Age of Decay

Rastu:

Wstałeś bez problemu, zaś osiłek również, wstał, choć problem to on z tym miał niemały. Zaraz też wjechałeś mu z buta, jak chciałeś, jednak nie wyrządziwszy mu tym jakichś większych szkód, może poza tym, że jego bania, jeśli z początku przypominała zgniecioną śliwkę, to teraz była wielkim, spękanym pomidorem. On zaś zrobił jakiś dziwny ruch, coś jakby chciał złapać Twoją nogę w locie, i zamarł, oczekując na atak. Ludzie wrzeszczeli, jakby ich kto właśnie zarzynał, lało się piwo, latały kufle... Ot, burda murowana. Do tego jeszcze jakieś dziwne grzmoty na zewnątrz, i coś jakby... deszcz?

Srebrzanka:

Z trudem dojrzałaś ten ów pijacki pojedynek, w którym obaj przeciwnicy byli znów na nogach, i jeden, chyba, nie, na pewno nizioł, wjechał właśnie drugiemu z buta, odrzucając go lekko w tył. Tymczasem do Twych uszu wdarł się jakiś dziwny grzmot, jeden, drugi, trzeci... Dochodziły z zewnątrz, a towarzyszył im dźwięk deszczu, bębniącego głucho o szyby. Nikt jednak nie zwrócił na to większej uwagi...

Vardok:

Niziołek padł, acz powstał, i zaraz też zaatakował kopniakiem. Wyjrzałeś na ulicę, i aż Cię zdjęło. Bowiem na zewnątrz panowała burza, nie jakiś tam zwykły kapuśniaczek z piorunami, ale prawdziwy, szalejący jak cholera żywioł, jakiego jeszcze chyba nie widziałeś. Za zasłoną deszczu co chwila błyskały pioruny, zaś niebo było czarne jak noc, która się przecież dopiero co skończyła. Przysiągłbyś, że widziałeś przed wejściem do karczmy słońce, które teraz jakby znikło, ustępując ciężkim, ponurym kumulusom... Coś w niej, w tej burzy, było nie tak, to wiedziałeś na pewno. Coś, co kazało Ci zostać wewnątrz karczmy. Co gorsza ledwo się wychyliłeś, i już byłeś cały mokry!

Kobieta oderwała wzrok od wcześniej obranego punktu i skierowała spojrzenie w stronę okien. "Burza... i to tak nagła...?" - przemknęło jej przez myśl. Coś tu było nie w porządku, jak jej się zdawało.

Stanąłem zasapany, ze zdziwieniem i satysfakcją wymalowanymi na mej twarzy. Ani razu nie dostałem żadnego uderzenia i w wielkim stylu zakończyłem walkę. Podszedłem do powalonego osiłka i przyjrzałem mu się dokładnie. "Zaraz, to JA mu tak ryj obiłem? O, Krigisie, łaskaw żeś dla mnie był!" po czym zakrzyknąłem:
- Oblej no go ktoś wodą, albo coś, bo może coś na serio mu się stać! - wątpiłem w to, czy się nim ktoś zajmie, ale miałem już to w głębokim poważaniu. Zacząłem przeciskać się do lady, zaś jeżeli wcześniej już spotkam karczmarza, mówię do niego:
-Przepraszam za tą burdę, godny człowieku, ale sam mnie zaatakował. No, może go sprowokowałem... Ale radzę szybko wyjebać z połowę gości na bruk, bo ci z knajpy dużo nie zostanie. I jakbyś jeszcze mógł mnie uraczyć szklanicą wody, albo nie, lepiej piwa, byłbym ci bardzo wdzięczny

Rastu:

Na Twoje nieszczęście, karczmarz miał tego wszystkiego wyraźnie już dosyć. A Ty byłeś tylko gwoździem do jego trumny...
- Wyjebać... połowę... gości... na bruk? Żartujecie sobie ze mnie?! Jeżeli ktokolwiek ma na bruk wylecieć, to z pewnością będziesz to ty i tamten koleżka, z którym właśnie się biłeś! Czarny! Felek! Na ulicę z nim! - karczmarz skinął znacząco w stronę dwóch swoich niemałych drabów, na widok których coś przewróciło Ci się w brzuchu, nawet mając wciąż w pamięci Twoje poprzednie zwycięstwo, i wskazał im Ciebie. Na szczęście przypomniałeś sobie widok zmasakrowanej buźki osiłka, i zaraz powróciły w Ciebie wiara i brawura.

