Age of Decay

Podszedłem do najbliższej budy i zapukałem w drzwi czekając na odpowiedz.

-Chcę dowiedzieć się czegoś o "Szczurach".
-A ty udzielisz mi informacji na ich temat.
powiedziałem groźnym i zdecydowanym tonem.

Ostatnio edytowany przez Ezio (2011-03-26 15:49:18)

Poczułem żądze krwi
jak ten pies śmiał zamknąć mi drzwi przed nosem pomyślałem
zabije go myślałem tylko o tym o zabijaniu
z całej siły kopnołem w drzwi aby wejść i wypatroszyć tego łahmaniaża .

Zacząłem się rozglądać za jakimś człowiekiem musiałem kogoś zabić.

Zacząłem biec za nim czułem jego zapach wiedziałem jak to się skończy krzyczałem
-Stój nic ci nie zrobię !!
gdy to nie dało efektu
zacząłem się drżeć
-urżnę ci łeb.

Uspokoiłem się choć wewnątrz chciałem zabić i rozglądałem się za następom ofiarą.

Podszedłem do jednej z nich bez głośnie nie zwróciła na mnie uwagi.
wtedy wyciągnąłem miecz stałem za nią  i machnołem  mieczem w jej kark .

Cnoty to Ty jej nie zabrałeś, bowiem ledwie się wziąłeś do "roboty", to jakichś kilku niezbyt przyjaźnie wyglądających, uzbrojonych po zęby ludzi właśnie ruszyło w Twoją stronę. Sądząc po ich gębach, to mogłyby być nawet i szczury, ale te prawdziwe...

-Zapytam lepiej, czego TY tu szukasz. Bo, jak widzę, rozboju i krwawej rozrywki. Kim zaś jesteśmy? Nie słyszałeś ty, głupcze, o Szczurach? Zaraz więc opowiemy ci naszą historię, choć musisz wiedzieć, że najlepiej nam to wychodzi przy użyciu pięści...-tamci dobyli jakiś prostych, drewnianych lag, idealnych, aby obić komuś ryja, i poklepali się po nich znacząco, idąc w Twoją stronę. Było ich czterech, i to dobrze uzbrojonych, mieli bowiem na sobie porządne, skórzane kurty, nabijane gdzieniegdzie stalowymi ćwiekami, przez co stwierdziłeś, że opór nie ma tutaj zbyt wiele sensu. Pozostała Ci więc ucieczka, rozpaczliwa walka, albo po prostu rozmowa.

Za morderstwo i próbę gwałtu, co się ceni w szerokich kręgach Mrocznych:
+5 Punktów Doświadczenia!

-To wiedz, że nas znalazłeś. No, czego chcesz?

-Co... co ty?-rzekł tamten, który mówił już wcześniej, na widok tego, jak zapalasz pochodnię. Zajęło Ci to trochę, w końcu jednak iskry, padające na hubkę, skrzesały na niej ogień, umożliwiając Ci tym samym podpalenie powyższej. Ta zapłonęła żywym ogniem, oświetlając twarz Twoją i pozostałych, choć w przypadku tych drugich, to przez to sam się jeszcze dobitniej przekonałeś, jak paskudnymi typami być oni muszą...

Rozglądałeś się chwilę za jakimś gołębiem, aż wreszcie dostrzegłeś jednego, siedzącego sobie przy spękanym, śmierdzącym szczynami murze. Rzuciłeś nożem, trafiając nim ptaka w prawe skrzydło. Gołąb wydał z siebie jakiś dziwny, niewyartykułowany wizg, będący zapewne okrzykiem bólu, a Ty poczułeś, jak wzbiera w Tobie odwieczna nienawiść do wszystkiego, co żywe. Pragnąłeś krwi, więcej krwi! I może właśnie przez to nieszczęsne pragnienie nie zdołałeś skupić się dostatecznie na swym zadaniu... Z zaklinania nici, a gołąb podjął próbę odlotu, w czym jednak wyraźnie przeszkadzało mu owe zranione skrzydło. W końcu opadł z piskiem na ziemię, choć wciąż jeszcze dychał, i zaczekał tam na swój okrutny los... Tymczasem tamtych kilku typów, rozmawiających z jakimś dziwnym człowiekiem, od którego, ku Twojemu zaskoczeniu, biła niezwykle mocna, mroczna aura, o coś się z nim chyba kłóciło. Usłyszałeś ledwie wyrywki z ich rozmowy, zdołałeś jednak wyłapać kilka pojedynczych słów, takich, jak "czego tu chcesz?", zdanie wypowiedziane przez jednego z tamtych, oraz śmiałą odpowiedź człowieka, brzmiąca nie inaczej, a "dołączyć do was". Dało Ci to ogólny zarys rozmowy, szczególnie, że przypomniałeś sobie, kto grasuje w tej okolicy. Przecież to... Szczury! Ale chwila... Czy tamten nie był tym, który pomógł Ci w karczmie?!

