Age of Decay

SkrzywiÂłeÂś siĂŞ, bowiem widok, jaki CiĂŞ tam zastaÂł, nie naleÂżaÂł do najprzyjemniejszych... Ot, nabite okrutnie na pal dwa trupy, jeszcze dymiÂące siĂŞ po tym, jak ktoÂś urzÂądziÂł sobie na nich krwawÂą ucztĂŞ. KtoÂś, kto ogryzÂł je do koÂści, nie dopuszczajÂąc, aby choĂŚ jeden kawaÂłek ludzkiego miĂŞsa ulegÂł zmarnowaniu... Za tym jakÂże wykwintnym obiadem ujrzaÂłeÂś dwie, ciemne odnogi. Niemal zapomniaÂłeÂś wtenczas o swoim towarzyszu, ktĂłry daÂł znaĂŚ o sobie w niezbyt miÂły sposĂłb, zwracajÂąc Ci siĂŞ na buty.
- Co... to... za... bestie... - wystĂŞkaÂł z trudem. Ty rĂłwnieÂż nie wytrzymaÂłeÂś, po chwili rzygaÂłeÂś obok niego. I jeszcze ten smrĂłd palonego miĂŞsa...

Jedna wiod³o na wprost, druga zaœ gdzieœ w dó³, tego by³eœ pewien.

Ruszy³eœ prosto przed siebie, na plecach czuj¹c gor¹ce promienie s³oùca, bêd¹cego w zenicie. Nie wiedzia³eœ, kiedy znów bêdzie Ci dane je ujrzeÌ... Korytarz by³ ciemny i zimny, œciany zaœ mia³ wilgotne. Twój towarzysz kroczy³ pos³usznie za Tob¹, wyda³ Ci siê jednak jakiœ zamkniêty w sobie... Korytarz skrêci³ gwa³townie, po czym pocz¹³ schodziÌ coraz ni¿ej i ni¿ej, w koùcu doprowadzaj¹c Ciê do sporej, wygl¹daj¹cej na zamieszkan¹ groty. By³o tu kilka podartych sienników, dostrzeg³eœ te¿ ¿arz¹ce siê jeszcze ognisko. Cokolwiek tu by³o, musia³o niedawno, rzek³byœ, przed chwil¹ opuœciÌ to miejsce.

Nic jednak nie nastÂąpiÂło, tylko kilka nietoperzy przeleciaÂło Ci nad gÂłowÂą, przyprawiajÂąc o drÂżenie Twojego i tak juÂż przeraÂżonego towarzysza.

JedynÂą sensownÂą drogÂą ucieczki wydaÂł Ci siĂŞ korytarz, ktĂłrym tu przyszedÂłeÂś, bÂądÂź odnoga, odchodzÂąca z tego pomieszczenia, podobna do tej, w ktĂłrÂą przed chwilÂą wkroczyÂłeÂś.
- C-co to z-za m-m-miejsce?- spytaÂła wyraÂźnie przeraÂżona szlachta goÂłota.

-To za nami c-coÂś m-m-moÂże byyyyĂŚ?-mĂłwi ÂłamiÂącym siĂŞ gÂłosem, niespokojnie oglÂądajÂąc siĂŞ za siebie i ÂłapiÂąc ciĂŞ za skraj koszuli, Âżeby upewniĂŚ siĂŞ, czy jeszcze tam jesteÂś...

RuszyÂłeÂś dalej. Wtem poczuÂłeÂś, jakbyÂś miaÂł czyjÂś palÂący wzrok na swych plecach. I byÂłeÂś niemal caÂłkowicie pewien, Âże to nie szlachta goÂłota...

KÂątem oka spostrzegÂłeÂś, jak coÂś duÂżego leci prosto ku Twojej twarzy...

Odskoczy³eœ w ostatniej chwili, zaœ tamto coœ, co okaza³o siê spor¹, okut¹ ¿elazem maczug¹, miast w Ciebie, trafi³o w œcianê, tak, ¿e a¿ iskrami sypnê³o. Istot¹ dzier¿¹c¹ j¹ okaza³ siê ma³y, zielony ludek, ani chybi jeden z tych ca³ych goblinów, który widz¹c, jak unikasz jego ciosu, wrzasn¹³ Ci dziko w Twarz, po czym umkn¹³ w ciemnoœÌ. Uff... By³o blisko.

By³ przy Tobie, ca³y i zdrowy, no, choÌ z tym zdrowiem to mo¿e lekka przesada, bo trz¹s³ siê ze strachu jak ³ó¿ko w krasnoludzkim burdelu...

PoczĂŞliÂście schodziĂŚ coraz niÂżej i niÂżej, aÂż w koĂącu usÂłyszaÂłeÂś szum, jakby... podziemnej rzeki? DochodziÂł zza zakrĂŞtu...