Shiala:

Za szybą dalej szalała burza, podobnie jak i tu, w karczmie, choć tu raczej taka nieco innego rodzaju, to znaczy, głosów i rozmów. Nie wiedziałaś, kto tu jest pachołkiem, a kto nie, bowiem ktoś po prostu wcisnął Ci butelkę wina w rękę, nie żądając nawet zapłaty. Nizioł udał się tymczasem w Twoją stronę, i powiedział coś do karczmarza, czego jednak nie dosłyszałaś, bo było na to zwyczajnie za głośno. Ten zaś odpowiedział mu coś, nerwowo gestykulując, po czym skinął na dwóch jego drabów, którzy jęli iść w ich stronę, po czym wskazał swym tłustym paluchem na Rastu, i na ulicę. Dobrze wiedziałaś, co to mogło oznaczać...

Na złote ciżemki matki! Bogowie zechcieli poszerzyć ocean? Szybko chowam głowę z powrotem do karczmy. Spoglądam na zwycięskiego nizioła. Ha, a jednak! Mamy bohatera dnia. Spoglądam jeszcze raz na ścianę deszczu. Nie... dziś już stąd nie wychodzę. Idę w kierunku lady, zaraz spostrzegając kiepski humor karczmarza. Wykłóca się z tamtym? Oho, zaraz znów się zacznie. Słyszę przemowę nizioła. Cóż mi szkodzi trochę mu dopomóc? Nie myśląc nad możliwością wywalenia z przybytku prosto na ulewę, podchodzę do kłócących się.
- Gospodarzu, czy nie masz już dosyć? Powstrzymaj gniew, on nie przystoi tak szlachetnemu człowiekowi. Mości nizioł nie zamierza wszczynać burd, a napić się w spokoju. Spójrz z resztą, panie, na ten deszcz! Czyż nie żal ci wyrzucenia gościa na taką ulewę?- Mówię głośno, starając zwrócić na siebie uwagę, co utrudnia mi nieco mój mały wzrost.

Raściak:

... - rzekłeś do karczmarza, i ten już otwierał japę, aby się odszczeknąć, gdy wtem do dyskusji dołączył jakiś niski koleżka, rzekłbyś gnom, wyraźnie wstawiwszy się za Tobą, oraz owa srebrnowłosa mieszczanka, która również zaprzeczyła, jakoby wyrzucanie Cię na zbity pysk mogłoby być dobrym pomysłem. Karczmarz odburknął coś tylko w odpowiedzi, i, o dziwo, posłuchał, odwołując drabów, którzy zdążyli już w międzyczasie stanąć tuż za Tobą, na ich poprzednie pozycje, sam zaś zabrał się za szykowanie Ci piwa. I właśnie był Ci je wręczył, gdy nagle drzwi do karczmy otwarły się na oścież, wpuszczając do środka deszcz i huk gromu (dopiero teraz udało Ci się zauważyć, że na zewnątrz szalała burza) oraz jakąś ciemną, zgiętą chyba w pół postać, która wyprostowała się, zdjęła kaptur, ukazując swoje blade, kościste oblicze, i strąki brzydkich, niezwykle tłustych włosów, po czym niezwykle gromko (jak na kogoś tej postury), i rzekłbyś, złowieszczo zakrzyknęła:
- Luuudziee! Luudzie! To koniec! To już koniec! Żywe trupy! Martwi! Martwi wyszli na ulicę! Śmieerć! - i padła na twarz, zaśmiawszy się szalenie, pozostawiając po sobie jedynie głuchą ciszę, tak jednak odmienną od tej, która nastała po Twoim zwycięstwie, bowiem był w niej pewien składnik, którego brakowało tej drugiej: strach. Dzikie, mrożące krew w żyłach, rzekłbyś, zabójcze samo w sobie poczucie zagrożenia, które odczuli chyba wszyscy karczemni goście. Jednak gdy urwał się ów obłąkańczy rechot, kilku już otwierało papę, żeby powiedzieć, że to szaleniec, wyciągało ręce, żeby poklepać swoich towarzyszy, tych co bardziej zdjętych strachem, po plecach, mówiąc, że to tylko jakiś kolejny powaleniec, fałszywy prorok, jakich wiele. Kolejna przerażona burzą pijaczyna, której zebrało się na złowróżbne groźby wobec innych. Żaden tego nie zrobił. Żaden. Bowiem w powietrzu rozległ się grzmot, grzmot, który podziałał na wszystkich jak kubeł zimnej wody. Grzmot, który mówił "Martwi są wśród nas! Wrócili, by zemścić się za stare krzywdy! Śmieerć! Śmierć nastanie! Biada wam, śmiertelnicy, albowiem martwi są wśród nas!". Grzmot, po którym wszyscy uwierzyli, uwierzyli temu popaprańcowi, będącemu teraz jeno bezładną kupą szat i kłaków. I zaczęła się panika...