Wracając do mojej rozmowy ze szczurami
-tak chcę się do was przyłączyć chce zabijać plądrować i grabić.
-wy jesteście w tym bardzo dobrzy i wyszkoleni macie doświadczenie które jest mi potrzebne
ponadto mogę mieć kłopoty ze strażnikami.
możecie poddać mnie jakiejś próbie a zobaczycie że się nie zawiedziecie ktoś taki jak ja przyda się wam .

-Jestem gotów na wszystko
Tak jestem gotów.
powiedziałem bez namysłu.

Ezio:

-Skoro tak, to witaj w naszych szeregach. Od dzisiaj jesteś Szczurem, zwykłym, ulicznym szczurem, a zarazem częścią stada, jednostką, która nie może istnieć bez reszty, podobnie jak i reszta, która nie może istnieć bez...-mężczyzna urwał, wstrząśnięty jakimś dziwnym spazmem. Ujrzałeś, jak wytrzeszcza oczy z dzikiego bólu, jak omal nie pada na nogi, jak zaczyna wzywać swoich bogów, którzy, co prawda, niewiele Cię obchodzili, jak skomle niczym pies, jak błaga o litość, jak wzywa swych rodzicieli, matkę, ojca, brata, ciotkę, ba, nawet kota wzywał, widziałeś, jak wije się w dzikich pląsach, wstrząsany kolejnymi falami bólu... Poznałeś, co to za klątwa, choć pojęcia nie miałeś, kto mógł ją rzucić... Jednak jedno było pewne: oto zaatakowano jednego z Twoich nowych braci. A jak mówi pewna prastara zasada - oko za oko, ząb za ząb. Życie za życie. Śmierć za śmieć. Pozostali dobyli broni, rozglądając się wokoło, wypatrując wroga, oraz wszelkich ataków, czy to z ziemi, czy to z powietrza, w którym teraz unosił się smród palonego ciała...
- Pokaż się, pomiocie! Pokaż, a obłupimy cię ze skóry!

Thorn:

Klątwa uwolniła się, już po chwili zbierając swe krwawe żniwo. Poczułeś cierpienie tamtej istoty, napawałeś się nim, ba, ono było jak narkotyk! Dzikie wycie rozdarło ciszę tego ponurego podwórza, poderwało pozostałe gołębie do lotu. Kamraci tamtego dobyli broni, rozglądając się nerwowo wokoło.
- Pokaż się, pomiocie! Pokaż, a obłupimy cię ze skóry!-usłyszałeś. Jednak czym były słowa przy tym, co właśnie czułeś?

-8 PE!

(Uaktualnij KP!)

(I przeczytaj sobie opis Ezia, on powinien nieco bardziej zapoznać Cię z sytuacją, w jakiej się znalazłeś, był zresztą robiony w dużej mierze dla Was obu.)

Za wzorowe odgrywanie postaci:
+5 Punktów Doświadczenia!

(I znów... Uaktualnij KP ;p.)

Zrobiłeś jak chciałeś, choć odpowiedziała Ci cisza...

