcze mo¿esz! Uciekaj, bo tu znajdziesz tylko œmierÌ i cierpienie! Nie... to one znajd¹ wpierw ciebie!".

Wróci³eœ w okolice karczmy, w której ostatnio ju¿ nieco ucich³o, pewnie Twoi oprawcy, znu¿eni pijackim snem, znowu opadli bez³adnie gdzieœ, gdziekolwiek, a karczmarz, jak to karczmarz, w œrodku musia³ zostaÌ, z reszt¹ on i tak siê Ciebie ba³, wiêc nie powinien stanowiÌ wiêkszego zagro¿enia. Gorzej, ¿e nadal czu³eœ na plecach czyjœ wzrok. Uczucie to, tak nagl¹ce i nieprzyjemne, by³o kolejnym, które kaza³o Ci uciekaÌ... I có¿, tak te¿ zrobi³eœ, ledwo powstrzymuj¹c strach i nienawiœÌ, staraj¹c znaleŸÌ siê œrodek miêdzy nimi, taki, który pozwoli powstrzymaÌ Ci siê od dzia³ania, przynajmniej na razie, póki niesie ono ze sob¹ zbyt wielkie ryzyko. Odprowadzany martwym, choÌ tak¿e i nagl¹cym i nieprzyjemnym wzrokiem Twych braci wreszcie opuœci³eœ to miejsce. O tak, ich dusze pragn¹ tej zemsty, choÌ same widaÌ dokonaÌ jej nie mog¹. Z pewnoœci¹ potrzebuj¹ kogoœ, kto to zrobi w ich imieniu, ot, do takich wniosków doszed³eœ, oddalaj¹c siê od studni.

Szed³eœ ciemn¹, wymar³¹ ulic¹, wiod¹c¹ Ciê prosto ku bramie, wygl¹daj¹cej jak coœ w stylu ogromnej, wyszczerzonej w Twoj¹ stronê paszczy potwora, gotowej, by Ciê po¿reÌ. Pewnie prowadzi³a gdzieœ dalej, do bogatszej dzielnicy, a mo¿e wrêcz przeciwnie, do czegoœ jeszcze gorszego od tego, co przed chwil¹ ujrza³eœ. A¿ siê wzdrygn¹³eœ na sam¹ myœl... Tymczasem na niebie zaobserwowa³eœ pewne niezwyk³e dla Ciebie zjawisko, bowiem od jakiegoœ czasu poczê³o siê ono rozjaœniaÌ, ba, ju¿ niemal samo s³oùce z oddali wyjrza³o, gdy nagle, tak totalnie ni st¹d ni zow¹d zasnu³o siê czarnymi jak œmierÌ sama chmurami, ani chybi burzowymi. Poczu³eœ siln¹ emanacjê z³ych mocy, bij¹c¹ od tej burzy, choÌ ta jeszcze siê nie zaczê³a...

... A burza skupi³a siê jakby na Tobie, lun¹wszy deszczem na okolicê. Ba... nie doœÌ, ¿e deszczem, gêstym jak myœli samotnego wariata, to jeszcze b³yskawicami, rzek³byœ wrêcz, lunê³a. Jedna r¹bnê³a gdzieœ nieopodal, w czubek jakiejœ samotnej wie¿y, która zaraz zajê³a siê ogniem. Huk gromu niemal Ciê og³uszy³, sprawiaj¹c, ¿e a¿ przysiad³eœ z wra¿enia. Zaczê³o robiÌ siê nieprzyjemnie...

Dopad³eœ jakiegoœ ciemnego, zawszonego zau³ka, okrytego, na szczêœcie, jakimœ tam dachem, wokó³ szala³a burza, a okoliczne "burki" ujada³y i wy³y, jakby ich sto diab³ów goni³o. I a¿ podskoczy³eœ, gdy o nogi otar³o Ci siê coœ ciep³ego i miêkkiego, tak odmiennego od tej s³oty, od której zd¹¿y³eœ ju¿ ca³kiem przemóc, i od zimna, od którego siê telepa³eœ. Gdy zerkn¹³eœ w dó³, okaza³o siê, ¿e by³ to jakiœ bury i wynêdznia³y kot dachowiec, który wyda³ z siebie ciche "miaaau" na Twój widok. Para œlepi wpatrywa³a siê w Ciebie z ciemnoœci...