Wychyli³eœ siê. Tak, s³uch Ciê ewidentnie nie zawiód³. Staliœcie w³aœnie nad brzegiem sporej, podziemnej rzeki. Odchodzi³o st¹d, czyli z tego "g³ównego" tunelu, wiele innych, pomniejszych. A¿ ciarki Ciê przesz³y na myœl, ¿e mia³byœ przeszukaÌ ka¿d¹ z nich... Spostrzeg³eœ, ¿e korytarz schodzi coraz ni¿ej i ni¿ej, wiêc mo¿e i tam byÌ podziemne jezioro.

Chwyci³eœ go za frak, on zaœ nie protestowa³, maj¹c minê smutnego i przestraszonego dziecka, które wesz³o nie tam, gdzie trzeba. Szliœcie wzd³u¿ rzeki, która wi³a siê i wi³a, jakby nie mog¹c swego koùca znaleŸÌ. W koùcu jednak znalaz³a go, i to w nie byle jakim stylu. Stanêliœcie bowiem nad wielkim, utworzonym przezeù wodospadem, sk¹d kaskad¹ sp³ywa³a w dó³, do ogromnego, podziemnego jeziora, na którego brzegu, gdzieœ tam, w oddali, dostrzeg³eœ coœ jakby ogieù, i siedz¹ce przy nim, niskie, ciemne postaci. Jedyn¹ drog¹, jaka doù wiod³a, by³y szerokie, skalne schody, przebiegaj¹ce pod wodospadem. Wola³eœ jednak nie myœleÌ, co by by³o, gdybyœ siê na nich poœlizgn¹³...

Ruszyliœcie w dó³, niezauwa¿eni przez tamtych, nadal poch³oniêtych wchrzanianiem tego, co tam piekli. Mia³eœ tylko nadziejê, ¿e nie jest to owa niewiasta... Twój towarzysz równie¿ j¹ podziela³, i to po stokroÌ bardziej, co stwierdzi³eœ po jego wielce przera¿onej minie. Zeszliœcie po schodach, bezpiecznie i, co najwa¿niejsze, bez szwanku. W miêdzyczasie dojrza³eœ, ¿e tamtych musi byÌ co najmniej trzech. Trudno by im wszystkim naraz daÌ radê. Mo¿e by wiêc spróbowaÌ ich jakoœ sprytnie... obejœÌ?

(Zajrzyj proszĂŞ tu. :-)

(Na pewno nie chcesz tych 100 sztuk zÂłota?)

Takich kamieni byÂło tu w brĂłd, gÂładkich i okrÂągÂłych. Gobliny nadal was nie zauwaÂżyÂły, ale to moÂże byĂŚ tylko chwilowe szczĂŞÂście, wiĂŞc lepiej siĂŞ sprĂŞÂżaĂŚ...

Zamachn¹³eœ siê chyba tylko po to, by zobaczyÌ, jak pierwszy kamieù wpada do wody, czyni¹c przy tym niema³y ha³as. Pó³ biedy, gdybyœ tylko nie trafi³. Gorzej, ¿e gobliny zerwa³y siê z miejsc i, jak na komendê, ruszy³y biegiem w Twoj¹ stronê. Dwóch pierwszych wysunê³o siê znacznie przed trzeciego, który ju¿ po chwili zosta³ znacznie z ty³u, gdy tamte was dopad³y. To ju¿ nie by³y ¿arty, choÌ, na Twoje szczêœcie, gobliny nie zd¹¿y³y jeszcze wyj¹Ì broni, wiêc po prostu zatrzyma³ siê o parê kroków od miejsca, w którym sta³eœ, przybrawszy pozycjê bojow¹, i wyraŸnie oczekuj¹c jakiegokolwiek ruchu z Twojej strony...
- Kraag! Ga`rut hume je marate! - wrzasn¹³ nagle jeden z nich, chyba po gobliùsku, wytrzeszczaj¹c przy tym swoje i tak nie ma³e, pokryte sieci¹ ¿y³ek, rzek³byœ, szalone oczy w wasz¹ stronê. Twój towarzysz cofn¹³ siê, wyraŸnie przestraszony...

(Nie mĂłw! O.o)

Ca³a trójka doby³a swej broni, rzek³byœ, jednym ruchem, wywo³uj¹c tym samym niejakie przera¿enie na twarzy Twojego towarzysza, który cofn¹³ siê, wyraŸnie przera¿ony, i zamar³, stoj¹c jak s³up soli, i wpatruj¹c siê we wroga, jakby mia³ go pokonaÌ wzrokiem, nie walk¹. A by³y to krótkie, zakrzywione szable, mocno pokryte rdz¹. To w³aœnie jedna z takich szabli pomknê³a w Twoj¹ stronê nim w ogóle zd¹¿y³eœ zareagowaÌ, jednak nie wyrz¹dzi³a Ci na szczêœcie wiêkszej szkody, odbijaj¹c siê od Twojego naramiennika. Goblin zaskrzecza³ coœ po gobliùsku i przybra³ wielce zdziwion¹ minê, jakby zwyk³ej zbroi nigdy na oczy nie widzia³, po czym cofn¹³ siê przera¿ony, na chwilê przed tym, jak ostrze Twojego miecza ciê³o go po klacie, a ciemna, gobliùska krew buchnê³a z jego rany. Dwa pozosta³e gobliny równie¿ zaatakowa³y, jeden nic Ci nie zrobi³, a ciosu drugiego z ³atwoœci¹ unikn¹³eœ.