Ibek/Srebrzanka:

Podszedłeś(aś), ba nawet rzekłeś(aś) co chciałeś(aś). I jakby tego było mało, karczmarz Cię nawet posłuchał! Ale to nic, bowiem w jednej chwili wszystko zamarło, tracąc jakiekolwiek znaczenie. Wszyscy wpatrywali się w jakąś postać w drzwiach. I słuchali, słuchali jak mówiła:
- Luuudziee! Luudzie! To koniec! To już koniec! Żywe trupy! Martwi! Martwi wyszli na ulicę! Śmieerć! - a potem nastała cisza, a po ciszy grzmot, brzmiący jak cmentarny dzwon, grzmot, który uciszył niedowiarków, zgasił każdy chyba płomień zwątpienia. A po nim było już tylko szaleństwo...

(Najlepiej to by było, jakbyście przeczytali też odpis Rastu, bo nie chciało mi się pisać dwa razy tego samego, więc macie wersję "nieco" skróconą. Tzn. jest wszystko, co trzeba, ale nie tak ładnie, tfu, rozbudowanie opisane ;)

(Proszę wszystkich o w miarę rozbudowane odpowiedzi!)

-Dzięki wielkie za ocalenie, mości gnomie i pani Shialo, ale uważam, że powinniśmy się stąd wynieść. Gdzieś koło lady musi być piwnica albo drzwi na zaplecze. - powiedziałem i zacząłem jak oszalały rozglądać się za klapą do piwnicy, drzwiami na zaplecze lub chociaż schodami na górę. Jeżeli coś takiego wzrokiem znajdę, wskazuję na to palcem i czym prędzej zaczynam prawie że biec w tego stronę. Ze spanikowanym tłumem nie ma żartów, każdy myśli o tym, byleby tylko nie dać się stratować. A częstokroć ten ktoś kogoś tratuje, nawet tego nie zauważając. Strach - to była najpotężniejsza broń. Na wojnach, spanikowane jednostki pierzchają w byle którą stronę, czasami nawet prosto na nadciągającą kawalerię wroga, a czasami nawet tak jest, że zaczną strzelać w sojuszników, nie rozpoznawszy ich!

"Martwi na ulicy... żywe trupy?" Aż ją dreszcz przeszedł na samą myśl o tym. Poczuła, jak na żołądku zaciska jej się coraz ciaśniej jakaś niewidzialna obręcz. Stała przez chwilę w bezruchu, analizując wiadomość, jaka właśnie do niej dotarła. Otrząsnęła się jednak szybko, starając się na powrót trzeźwo myśleć. Zaraz rozpęta się tutaj piekło, a ona nie miała zamiaru znaleźć się w samym środku oka cyklonu. Szarpnęła głową, starając się wyłapać w panującym zamieszaniu jakąś drogę ucieczki, lub miejsce, gdzie będzie mogła poczuć się bardziej bezpieczna. Po krótkiej chwili namysłu wybrała schody, mając nadzieję, że w razie czego dostrzeże stamtąd nieco więcej. Ruszyła szybkim krokiem w ich kierunku, przepychając się przez tłum całkowicie zdjętych paraliżującym strachem ludzi.