ZrobiÂłeÂś jak chciaÂłeÂś, jednak wprost odjĂŞÂło Ci mowĂŞ na widok, jak w kota... rzeczywiÂście trafia piorun. ZwierzĂŞ wrzasnĂŞÂło, podskoczyÂło, zakwiliÂło i zamarÂło, podobnie jak i Ty, ogÂłuszony tym hukiem, ktĂłry natychmiast potoczyÂł siĂŞ po okolicy. Jednak mimo iÂż wszystko, co do tej pory wiedziaÂłeÂś, wszelkie prawa logiki, Âżycia, i Âśmierci przeczyÂły caÂłkiem przeciw temu, to w chwili, gdy "puÂściÂło" je to potĂŞÂżne wyÂładowanie, nic mu siĂŞ nie staÂło, moÂże poza tym, Âże byÂł lekko przypalony, jakby wytarzaÂł siĂŞ w sadzy. I mimo tego, Âże byÂłeÂś oÂślepiony, zdoÂłaÂłeÂś dojrzeĂŚ w przerwach miĂŞdzy tymi biaÂłymi plamami, szafujÂącymi teraz non stop Twoje oczy, jak kot zbliÂża siĂŞ w TwojÂą stronĂŞ, jednak jego Âślepia nie sÂą juÂż tymi, ktĂłre widziaÂłeÂś przed chwilÂą, o nie... Teraz byÂły to Âślepia demona. I tak, bardzo Âśmiesznie - stwierdziÂłeÂś.

Otrzymujesz przypad³oœÌ: oœlepienie

"Kicia" nie pró¿nowa³a, i, widz¹c Twoj¹ biern¹ postawê, natychmiast zaatakowa³a swoimi ostrymi jak brzytwa pazurkami, tn¹c Ciê nader dotkliwie po nogach, pomimo noszonego na nich odzienia, które powinno przecie dawaÌ jako-tak¹ ochronê. Poczu³eœ ciep³¹ krew, sp³ywaj¹c¹ ciurkiem w dó³, po ³ydce... Gorzej, ¿e nie mog³eœ zareagowaÌ, z racji tego, ¿e nadal by³eœ oœlepiony przez piorun. Czu³eœ siê jak ociemnia³y, wrzucony do klatki z lwami...

Otrzymujesz 2 punkty obraÂżeĂą!

Aktualny stan Âżycia: 4/6

Zacz¹³eœ machaÌ no¿em jak opêtany i lataÌ w te i wewte, œledzony czujnym spojrzeniem kociego demona, bo inaczej tego nie mog³eœ ju¿ nazwaÌ, a w miêdzyczasie minê³o Ci oœlepienie. Kot jednak nijak siê Ciebie nie zl¹k³, ju¿ ruszaj¹c w kolejnej, dzikiej szar¿y, która, na Twoje szczêœcie, skoùczy³a siê jedynie kilkoma zadrapaniami. Bestia prychnê³a i odskoczy³a, oczekuj¹c riposty. W miêdzyczasie zajê³a siê oblizywaniem swych pazurków z Twej krwi.

Otrzymujesz 1 punkt obraÂżeĂą!

Aktualny stan Âżycia: 3/6

(Odpisz juÂż sobie to oÂślepienie.)

(Link do KP w podpisie byÂłby mile widziany ;)

Przyczai³eœ siê, i... zrobi³eœ jak chcia³eœ, choÌ mo¿e "nabiÌ" to by³oby za du¿o powiedziane, bowiem w zasadzie to ledwie go drasn¹³eœ, upuszczaj¹c jednak kocurowi trochê krwi, sam zaœ unikn¹³eœ jego ataku, odtr¹caj¹c go no¿em. Uff, by³o blisko...

Tak, jak siê tego spodziewa³eœ, kocur znowu zaatakowa³, jakby tylko tego nauczono go w jego "poprzednim ¿yciu". Chocia¿ kto wie, mo¿e ju¿ zupe³nie nie by³ takim, jakim go "pozna³eœ"? Ale do rzeczy, dosyÌ ju¿ tych kocich wywodów. To znaczy kocie wywody by³y, ale to po tym, jak bestiê kopn¹³eœ, co jednak zdarzy³o siê, w chronologicznej kolejnoœci wydarzeù, dopiero gdy kot zdo³a³ Ciê znów zadrapaÌ, do krwi, tak¿e po brzuchu, pozostawiaj¹c tu i ówdzie swój krwawy "podpis", wygl¹daj¹cy jak jakaœ upiorna parodia Zorro, co sta³o siê z kolei ju¿ po tym, jak dokona³eœ swego nieszczêsnego uniku, przeprowadzonego, niestety, nieco za wczeœnie, ¿eby móc okazaÌ siê skutecznym. Jednak w efekcie tej szarpaniny kot polecia³ na przeciwleg³¹ œcianê, odbi³ siê od niej jak futrzana pi³ka, jêkn¹³ przeci¹gle i znieruchomia³ na ziemi, dogorywaj¹c na niej jeszcze przez chwilê. Jednak wtedy, kiedy go uœmierci³eœ, rzek³byœ, przy jego ostatnim ju¿, kocim tchnieniu, zdawa³o Ci siê, ¿e znów spogl¹da na Ciebie swoimi zwyk³ymi, pob³yskuj¹cymi w ciemnoœciach œlepkami... Mo¿e wiêc tamto coœ, co go opanowa³o, teraz opuœci³o go wraz z ¿yciem? Sam czu³eœ siê niewiele lepiej. Nadal szumia³o Ci w uszach i krêci³o Ci siê w dodatku w g³owie, i to bynajmniej ju¿ nie od piorunów, które ostatnio ju¿ jakby ucich³y, a od up³ywu krwi, których coraz wiêcej ubywa³o z Twoich j¹trz¹cych siê ran, co chwilê przypominaj¹cych o sobie kolejnymi falami bólu. A¿ dziwy cz³eka bior¹, ¿e takie to to by³o ma³e, a tak Ciê cholerstwo porani³o...