(ZrĂłb proszĂŞ link do KP u siebie w podpisie, tak, jak to majÂą pozostali gracze)

( http://www.ageofdecay.pun.pl/viewtopic.php?id=50 - Tu sobie zobacz. )

Zamachn¹³eœ siê i twoja broù o ma³y w³os trafi³a w g³owê przeciwnika. Ostatecznie trafi³eœ w bark, a goblin upad³ na ziemie z bólu.
Twój towarzysz zacz¹³ siê wycofywaÌ w stronê wyjœcia. Na dodatek goblin który jeszcze nie oberwa³, omin¹³ cie i zacz¹³ szar¿owaÌ na twojego kolegê. Goblin który oberwa³ w korpus jeszcze ¿yje i poma³u dochodzi do siebie.
Nagle poczuÂłeÂś ogromny smrĂłd, pochodzÂący od jednego z nich. Prawie zemdlaÂłeÂś przez to.

Jak one to wytrzymuj¹? - Pomyœla³eœ, jednak¿e szybko ogarn¹³eœ siê i by³eœ gotowy do dzia³ania.

Uderzy³eœ le¿¹cego goblina który pod wp³ywem uderzenia zawy³ przeraŸliwie po czym zamilk³ na wieki.
Twój towarzysz widz¹c szar¿uj¹cego goblina zacz¹³ uciekaÌ przed nim w panice. NajwyraŸniej strach odebra³ mu wszelkie zmys³y. Tymczasem goblin który oberwa³ w bok podniós³ sie i popatrzy³ siê na ciebie maniakalnie.

Twoje przeczucia okaza³y siê b³êdne. Goblin splun¹³ ci pod nogi po czym znikn¹³ w ciemnym korytarzu. Nagle us³ysza³eœ krzyk goblina. Odwróci³eœ siê i zauwa¿y³eœ, ¿e twój towarzysz wbi³ miecz w bok goblina. Uœmiechn¹³ siê jeszcze do ciebie za nim goblin nie skontratakowa³. Nie celnie. Walka trwa³a.

ZaatakowaÂłeÂś goblina trafiajÂąc go mieczem w tors. Goblin zawyÂł z bĂłlu, po czym upadÂł na ziemie. WstrzÂąsnĂŞÂły nim drgawki po czym zamarÂł. Przy Âżyciu pozostaÂł tylko jeden goblin ktĂłry gdzieÂś siĂŞ ukryÂł.
- Ha! I po nim! A tak przy okazji to udawaÂłem wtedy, Âże siĂŞ baÂłem. - ZaÂśmiaÂł siĂŞ nie przekonujÂąco. - To co teraz?

-Eeee...ok. - Twój towarzysz ruszy³ za tob¹. W jaskini by³o bardzo ciemno przez co niewiele widzia³eœ. B³¹kaliœcie siê tak po korytarzach przez jak¹œ klepsydrê, kiedy nagle od strony rzeczki us³yszeliœcie paniczny krzyk goblina i...kobiety? Twój towarzysz od razu popêdzi³ w tamt¹ stronê z okrzykiem bojowym.

Dobiegliœcie do koùca korytarza i...ku waszemu zdziwieniu ukaza³a siê niezwyk³a postaÌ. By³ to jakby ogromny cz³owiek zrobiony z wody. T³uk³ on goblina, a 2 s¹¿nie dalej widzieliœcie zwi¹zan¹, wychudzon¹, rann¹, ale ¿yw¹ dziewczyne.
WokoÂło leÂżaÂło mnĂłstwo ciaÂł goblinĂłw.
PatrzeliÂście siĂŞ na tÂą walkĂŞ w zadumiĂŞ i zainteresowaniu.

Nie miaÂłeÂś co szarÂżowaĂŚ. Goblin padÂł pod potĂŞÂżnym ciosem ÂżywioÂłaka. Po patrzyÂł siĂŞ na ciebiĂŞ, a przynajmniej takie miaÂłeÂś wraÂżenie i ku twemu zdziwieniu powiedziaÂł:
- Przepraszam, ale czy widziaÂłeÂś mojego przyjaciela?
TwĂłj towarzysz wydaÂł z siebie przeciÂągÂły dÂźwiĂŞk, ktĂłry oznaczaÂł zdziwienie, nawet kobieta jakoÂś przestaÂła krzyczeĂŚ.
Tymczasem przyszÂło ci do gÂłowy, czy warto pozwoliĂŚ by dusza goblina siĂŞ zmarnowaÂła? Coraz sÂłabiej dusza goblina, byÂła wyczuwalna...