Rastu/Srebrzanka:

Ruszyliście więc w stronę zaplecza, i, na Wasze szczęście (w nieszczęściu), mało kto pomyślał o tym, żeby się tam udać - wszyscy woleli po schodach, na górę - więc drogę mieliście raczej bezproblemową, no, poza paroma siniakami, jakie ciemnieją teraz na Waszych rękach i nogach, ale to tylko drobne obicia, które zawdzięczaliście ogarniętemu paniką, latającemu w te i wewte tłumowi.

Otworzyłeś drzwi, czekając na pozostałych. Tymczasem w karczmie rozpętało się już prawdziwe piekło: co chwila słychać było krzyki stratowanych, lamenty przerażonych, jak i śmiechy ostatnich niedowiarków...

-Żesz kurwa, co to z nimi się dzieje... Ale, musimy się zabarykadować! Szybko, ja przytrzymam drzwi żeby mi tu nie wlało się trochę tej tłuszczy a wy przysuńcie tu jakąś beczkę, albo co, bo marnie z nami będzie - szybko powiedziałem i zamknąłem drzwi. Zaparłem się o nie plecami, przygotowany by w razie czego stawiać opór. Chuj, i tak mało miejsca jest, niech się tam tłoczą razem z całą tą tłuszczą. Przypomniał mi się leżący nord. Pewnie albo już nie żyje, albo jakimś cudem ominęło go stratowanie.

Kręcę głową. Jak jeden popaprany starzec mógł zrobić taki chaos? Nasłuchuję cały czas tego ryku i trzasków. Nie będę narzekał na nudę, przynajmniej nie przez następny tydzień. Trochę się uspokajam, rozglądam po kuchni, jakby czegoś szukając. Dopiero po minucie lekko klepię się w czoło. E... dziwny dziś dzień. Cały czas jestem gotów, by całym swoim, niezbyt co prawda ciężkim ciałem, umocnić barykadę.

Starała się zachować choć odrobinę zdrowego rozsądku, nie myśląc o tym, co dzieje się w tej chwili na zewnątrz. Pomimo jednak, iż zdawało się, że chwilowo są bezpieczni, jasnym było, że ten stan nie potrwa zbyt długo. Shiala ulokowała przy drzwiach jeszcze jedną ze skrzyń, po czym cofnęła się nieznacznie, przecierając czoło wierzchem dłoni.
- Cholera, długo tak nie wytrzymamy. - pozwoliła sobie stwierdzić fakt właściwie oczywisty, jednocześnie rozglądając się uważnie po pomieszczeniu, jak gdyby miało to ułatwić jej podjęcie jakiejkolwiek decyzji.

Niespodziewanie, nawet dla samego siebie wybucham głośnym śmiechem.
-Świetny pomysł! Nie powinno się myśleć z pustym brzuchem.- Szukam czegoś co się nada do tego całego rzucania, przy okazji chwytając wszelkie sztućce, dobrze wiedząc, że to nam da właściwie ze dwie minuty. Trzeba wymyślać coś innego, a może... Doznaję olśnienia.
-Krzyczcie...- Mówię tak, żeby towarzysze niedoli usłyszeli, po czym wydzieram się na całe gardło.- Trruupy! Są tu! Niee!- Wrzeszczę jak zarzynane prosię, starając brzmieć na całkowicie przerażonego.- Nie! Pomocy! Niee! Argh!- Symuluję odgłos poderżniętego gardła.

Oparła dłonie na wydatnych biodrach, zdmuchując z twarzy niesforny kosmyk białych włosów. Przyglądała się poczynaniom niziołka i gnoma, kręcąc przy tym nieznacznie głową.
- Na Elgrath, zupełnie jak dzieci. - skwitowała, jednakże nie powstrzymała się jednocześnie od dość przyjemnego w odbiorze, sarkastycznego uśmiechu. Przez moment miała nawet ochotę dołączyć, wydzierając się na głos, że gwałcą i rabują, ale szybko zaniechała. Resztki jej kobiecej dumy nie pozwoliły. Milczała więc, przyglądając się temu wszystkiemu ze stoickim spokojem. Chwilowo nie doskwierała jej perspektywa wyłamywanych drzwi i widoku żywych trupów. Wiadomo jednak, ze długo to nie potrwa.