Otrzymujesz 2 punkty obraÂżeĂą!

Aktualny stan Âżycia: 1/6

Otrzymujesz przypad³oœÌ: krwawienie

Krwawienie juÂż niemal caÂłkiem ustaÂło, na Twoje szczĂŞÂście, zatamowane przez pasy materiaÂłu, ktĂłrymi zabandaÂżowaÂłeÂś rany. Te zaÂś wnet zabarwiÂły siĂŞ na czerwono, jakby dajÂąc Ci do zrozumienia, Âże bez uzdrowiciela z tym wszystkim ani rusz. PodszedÂłeÂś do kota, prĂłbujÂąc pobraĂŚ zeĂą energiĂŞ, jak to czyniÂą nekromanci wraz ze ÂśmierciÂą jakiejÂś istoty, jednak niewiele jej tam byÂło, a w kaÂżdym razie nie tyle, Âżeby mĂłc tam cokolwiek pobieraĂŚ. KÂątem oka spostrzegÂłeÂś, Âże chmury znikajÂą, i to rĂłwnie szybko, jak siĂŞ pojawiÂły. ZupeÂłnie, jakby ta burza byÂła tylko zÂłudzeniem... Ale jak wiĂŞc wytÂłumaczyĂŚ te piekÂące jak od rozÂżarzonego Âżelaza rany?

(Dostaniesz, dostaniesz.)

Za pokonanie zÂłego cata-mulata:
+5 PD!

Otrzymujesz nowÂą rangĂŞ (krzepy):
-Syn Burzy (+1 przy testach krzepy)

(Nie widzĂŞ linku do KP w podpisie...)

Jednak nigdzie nie dostrzeg³eœ takowego, przypomnia³eœ sobie jednak, ¿e w Dzielnicy Kupieckiej by³ chyba jakiœ, czy raczej jakaœ, bo to zielarka. Kto wie, mo¿e ona zdecyduje siê Ci pomóc? Tymczasem Ty szed³eœ, rozmyœlaj¹c, ulicami Dzielnicy Biedoty, które je¿eli wczeœniej wygl¹da³y jak jakiœ jeden wielki burdel, to teraz do tego burdelu musia³a zajœÌ ca³a horda jakichœ nad wyraz rozbestwionych demonów, o czym dobitnie przypomnia³o Ci kilka napotkanych widoków, takich jak owa wie¿a, w któr¹ widzia³eœ, jak trafia piorun, teraz ju¿ dogasaj¹ca po burzy, oraz porozwalane po okolicy fragmenty p³otów i dachówek. To oczywiœcie nie koniec listy zniszczeù, jakie siê tu przytrafi³y w czasie burzy, lecz gdyby je wszystkie przedstawiÌ szczegó³owo, mo¿na by nad tym siedzieÌ ca³e dnie...

Krzywi¹c siê niemi³osiernie z bólu opuœci³eœ Dzielnicê Biedoty, której zatêch³e, wal¹ce siê budy dotychczas Ci towarzyszy³y, ust¹piwszy jednak ³adnym, schludnym kamienicom Dzielnicy Kupieckiej, no, choÌ ³adnych to mo¿e przed tym, jak czêœÌ z nich zosta³a pokiereszowana przez burzê. Paskudna sprawa... Do tego jeszcze Ci ludzie, ogarniêci panik¹ ludzie, krzycz¹cy coœ jakby: "Martwi! Martwi wstali z grobów! Teraz przyjd¹, aby zemœciÌ siê za nasze grzechy! ŒmieeerÌ!". ¯adnego ¿ywego trupa nie widzia³eœ jednak w pobli¿u...