Wdrapałeś się na jedną z pobliskich bud, jednak dopiero tam przypomniałeś sobie o tym, że przecie nie można rzucić łapania dusz na martwą już istotę. Trzeba to było zrobić za życia... Tamci tymczasem nadal Cię nie zauważyli, mimo, iż krzyki ranionego klątwą ucichły, teraz on tylko jęczał coś bezradnie, choć na swoją niekorzyść ujrzałeś, jak pierwsze promienie słońca liżą dachy budynków. Poczułeś, jak bezczelnie wdzierają się w Twoje przyzwyczajone do ciemności oczy, jak kaleczą Ci umysł. Słońce... Tylko nie słońce...

powiedziałem do mych nowych towarzyszy
- jestem nekromantą trzymajcie się blisko mnie i hrońcie mnie mogę użyć na niego urok .

poszedłem w ich ślady aby zabić tamtego gnoja
zaczołem przygotowywać klątwe

zdziwiłem się ale upuściłem pochodnię
i z mieczem pobiegłem zarżnąć mrocznego

Ezio:

Pochodnia upadła z sykiem na ziemię, ty zaś ruszyłeś w stronę elfa. Już drugi Szczur próbował się do niego dostać...
- Zrób coś! - ryknął na Ciebie herszt, gdy Mroczny zaczął odwrót z upatrzonej wcześniej kryjówki...

(Pilnuj swojej energii. Masz jej teraz 34, a nie 50, jak mówi Twoja karta postaci. Popraw, bo ja za Ciebie tego zrobię.)

Thorn:

W chwili, gdy ręka pierwszego zbója pojawiła się nad krawędzią dachu, Ty rzuciłeś nożem, i co prędzej zeskoczyłeś z dachu, amortyzując upadek gładkim przewrotem. Pozostali napastnicy natychmiast ruszyli za Tobą... Wpadłeś na jakąś wąską, pustą uliczkę, i na dziesięć takich kolejnych, wciąż jednak miałeś pościg za plecami, dwóch zbójów, jak dostrzegłeś kątem oka. W końcu dopadłeś jakiegoś w miarę zatłoczonego placu i natychmiast wmieszałeś się w tłum. Na niewiele się to jednak zdało, bowiem tamci znali już chyba takie sztuczki, i zaraz też wypatrzyli Cię w tłumie...

(Jak wyżej. Energii masz ciągle maks, a powinno być jej teraz 42, o ile pamiętam.)

(W końcu napisałbym chyba, gdyby mogło to przynieść jakikolwiek efekt...)

Tłum śmierdział potem i brudem, jednak Ty musiałeś przedrzeć się dalej. W końcu przepchałeś się na drugi koniec placu i tam właśnie przyklęknąłeś, acz niestety prosto w błocko. No trudno. Ważne, że chyba zgubiłeś już swój "ogon". Zaraz... Gdy tak udawałeś, że zbierasz coś z ziemi, wtem rzeczywiście dostrzegłeś coś w tej ciemnej brei, w którą ta się zamieniła. Coś jakby... błysk złota?

(Chcieliście Drużynę Pierścienia, to macie ;p.)

Poszedłeś przed siebie, nikt Cię nie zaczepiał, nikt nie zwracał na Ciebie uwagi. Stałeś się częścią tłumu, jak chciałeś. Idąc tak, oczyściłeś ową błyskotkę z błota, i jak się wkrótce okazało, był to jakiś dziwny, pulsujący energią kryształ o błękitnej barwie, okuty złotem, tak, abyś mógł go nosić na palcu. Ot, jakiś zwykły pierścień...

Otrzymujesz:
-Dziwny pierścień (pierścień z kryształem o błękitnej barwie, słabo pulsujący energią)

Szedłeś powoli przed siebie. Twoimi jedynymi towarzyszami byli Wiatr i Mrok.
Kilka chwil, a monotonne widoki niespodzianie się zmieniły.
Uliczka nagle lekko skręciła, a zza dachów wyłonił się nieśpieszno, zarośnięty zielskami placyk, pośrodku którego umieszczoną była zrujnowana kapliczka. Jeśli nie była poświęcona czemuś złemu, to najprawdopodobniej została splugawiona. Dookoła niej bowiem wyrastało z ziemi kilka drewnianych pali. Znajdowałeś się właśnie kilkanaście sążni od nich. Odległość ta wystarczyła, by móc stwierdzić, że coś na owe pale ponabijane zostało...
Przyszedł też czas na decyzję. Od placyku odchodziły trzy dróżki. Jedna w tym kierunku, w którym teraz się poruszałeś, a dwie następne rozchodziły się na przeciwne sobie boki.
Zorientowałeś się, że wszystkie te ścieżki prowadziły wgłąb kompleksu, składającego się z ruder, nędznych chałup i baraków.