Zacząłem gorączkowo rozglądać się dookoła, czy nie ma jakiegoś okna czy czego innego. Jednocześnie, podchodziłem do każdego mebla, patrząc, czy da się go przesunąć. Jeżeli takowy znajdę, daję znak Vardokowi żeby mi pomógł i zaczynam go przesuwać pod drzwi. Oczywiście, jak już go przesunę, podpieram go jak najmocniej pod barykadę. A jeżeli zauważę jakieś okno, przełykam ślinę i biorę jakiś kubek czy miskę z kupki i rozbijam nią okno, po czym oczyszczam je z odłamków. Po tym próbuję wyjrzeć przez nie, czy droga wolna. A jeżeli zaś dodatkowe drzwi będą, próbuję je wyważyć, kopiąc w nie jak najmocniej mogę.

Kobieta również rozglądała się uważnie po pomieszczeniu, jednocześnie starając się umocnić jakoś barykadę. Nie wiedziała co gorsze, burza i zgraja rzekomych, chodzących trupów na zewnątrz, czy rozszalała ze strachu grupa ludzi za drzwiami. W każdym razie nie był to odpowiedni czas na przemyślenia.

Szybko podbiegam do klapy, staram się ją otworzyć. To chyba najbezpieczniejsza kryjówka... No, w miarę. Jeśli mi się uda, spoglądam, cóż tam takiego jest.

To będzie dobra kryjówka... jak zamkniemy klapę i będziemy cicho jak stadko myszek. Poza tym, jedzenia nam nie zabraknie, możemy tam dłuugo siedzieć.
-Tutaj, wszyscy!- Staram się nie krzyczeć za głośno, ale tak, żeby wszyscy w spiżarni usłyszeli.

To jest chore! To mają być normalni ludzie?! Czego oni od nas chcą? Chwytam szybko coś, czym mogę rzucić i ciskam tym w tego, co się przeciska. Jak tylko pozostali wejdą, wskakuję na dół, po czym zatrzaskuję klapę. Ogarniam wzrokiem pomieszczenie, w poszukiwaniu czegoś, czym mógłbym zablokować przejście.

Znów została szarpnięta, zanim jeszcze zdążyła zareagować, ale tym razem nie dała się prowadzić. Podbiegła do klapy i zeskoczyła w dół. Kiedy już znalazła się razem z towarzyszami w środku, poczęła wodzić wzrokiem po pomieszczeniu, starając się choć w małym stopniu przyzwyczaić oczy do panującej tam ciemności. Jeśli w klapie było kółko i otwierała się ona ku górze, to można by zablokować ją jakimś kijem, lub odpowiednio grubym kawałkiem deski. Jeśli występowały poprzednie czynniki, zaczęła szukać czegoś takiego. (o ile to w ogóle możliwe w tym mroku)

Serce wali mi niczym młot, ocieram pot z czoła. Może nareszcie... Ktoś rozsądny. Uch, byleby tylko się udało. Staram się oddychać możliwie jak najciszej, nie wykonując żadnych gwałtownych ruchów. Stanie cicho w ciemnej malutkiej piwniczce. Ach, wspomnienia...

Rastu/Ibek:

Nie odzywaliście się, stojąc czy siedząc, i słuchaliście, co ludzie na górze mają tam do powiedzenia.
- Właśnie, po co te nerwy? - odezwał się jakiś inny, choć niemniej męski od poprzedniego głos... I to przekonało ludzi, że nie ma co panikować. Że nie tędy droga. I już się wydawało, że to po wszystkim. I już. Niestety... krzyki wróciły. Krzyki wróciły, i to pełną parą:
- Truuup! Trup jest w karczmie, ludzie, ratuj się kto może! - powiedział ten sam głos, który ich wszystkich przed chwilą uspokajał.
- Aaaa! Ona... Nie, to nie może być prawda! - wydarła się jakaś kobieta, a wraz z nią cały tłum. I zaczęło się, znowu. Ale teraz to już chyba naprawdę...

I wtedy to poczułeś, tan ledwie wyczuwalny przeciąg, dochodzący gdzieś jakby zza Ciebie... Czyżby była to szansa na ucieczkę z tego miejsca?

A były w niej drzwi. Chyba. Nie, na pewno. Teraz je wyczułeś, wybadawszy ową ścianę. Zaś z góry dobiegały niezbyt miłe odgłosy. Wydawało się, że były w nich także krzyki mordowanych. Co gorsza, klapa do piwniczki, której nikt dotąd w ogóle nie pilnował, jęła się powoli uchylać, wpuszczając do jej wnętrza coraz więcej światła...

Skrzypiący dźwięk i nikła stróżka światła padająca z nagła na zaciemnioną piwnicę, podziałały jak impuls. Shiala zerwała się z miejsca i rzuciła w stronę klapy, łapiąc oburącz za jej kółko.
- Rastu pochodnia. Blokujcie, czymkolwiek! - wycedziła przez zaciśnięte zęby, z całej siły przytrzymując drzwiczki.

Wszyscy:

Vardok i Srebrzanka ruszyli w stronę wyjścia, jednak miast w kolejnym pomieszczeniu znaleźli się... na dworze, w chłodzie i świetle zwykłego, nie skażonego już żadną burzą poranka. Rastu tymczasem nadal stał przy klapie, którą z trudem, ale jednak utrzymał. Gorzej, że widoki, jakie widział tam, na górze, gdy klapa podnosiła się choćby tylko na chwilę, nie należały do najprzyjemniejszych. Można by rzec, że krew lała się tam strumieniami, i to wcale nie byłoby żadne przekłamanie... Gorzej, że w pewnym momencie klapa podskoczyła, i pozostała tak, na wpół otworzona, gdyż przyblokowana została przez... ludzką rękę. On zaś został doszczętnie obryzgany krwią, głównie po rękach i twarzy, z trudem powstrzymując się od wiadomej reakcji... Za nim gnom znalazł właśnie wyjście. Kto wie, co by było, gdyby nie on i nie jego ingerencja...

Iben:

Otrzymujesz nową rangę (spostrzegawczości):
-Bystrzak (+1 przy testach spostrzegawczości)

Zmrużyła oczy, gdy tylko znalazła się na zewnątrz. Bezchmurne niebo i światło poranka były ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewała. Odwróciła twarz, by zobaczyć jak sobie radzą towarzysze.

Rastu: Z trudem wypchnąłeś krwawiącą łapę, a klapa zatrzasnęła się wtedy sama. Upadłeś na ziemię, i puściłeś się sprintem wśród ciemności, kierując się ku sączącej się ze ściany strudze światła.

Wszyscy:
Blade słońce majaczyło gdzieś tam, pomiędzy dachami. Otaczał was mokry, oślizgły świat, któremu burza nadała nowe, wymyślone przez siebie barwy. Na swych twarzach odczuwaliście tchnienie chłodnego powietrza. Tu i tam powstawały lekkie i delikatne mgły, starające się przesłonić krajobraz zniszczenia.
Znajdowaliście się na skraju wąskiej, brukowanej uliczki, po której walała się właśnie biała, płócienna płachta. Wielkie kałuże utworzyły wśród błyszczących kamieni jeziora i oceany, w których taplały się jakieś odpady niczym zatopione okręty. Z drugiej strony uliczki spoglądał na was smutno rząd obdartych mieszczańskich kamieniczek. Ich dachy zostały wręcz porozdzierane, w oknach sterczały tylko resztki szyb. W jednym budynku ktoś lub coś wyłamało drzwi, w innym wichura naderwała metalowy balkonik, obecnie zwisający smętnie nad ziemią. Gdzieś z daleka, daleka, z prawej strony, dochodził odgłos galopu. Czyżby jacyś samotni wędrowcy znajdowali się nie daleko? Nagle, z piwnicy wypadł Rastu, który szybko zatrzasnął za sobą drzwi. Jednocześnie hałasy w karczmie zaczęły cichnąć. Krzyki przeradzały się w jęki, szybko zagłuszone przez huk. Dach jednego z domostw znajdujących się po waszej lewej stronie, zawalił się wprost na ulicę.