Ostatnio edytowany przez Rkendor (2011-05-04 16:01:39)

To, co z początku wziąłeś za kaplicę okazało się być... studzienną szubienicą. Otoczoną palami. Miejscem ludobójstwa. Kaźni. Czułeś zło odeń bijące, od razu zrodziło w Tobie jakąś dziwną żądzę mordu. O tak... Gorzej, że oprócz tego poczułeś jeszcze dziwne ukłucie strachu, no i, oczywista, mdlący, trupi odór, który zaraz przyprawił Cię o obfite wymioty. Rzygałeś jak opętany.... I tak, teraz wiedziałeś, od czego biła ta mroczna emanacja. Bowiem zarówno na owe pale nabitych, jak i wewnątrz studni, na starych, zapleśniałych sznurach wiszących, ujrzałeś pobratymców swoich. Mrocznych. Braci w Twej wierze, każdy zaszlachtowany jak prosię. Księżyc odbijał się w ich martwych, niewidzących, pokrytych trupim bielmem oczach, zaś oplecione ciasno skórą, powyłamywane ze stawów palce najbliższego z nich wskazywały trzy (tak teraz odległe...) odnogi, jakby mówiąc: "Uciekaj, bracie, uciekaj, póki jeszcze możesz! Uciekaj, bo tu znajdziesz tylko śmierć i cierpienie! Nie... to one znajdą wpierw ciebie!".

Wróciłeś w okolice karczmy, w której ostatnio już nieco ucichło, pewnie Twoi oprawcy, znużeni pijackim snem, znowu opadli bezładnie gdzieś, gdziekolwiek, a karczmarz, jak to karczmarz, w środku musiał zostać, z resztą on i tak się Ciebie bał, więc nie powinien stanowić większego zagrożenia. Gorzej, że nadal czułeś na plecach czyjś wzrok. Uczucie to, tak naglące i nieprzyjemne, było kolejnym, które kazało Ci uciekać... I cóż, tak też zrobiłeś, ledwo powstrzymując strach i nienawiść, starając znaleźć się środek między nimi, taki, który pozwoli powstrzymać Ci się od działania, przynajmniej na razie, póki niesie ono ze sobą zbyt wielkie ryzyko. Odprowadzany martwym, choć także i naglącym i nieprzyjemnym wzrokiem Twych braci wreszcie opuściłeś to miejsce. O tak, ich dusze pragną tej zemsty, choć same widać dokonać jej nie mogą. Z pewnością potrzebują kogoś, kto to zrobi w ich imieniu, ot, do takich wniosków doszedłeś, oddalając się od studni.

Szedłeś ciemną, wymarłą ulicą, wiodącą Cię prosto ku bramie, wyglądającej jak coś w stylu ogromnej, wyszczerzonej w Twoją stronę paszczy potwora, gotowej, by Cię pożreć. Pewnie prowadziła gdzieś dalej, do bogatszej dzielnicy, a może wręcz przeciwnie, do czegoś jeszcze gorszego od tego, co przed chwilą ujrzałeś. Aż się wzdrygnąłeś na samą myśl... Tymczasem na niebie zaobserwowałeś pewne niezwykłe dla Ciebie zjawisko, bowiem od jakiegoś czasu poczęło się ono rozjaśniać, ba, już niemal samo słońce z oddali wyjrzało, gdy nagle, tak totalnie ni stąd ni zowąd zasnuło się czarnymi jak śmierć sama chmurami, ani chybi burzowymi. Poczułeś silną emanację złych mocy, bijącą od tej burzy, choć ta jeszcze się nie zaczęła...

... A burza skupiła się jakby na Tobie, lunąwszy deszczem na okolicę. Ba... nie dość, że deszczem, gęstym jak myśli samotnego wariata, to jeszcze błyskawicami, rzekłbyś wręcz, lunęła. Jedna rąbnęła gdzieś nieopodal, w czubek jakiejś samotnej wieży, która zaraz zajęła się ogniem. Huk gromu niemal Cię ogłuszył, sprawiając, że aż przysiadłeś z wrażenia. Zaczęło robić się nieprzyjemnie...