Ostatnio edytowany przez Rkendor (2011-05-18 09:14:11)

(Ybciuuu, ja jeszcze tam nie dobiegłem, według Rkendora)

Zacząłem wyciągać moje niziołcze nogi jak najdalej mogłem. Z tymi skurwielami żartów nie ma...

Iben: Budynek stał wyniośle i milcząco na swym miejscu. Od tej strony niewiele było okien w jego ścianach, a jak już, to tylko niewielkie i wąskie. Jedyne dźwięki, jakie rozlegały się teraz w karczmie, to łomot i pojedyncze krzyki. Ich źródło znajdowało się gdzieś wyżej, niż wcześniej. Poza tym panowała cisza, chociaż można było mieć wrażenie, że mgła niesie w to miejsce niewyraźny szum... gwar? Wciąż było słychać odległy tętent.

Rastu: Nie tyko ze skurwielami. Zaaferowany niebezpieczeństwem poślizgnąłeś się na śliskim bruku. Niewiele brakowało, a upadłbyś wprost w gromadkę mętnych kałuż. Zagwarantowałbyś sobie pieruńsko zimną kąpiel, wśród ostrych, spękanych w tym miejscu kamieni. Wogóle, odór jakowyś niemiły bił od strony tych kałuż, tak, jakby zatopiły w sobie czyjeś odchody.

Shaila: Straty były duże, co najlepiej widać było po zdewastowanych domach. Nie znalazłby się żaden, który nie doznałby jakiejś szkody. Tam wybita szyba, tu uszkodzony dach, a wszystko wciąż ociekające wodą. Wichura bezlitośnie potraktowała to miasto. Rozglądając się bacznie, dojrzałaś po prawej stronie jakieś dwie, niskie istoty, stojące przed jednym z domostw. Dzieliła cię od nich odległość kilkudziesięciu sążni, nie można więc było stwierdzić, jakiej rasy przedstawicielami są ci zabłąkani. Tumany mgły nie pozwalały nawet określić koloru ich szat.

( Tak, jest z wami. Poprawiłem tam teraz z niziołek na Rastu, żeby nie było już niedomówień.)

Ostatnio edytowany przez Rkendor (2011-05-18 09:15:47)

Wszyscy:

Rozmawialiście tak sobie całkiem beztrosko i na luzie, gdy nagle coś się ruszyło po prawej. Coś, co jeszcze na Was nie zwróciło uwagi, ale wyraźnie szło w Waszą stronę. Coś, co nie było jednak żadnym żywym trupem. To znaczy, było żywe. Ale nie był to trup. Zbrojny raczej. Odzian był w skórznię, w łapie dzierżył miecza, na plecach miał młot. Cały w krwi umazany, i ten wyraz twarzy... Widać, że znalazł się w sporym dlań szoku, który to szok zaraz rozładował, wyrzygując się do cna jakieś sześć kroków od Was. I wtedy Was zauważył, skrzywiwszy się wyraźnie...
- No, co tak sterczycie, hę? Hę?! Nuże, brać bronie w łapy, i na pomoc miastu zasuwać! Martwi z grobów wstali! Są wszędzie! Dosłownie wszędzie!

Za ucieczkę z karczemnego piekła (ale, jak to Czesi mawiają, "peklo ne zaceka" ;):
+10 PD!

-Jeśli jeszcze nie zauważyłeś, panie, stanowimy raczej mało groźną grupę, ledwo żywi uszliśmy z tej karczmy. Oczywiście, jeśli trzeba, mogę komuś zrobić krzywdę, ale do tego środków trzeba.- Odpowiadam tuż po Rastu, dziwiąc się nieco. Zamiast kazać się nam gdzieś schować, gada jak do zbrojnych... aż tak jest źle?

Mężczyzna splunął i podrapał się po brodzie, jakby trawiąc to, co właśnie mu rzekliście. W końcu odpowiedział:
- No to chodź ta za mną, to i broń dostaniecie... - i odszedł powoli tam, skąd dopiero co przybył, już po paru krokach jednak przystając, aby dodać:
- Tylko szybko, bo więcej ja na was nie będę już czekał! I uwaga, trupy! - po czym kontynuował nieco szybciej swą wędrówkę, zanosząc się przy tym jakimś obłąkańczym śmiechem. Zdawało Wam się, że jeszcze wiele razy będzie Wam dane usłyszeć taki śmiech...

-E, i pancerz jakiś by się przydał! - rzekłem, wyciągając nóż z cholewy buta. Szedłem za nim, niby wyluzowany, ale cały czas czujny. Taki Przyczajony Tygrys, czy coś. Oglądał się na boki, pogwizdując wesołą, znaną tylko sobie melodię. Powoli powracał nastrój... w mieście pełnym trupów. Ale, i tak po dostaniu broni i pancerza zmyje się stąd, byle jak najdalej... Może do Zielonych Wzgórz? O, to by było dobre!

- A co wam tak wesoło? Tu się nie ma z czego cieszyć. Wielka katastrofa dotknęła to miasto.
Żołdak wyrzekł zdenerwowany swe słowa, zaśmiał się obłąkańczo, po czym poprowadził was wgłąb miasta krętymi uliczkami.
- Żwawo, żwawo, trupy nie śpią! Dopóki nie dotrzemy do siedziby Straży miejskiej, trza mieć oczy dookoła głowy!
Mijaliście puste ulice, uszkodzone wichrem kamieniczki, rynsztoki, w którym ścieki płynęły rwąco niczym wielkie rzeki. Wojownik raz po raz rozglądał się na boki, uważnie obserwując otoczenie. W pewnym momencie zauważyliście przed sobą sporej wielkości plac. Tumany mgły pozwoliły wam dojrzeć tylko wozy, i upstrzone jaskrawymi kolorami stragany i namioty. Pośrodku targowiska znajdował się monument, z której zwisała mokra od deszczu, bezbarwna we mgle flaga Allandornu. W oparach majaczyły cienie, które mogła utworzyć gra światła. Wasz przewodnik zatrzymał się niezdecydowany.

"Dobra... Jedyna droga tędy wiedzie... kurwa...". Niziołek zebrał się w sobie i rzekł:
-No, ciężkozbrojna piechota przodem. Ja z tyłu będę - mimo strachu,  przyjął beztroską minę i wyluzowaną postawę.

Wasz "przewodnik" przełknął ślinę, popatrzył się na was, po czym dobywając miecza ruszył przed siebie.
- Naprzód, za mną!!! - Krzyknął z lekką paniką w głosie.
Zaczęliście słyszeć jakieś przerażające krzyki, lamenty i...śmiechy? To wszystko bardzo mocno na was oddziałowywało.

(Odpisałem już za Draga :) )

Zmotywowana nieco zachowaniem niziołka, ruszyła naprzód, wciąż jednak trzymając się z tyłu, jakby chcąc zachować poprzez to bezpieczny dystans. Była przygotowana na ewentualność, która zmusi ją do sięgnięcia w cholewę buta, po ukryty tam nóż, stanowiący w obecnej chwili jedyną namiastkę broni. Nieświadomie lub też celowo przyspieszyła, znajdując się teraz zaledwie o kilka kroków za Rastu. Być może jak to kobieta, liczyła po cichu na to, że w razie niefortunnego zbiegu okoliczności, jego sylwetka uchroni ją przez atakiem.

Biegliście tak szybkim tempem, za przewodnikiem. Od czasu, do czasu jakiś martwiak zbliżał się do was, ale w pore udawało wam się uciec.
Mineło 15 chwil zanim udało wam się odczepić sie od tego plugastwa. Zauważyliście tymczasem sporą wieże, a chwile później, budynek straży miejskiej. Wokoło niej bylo pełno, żołnierzy, strażników i cywilów, proszących o pomoc. Wasz przewodnik wyminął wszystkich i ruszył do drzwi z napisem: "Magazyn Broni". Otworzył je, szybko popchnął was do środka i zamknął je od środka.
- Dobra, żółtodzioby! Nie mam pojęcia czemu wogóle was tu wziąłem, ale trudno. Gadać mi zaraz jaką chcecie broń i wypad mi stąd, chronić miasto! - Powiedział oschle przebiegając po was wzrokiem.