Dopadłeś jakiegoś ciemnego, zawszonego zaułka, okrytego, na szczęście, jakimś tam dachem, wokół szalała burza, a okoliczne "burki" ujadały i wyły, jakby ich sto diabłów goniło. I aż podskoczyłeś, gdy o nogi otarło Ci się coś ciepłego i miękkiego, tak odmiennego od tej słoty, od której zdążyłeś już całkiem przemóc, i od zimna, od którego się telepałeś. Gdy zerknąłeś w dół, okazało się, że był to jakiś bury i wynędzniały kot dachowiec, który wydał z siebie ciche "miaaau" na Twój widok. Para ślepi wpatrywała się w Ciebie z ciemności...

Zrobiłeś jak chciałeś, jednak wprost odjęło Ci mowę na widok, jak w kota... rzeczywiście trafia piorun. Zwierzę wrzasnęło, podskoczyło, zakwiliło i zamarło, podobnie jak i Ty, ogłuszony tym hukiem, który natychmiast potoczył się po okolicy. Jednak mimo iż wszystko, co do tej pory wiedziałeś, wszelkie prawa logiki, życia, i śmierci przeczyły całkiem przeciw temu, to w chwili, gdy "puściło" je to potężne wyładowanie, nic mu się nie stało, może poza tym, że był lekko przypalony, jakby wytarzał się w sadzy. I mimo tego, że byłeś oślepiony, zdołałeś dojrzeć w przerwach między tymi białymi plamami, szafującymi teraz non stop Twoje oczy, jak kot zbliża się w Twoją stronę, jednak jego ślepia nie są już tymi, które widziałeś przed chwilą, o nie... Teraz były to ślepia demona. I tak, bardzo śmiesznie - stwierdziłeś.

Otrzymujesz przypadłość: oślepienie

"Kicia" nie próżnowała, i, widząc Twoją bierną postawę, natychmiast zaatakowała swoimi ostrymi jak brzytwa pazurkami, tnąc Cię nader dotkliwie po nogach, pomimo noszonego na nich odzienia, które powinno przecie dawać jako-taką ochronę. Poczułeś ciepłą krew, spływającą ciurkiem w dół, po łydce... Gorzej, że nie mogłeś zareagować, z racji tego, że nadal byłeś oślepiony przez piorun. Czułeś się jak ociemniały, wrzucony do klatki z lwami...

Otrzymujesz 2 punkty obrażeń!

Aktualny stan życia: 4/6

Zacząłeś machać nożem jak opętany i latać w te i wewte, śledzony czujnym spojrzeniem kociego demona, bo inaczej tego nie mogłeś już nazwać, a w międzyczasie minęło Ci oślepienie. Kot jednak nijak się Ciebie nie zląkł, już ruszając w kolejnej, dzikiej szarży, która, na Twoje szczęście, skończyła się jedynie kilkoma zadrapaniami. Bestia prychnęła i odskoczyła, oczekując riposty. W międzyczasie zajęła się oblizywaniem swych pazurków z Twej krwi.

Otrzymujesz 1 punkt obrażeń!

Aktualny stan życia: 3/6

(Odpisz już sobie to oślepienie.)

(Link do KP w podpisie byłby mile widziany ;)

Przyczaiłeś się, i... zrobiłeś jak chciałeś, choć może "nabić" to byłoby za dużo powiedziane, bowiem w zasadzie to ledwie go drasnąłeś, upuszczając jednak kocurowi trochę krwi, sam zaś uniknąłeś jego ataku, odtrącając go nożem. Uff, było blisko...

Tak, jak się tego spodziewałeś, kocur znowu zaatakował, jakby tylko tego nauczono go w jego "poprzednim życiu". Chociaż kto wie, może już zupełnie nie był takim, jakim go "poznałeś"? Ale do rzeczy, dosyć już tych kocich wywodów. To znaczy kocie wywody były, ale to po tym, jak bestię kopnąłeś, co jednak zdarzyło się, w chronologicznej kolejności wydarzeń, dopiero gdy kot zdołał Cię znów zadrapać, do krwi, także po brzuchu, pozostawiając tu i ówdzie swój krwawy "podpis", wyglądający jak jakaś upiorna parodia Zorro, co stało się z kolei już po tym, jak dokonałeś swego nieszczęsnego uniku, przeprowadzonego, niestety, nieco za wcześnie, żeby móc okazać się skutecznym. Jednak w efekcie tej szarpaniny kot poleciał na przeciwległą ścianę, odbił się od niej jak futrzana piłka, jęknął przeciągle i znieruchomiał na ziemi, dogorywając na niej jeszcze przez chwilę. Jednak wtedy, kiedy go uśmierciłeś, rzekłbyś, przy jego ostatnim już, kocim tchnieniu, zdawało Ci się, że znów spogląda na Ciebie swoimi zwykłymi, pobłyskującymi w ciemnościach ślepkami... Może więc tamto coś, co go opanowało, teraz opuściło go wraz z życiem? Sam czułeś się niewiele lepiej. Nadal szumiało Ci w uszach i kręciło Ci się w dodatku w głowie, i to bynajmniej już nie od piorunów, które ostatnio już jakby ucichły, a od upływu krwi, których coraz więcej ubywało z Twoich jątrzących się ran, co chwilę przypominających o sobie kolejnymi falami bólu. Aż dziwy człeka biorą, że takie to to było małe, a tak Cię cholerstwo poraniło...

Otrzymujesz 2 punkty obrażeń!

Aktualny stan życia: 1/6

Otrzymujesz przypadłość: krwawienie

Krwawienie już niemal całkiem ustało, na Twoje szczęście, zatamowane przez pasy materiału, którymi zabandażowałeś rany. Te zaś wnet zabarwiły się na czerwono, jakby dając Ci do zrozumienia, że bez uzdrowiciela z tym wszystkim ani rusz. Podszedłeś do kota, próbując pobrać zeń energię, jak to czynią nekromanci wraz ze śmiercią jakiejś istoty, jednak niewiele jej tam było, a w każdym razie nie tyle, żeby móc tam cokolwiek pobierać. Kątem oka spostrzegłeś, że chmury znikają, i to równie szybko, jak się pojawiły. Zupełnie, jakby ta burza była tylko złudzeniem... Ale jak więc wytłumaczyć te piekące jak od rozżarzonego żelaza rany?

(Dostaniesz, dostaniesz.)

Za pokonanie złego cata-mulata:
+5 PD!

Otrzymujesz nową rangę (krzepy):
-Syn Burzy (+1 przy testach krzepy)

(Nie widzę linku do KP w podpisie...)

Jednak nigdzie nie dostrzegłeś takowego, przypomniałeś sobie jednak, że w Dzielnicy Kupieckiej był chyba jakiś, czy raczej jakaś, bo to zielarka. Kto wie, może ona zdecyduje się Ci pomóc? Tymczasem Ty szedłeś, rozmyślając, ulicami Dzielnicy Biedoty, które jeżeli wcześniej wyglądały jak jakiś jeden wielki burdel, to teraz do tego burdelu musiała zajść cała horda jakichś nad wyraz rozbestwionych demonów, o czym dobitnie przypomniało Ci kilka napotkanych widoków, takich jak owa wieża, w którą widziałeś, jak trafia piorun, teraz już dogasająca po burzy, oraz porozwalane po okolicy fragmenty płotów i dachówek. To oczywiście nie koniec listy zniszczeń, jakie się tu przytrafiły w czasie burzy, lecz gdyby je wszystkie przedstawić szczegółowo, można by nad tym siedzieć całe dnie...

Krzywiąc się niemiłosiernie z bólu opuściłeś Dzielnicę Biedoty, której zatęchłe, walące się budy dotychczas Ci towarzyszyły, ustąpiwszy jednak ładnym, schludnym kamienicom Dzielnicy Kupieckiej, no, choć ładnych to może przed tym, jak część z nich została pokiereszowana przez burzę. Paskudna sprawa... Do tego jeszcze Ci ludzie, ogarnięci paniką ludzie, krzyczący coś jakby: "Martwi! Martwi wstali z grobów! Teraz przyjdą, aby zemścić się za nasze grzechy! Śmieeerć!". Żadnego żywego trupa nie widziałeś jednak w pobliżu...